Kinderkaarten...

19 mei. Het was natuurlijk heel verleidelijk om in dit blog opnieuw collages van rommelarijtjesjes te laten zien maar nee, dat vond ik teveel van het goede. Ik bewaar er ook een paar voor later :-) Vandaag laat ik wat ansichtkaarten aan jullie zien. Gekregen van mijn ouders en destijds gestuurd aan mijn zusje. Zij lag ooit in het ziekenhuis in Gouda en kreeg daar veel post. Het is natuurlijk ook heel erg vervelend als zo'n kleintje daar ziek ligt en in de tijd dat het zich afspeelde, werden nog veel kaarten verstuurd. Mijn zusje kreeg dus een hele stapel kaarten en was daar vast heel blij mee. 

En wat ook zo leuk is, is dat mijn moeder die ansichtkaarten altijd bewaard heeft.(En de kaarten van de vakanties die anderen aan ons stuurden. En kaarten die we kregen ter gelegenheid van geboorte, rouw en trouw. Van kerst en oud en nieuw) Alles werd bewaard. Het huis was dan ook propvol. Bij de verhuizing naar het appartementencomplex, een paar jaar geleden, werd al veel weggedaan maar toch werd er nog heel veel meegenomen. Waaronder dus deze kaarten. Of ze ooit naar mijn zusje gegaan zijn toen ze op zichzelf woonde, weet ik eigenlijk niet. Ik zal het haar eens vragen. Bij het opruimen kwam ik deze stapel weer tegen. Ik besloot er wat mee te doen. Om ze met jullie te delen.

Eerst bekeek ik ze aan de voorkant. Sommigen zijn zo mooi en geven een goed beeld van de tijd. Zoals de kaart hieronder. Deze manier van illustreren is helemaal van nu maar tegelijkertijd ook al bestaand sinds de jaren zeventig. De kaarten van toen waren veel bloter. En gewaagder. Ook die voor kinderen. Nederland is toch wel preutser aan het worden de laatste tijd. Hoe lang is het niet geleden dat je bloot op tv zag? Terwijl je er in de jaren zeventig bijna niet omheen kon. Maar goed, ik dwaal af... Het was leuk de kaarten nog eens te zien. Ze geven, zoals ik al zei,  een mooi beeld van een tijd. Een tijd van onbezorgdheid. De wereld stond zo ongeveer in brand, maar wij kregen daar weinig mee in het dorp achter de dijk. Het was er goed en vredig en we hadden een fijne jeugd.

De achterkanten van de kaarten zijn beschreven door klasgenootjes van mijn zusje. Van haar juffie zijn er ook een paar. Wat een mooi handschrift had ze. Ik zie klasgenootjes van toen. Met kinderhandschriften. De kindjes van toen zijn allang volwassen. Zijn zelf vader en moeder en de meesten van hen al opa en oma. Al die jaren lagen deze kaarten op een stapeltje in de la bij mijn ouders. Misschien al wel sinds de thuiskomt van mijn zusje uit het ziekenhuis. En later, met een elastiekje erom, bij mij. Voor even komen ze nog terug in de spotlights. Daarna mogen de kleintjes er mee spelen.