Regels moeten er zijn...

16 mei. Vandaag wil ik het eens met jullie hebben over het nemen van verantwoordelijkheid, over eigen initiatief en de veranderende maatschappij. Misschien klink ik nu echt als een ouwe tuttebel, maar dat moet dan maar een keer. Ik snap best dat er regels moeten zijn. Het is echt veel handiger als er met elkaar afgesproken wordt wat wel en niet mag of kan. Dat zijn niet de dingen waar ik wat over wil zeggen. Regels zijn nodig. Maar hoe je met de regels omgaat is een andere zaak. Het lijkt wel of niemand meer zelf nadenkt. Of niemand verantwoordelijkheid wil dragen. Ik heb daar nu een paar gevallen achter elkaar van meegemaakt. Zo is mijn oude vader nog steeds met de bank in de slag om na 15 (!) maanden zijn en/of rekening veranderd te krijgen in een rekening die alleen op zijn naam staat. Mama is al 15 maanden geleden overleden en elke keer weer als hij de rekening ziet wordt hij daar nodeloos verdrietig van. Van alles is al geprobeerd maar op een of andere manier komt hij maar niet door het systeem heen. En geloof me: het ligt niet aan mijn vader. 

Als je op een of andere manier verkeerd in een systeem terecht bent gekomen, lukt het bijna niet om daar weer uit te komen. Ikzelf heb dat bij het ziekenhuis aan de hand gehad. Elke keer weer (en dat is vaak) moest ik het hele verhaal overnieuw uitleggen, werd me beloofd dat het veranderen zou en heb ik zelfs nog een tijd echt gedacht dat het zou veranderen. Maar ik heb nu zo ongeveer alles geprobeerd maar niets lukt. Ik laat het nu maar zo en heb geen zin er langer tegenin te gaan. Er worden modellen en procedures verzonnen en dat is goed. Maar die zijn alleen geschikt voor standaard situaties. Zodra je daar vanaf wijkt, wordt het 'moeilijk'. Op zo'n moment zou je willen dat iemand inderdaad even nadacht (zoals bij de situatie van mijn vader) en het op zou lossen.

Ergernis drie is dat er hier al weken, echt weken een oude cabriolet in de straat staat geparkeerd. Nu is dat maar een klein (doodlopend) straatje met net genoeg parkeergelegenheid voor de bewoners zelf. En hun visite. Als er iemand jarig is, schuiven we goedmoedig alle auto's een eindje op en past het altijd. We zijn echt geen vervelende mensen :-) Nu staat hier een auto met pech. Een oude auto. Al weken komt hij niet van zijn plaats. Ik belde daarover naar de politie. Die weet van wie hij is. Mag niet bellen naar de eigenaar om te vragen wat de plannen zijn. Ze mogen mij het nummer van de eigenaar niet geven zodat ik er zelf naar kan vragen bij de eigenaar. Gewoon vriendelijk. Hij staat namelijk zo geparkeerd dat je er net geen auto voor en niet een achter kunt zetten. We mogen wel naar de gemeente bellen maar pas als er gras of plantjes onder groeien. Zij halen hem dan weg.  Terwijl bekend is wie de eigenaar is en het misschien met 1 telefoontje opgelost kan worden. Ik snap dat werkelijk niet. Alles is vastgelegd in procedures en daar moet je vooral niet vanaf wijken.

Ik dacht lang dat ik de enige was naar veel mensen kennen dus dit soort verhalen. Waarom kan die rekening niet gewoon veranderd worden? Vroeger liep je daarvoor naar de balie van de bank in het dorp en werd het geregeld waar je bijstond. Of de directeur van de bank wist het al omdat hij het nieuws gehoord had. Of in de krant gelezen en vaak was er dan al een condoleance kaartje in de bus gevallen. Nu moet mijn oude vader van 83 een half uur in de auto naar de grote stad om daar iemand te zien die hem helpen kan. Nadat hij een afspraak gemaakt heeft (minstens een week van te voren) Dat is toch eigenlijk van de gekken?
-
De foto's bij dit blog moeten jullie maar niet al te letterlijk nemen hoor. Ik weet ook wel dat ik het niet op kan lossen met een ploeg sterke mannen. Of dat ik zelf met een kraan die auto weg kan takelen. En mijn oude vader oud noemen is misschien ook niet zo handig want zo voelt hij zich absoluut niet, hihi. Maar toch jongens..... zou het allemaal niet zo moeilijk hoeven zijn toch? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.