Nepper...

20 mei. Hadden jullie vroeger een 'echte' Barbie? Ik niet. Mijn popje leek wel heel veel op Barbie maar ze was dat niet. Ik weet niet waarom ze niet 'echt' was. Misschien wilden mijn ouders er niet teveel geld aan uitgeven of vonden ze dit popje mooier. Misschien was ze simpelweg niet in ons kleine dorp te koop. Het maakte eigenlijk ook niet uit. Mijn popje heette Tressy.

Je ziet haar hier op de foto's. Tressy kwam uit Frankrijk. En ze had lang haar. En een knopje in haar buik.

Met een sleuteltje (heb ik nog steeds) kon je haar haar langer en korter draaien. Midden boven op haar hoofd kwam er dan een streng haar uit. Niemand anders had zo'n 'Barbie". Het was een bijzonderheid en het gaf me zelfs een zekere status op school. Met mijn vriendinnetje Anja breide ik truitjes voor Tressy. Ik kan me niet herinneren of we ooit iets afmaakten maar we begonnen er wel aan ;-) Anja had ook geen echte Barbie. Haar popje heette Cindy en als ik het me goed herinner had Cindy een wat groter hoofd. Mijn andere vriendinnetje Marrie had wel een echte Barbie. Maar dan wel een zonder haar. Als ik bij haar speelde ruilden we en mocht ik met die van haar, zoals we dat toen noemden. Marie had een doosje met 3 losse pruikjes en daar kon je er dan een van kiezen. Als ik me goed herinner waren het een rode pruik met kort haar, een donkere met lang haar en een blonde pruik met halflang haar waar je dan een haarbandje in kon doen.

Eindeloos speelde ik ermee. Buitenshuis met mijn vriendje en vriendinnetjes. Binnenshuis met mijn zusje. Mijn vader maakte zelfs ooit een kast voor de kleertjes. Ik heb hem nog steeds. We wilden heel graag een man (was het toen al Ken?) maar daar voelde mijn moeder niet veel voor. Toen we de hand konden leggen op een goedkope barbie besloten we om daar dan de borsten af te knippen en het haar kort te knippen. Dat lukte maar gedeeltelijk maar voor ons was dat destijds goed genoeg. Mijn moeder naaide wat kleertjes en breide zelfs een trui (ook die kleertjes heb ik nog steeds) Een 'tante' naaide ook het een en ander en zo kwamen we nog een heel eind. Echt mooie dingen kregen we voor verjaardag en Sinterklaas. Ik herinner me nog een brokaten avondjurk met bijpassende jas en een schitterende trouwjurk. Alle kleertjes zijn er nog en gezien hun leeftijd, in goede staat.

De meeste van de kleertjes van de Barbies van mijn dochter niet. Die waren al van dat rare plakkerige spul gemaakt. Beetje nepstof. Jammer want alles zit aan elkaar geplakt en de glitters zijn er ook allemaal afgegaan. Ik stond er nog versteld van hoeveel kleertjes ik eigenlijk nog zelf gemaakt had voor mijn dochters' Barbie. Zij had trouwens ook een Benneton black Barbie kan ik me herinneren.
Hier zijn alleen nog mijn spullen, aangevuld met wat nieuwere popjes.
-
Bij het vinden van het boekje met haarstijlen werd ik helemaal blij. De foto's zijn niet heel best, maar ik wilde er toch een paar met jullie delen. Zijn ze niet heel erg leuk? En wat zou het nog goed kunnen om de haartjes zo te doen vinden jullie niet? Misschien dat ik nog meer spulletjes vind. Dan zal ik dat zeker met jullie delen. Speelden jullie veel met Barbie? Hoeveel hadden jullie er? Waren ze echt of 'nep? Maakten jullie er ook zelf kleertjes voor? Ik ben zó benieuwd naar jullie verhalen :-)

Kinderkaarten...

19 mei. Het was natuurlijk heel verleidelijk om in dit blog opnieuw collages van rommelarijtjesjes te laten zien maar nee, dat vond ik teveel van het goede. Ik bewaar er ook een paar voor later :-) Vandaag laat ik wat ansichtkaarten aan jullie zien. Gekregen van mijn ouders en destijds gestuurd aan mijn zusje. Zij lag ooit in het ziekenhuis in Gouda en kreeg daar veel post. Het is natuurlijk ook heel erg vervelend als zo'n kleintje daar ziek ligt en in de tijd dat het zich afspeelde, werden nog veel kaarten verstuurd. Mijn zusje kreeg dus een hele stapel kaarten en was daar vast heel blij mee. 

En wat ook zo leuk is, is dat mijn moeder die ansichtkaarten altijd bewaard heeft.(En de kaarten van de vakanties die anderen aan ons stuurden. En kaarten die we kregen ter gelegenheid van geboorte, rouw en trouw. Van kerst en oud en nieuw) Alles werd bewaard. Het huis was dan ook propvol. Bij de verhuizing naar het appartementencomplex, een paar jaar geleden, werd al veel weggedaan maar toch werd er nog heel veel meegenomen. Waaronder dus deze kaarten. Of ze ooit naar mijn zusje gegaan zijn toen ze op zichzelf woonde, weet ik eigenlijk niet. Ik zal het haar eens vragen. Bij het opruimen kwam ik deze stapel weer tegen. Ik besloot er wat mee te doen. Om ze met jullie te delen.

Eerst bekeek ik ze aan de voorkant. Sommigen zijn zo mooi en geven een goed beeld van de tijd. Zoals de kaart hieronder. Deze manier van illustreren is helemaal van nu maar tegelijkertijd ook al bestaand sinds de jaren zeventig. De kaarten van toen waren veel bloter. En gewaagder. Ook die voor kinderen. Nederland is toch wel preutser aan het worden de laatste tijd. Hoe lang is het niet geleden dat je bloot op tv zag? Terwijl je er in de jaren zeventig bijna niet omheen kon. Maar goed, ik dwaal af... Het was leuk de kaarten nog eens te zien. Ze geven, zoals ik al zei,  een mooi beeld van een tijd. Een tijd van onbezorgdheid. De wereld stond zo ongeveer in brand, maar wij kregen daar weinig mee in het dorp achter de dijk. Het was er goed en vredig en we hadden een fijne jeugd.

De achterkanten van de kaarten zijn beschreven door klasgenootjes van mijn zusje. Van haar juffie zijn er ook een paar. Wat een mooi handschrift had ze. Ik zie klasgenootjes van toen. Met kinderhandschriften. De kindjes van toen zijn allang volwassen. Zijn zelf vader en moeder en de meesten van hen al opa en oma. Al die jaren lagen deze kaarten op een stapeltje in de la bij mijn ouders. Misschien al wel sinds de thuiskomt van mijn zusje uit het ziekenhuis. En later, met een elastiekje erom, bij mij. Voor even komen ze nog terug in de spotlights. Daarna mogen de kleintjes er mee spelen.

Spelen...

18 mei. Wat is het toch fijn als je jezelf toestaat om zomaar wat te spelen. Zoals ik dat deed met de spullen die hier maar lagen te slingeren in de kamer. Of nou, slingeren is ook weer zo'n groot woord. Alles zit wel op een bepaalde manier opgeborgen maar toch. En hoe grappig was het om te ontdekken dat al die ogenschijnlijke rommel ineens mooi werd toen ik het bij elkaar op kleur legde. Ik liet in de vorige blogpost al een geel-rood-oranje versie zien. 

Dit keer is het grijs, roze en groen. Mooi zijn ze hè? Elk van die frutsels heeft zijn eigen verhaal. Ik zou ze jullie graag eens vertellen. Ze zitten allemaal nog in mijn hoofd. Ik denk niet dat ik voorlopig uitgeschreven zal zijn. Mensen vragen me regelmatig of elke dag schrijven niet een beetje veel is. Of dat niet ontzettend veel energie kost. Nee hoor. Grappig genoeg maakt het hoge tempo van schrijven het juist makkelijker dan dat ik maar een of twee keer per week zou schrijven. Nou is het hier ook nooit saai en dat helpt wel. In een oud huis gaat er altijd wel iets mis, is er altijd werk aan de winkel en hoef je je nooit te vervelen. Zelfs als ik elke dag de hele dag thuis zou blijven, valt er hier genoeg te beleven en te doen.

Maar hoewel ik graag thuis ben, moet ik af en toe toch onder de mensen komen. Dat hoort er nou eenmaal bij. Maar eerlijk gezegd hoef ik daar weinig behoefte aan. Sterker nog: ik word door de HSP altijd ontzettend moe en soms zelfs uitgeput van het dingen ondernemen. Ach, al die leuke spulletjes. Ik zie ze op de foto's boven en onder de tekst die ik aan het schrijven ben. De gehaakte vlindertjes, de gevouwen kikkers, de autootjes, de lucifers. Zien jullie de lucifers? Ik kreeg een heel groot blik vol van mijn vader. Allemaal hebben ze gezellig gekleurde koppen. Werkelijk alle kleuren zitten er in. In elke kleurencollage kon ik ze er bij leggen. De poppetjes, broches, gehaakte bloemen, roosjes, letters, kralen, plakband, hamertje-tik, schoentjes en ik zie zelfs wat huisjes van het monopoly-spel. Elk voorwerp vertelt zijn eigen verhaal.

Ik ben natuurlijk nog verder gegaan met maken in andere kleuren. Als je hier eenmaal mee begint kun je echt niet stoppen. Wel zijn de meeste dingen nu toch weggegeven want dat was oorspronkelijk de bedoeling :-) Ik loop weer een beetje achter met schrijven maar jullie weten nu de reden: ik was aan het spelen, haha.

Collages...

Kuieren! Terwijl ik de vaatwasser inruimde en wat nadacht over wat ik zou gaan schrijven hier, kwam dat woord in me op. Het woord geeft me een plezierig gevoel. Het is een fijn woord dat me doet denken aan vroeger. Aan lome zondagmiddagen. Aan zomer. Aan de buurman die een stukje de dijk op wandelde. Het doet me denken aan het hebben van tijd. Als je kuiert kun je gedachteloos lopen in je eigen gekozen tempo. Met de handen losjes op de rug. Ik bedenk me, nu ik dit schrijf, dat ik eigenlijk nooit meer iemand met de handen op de rug zie lopen. Jullie wel?

Als ik een woord bij kuieren zou mogen verzinnen zou dat misschien wel mijmeren zijn. Mijmeren kun je goed doen als je kuiert. Misschien is het zelfs wel zo dat je door het regelmatige lopen je gedachten zelfs kunt ordenen. Note to myself: ga het eens proberen. Ik mijmer graag en doe het regelmatig. Ik begin dan ergens te denken en laat daarna mijn hoofd zijn eigen gang gaan. Het is soms lastig om dat toe te laten, zeker in drukke tijden, maar als het lukt kun je tot mooie dingen komen. Zo denk ik soms aan de wonderlijkste dingen. Dingen die ik eigenlijk vergeten was maar die dan tevoorschijn kunnen komen. Soms is het een geur. Of een gevoel. Mijmeren kun je overal doen. In het kader van leuke dingen doen maakte ik de collages die ik vandaag liet zien. Het gebeurde vanzelf. Het voelde een beetje als spelen.

Doel: orde scheppen. Het ligt hier vol met bakjes, doosjes, blikjes, schoenendozen, nou ja eigenlijk van alles waar je wat ik kunt doen. En dat doe ik dan ook. De kleinste onzinnige dingetjes worden hier bewaard. En waarom? Omdat ik er misschien ooit nog eens wat mee ga doen? De grote klussen als schilder en timmerwerk zijn op orde. Het is nu een kwestie van stylen en mooi maken. En van dingen wegbrengen naar de kringloop. En wat er nu nog is, mag blijven. De spullen van de moeders zijn ook uitgezocht, hoewel.... mijn vader blijft spulletjes aanleveren ;-) Niet zoveel meer en zijn tempo van opruimen kan ik wel bijhouden. De tafels, lades en kasten lagen hier dus vol met 'troepjes'. Ik kieperde alles om op de twee tafels hier. Als vanzelf begon ik tijdens een mijmersessie de dingen op kleur te leggen. En ineens werd het 'iets'.

Het werd grappig. Ik zocht het niet maar het vond mij. Hoe leuk was dat? Vandaag laat ik jullie de gele, oranje en rode versie zien. Nadat de collages klaar waren maakte ik er een foto van en zocht ik alles uit. Alleen de aller allerleukste spulletjes (die met een verhaal) mochten blijven. Meer dan 90% ging naar de kringloop. Het idee van de collages laat me niet los. Er zijn nog veel meer variaties mogelijk. Misschien dat ik er mee verder ga. Want ik heb er alle vertrouwen in dat ik over een poosje ook wel weer genoeg spul heb verzameld om er mee verder te gaan. In combinatie met de spullen die er nog zijn, zie ik wel weer nieuwe mogelijkheden. Grappig toch dat als je al die kleine rommel bij elkaar legt het ineens iets is. Zie je het los van elkaar in al die doosjes en blikken dan word je er vooral moe van. 

-

Mijmeren, slenteren, daar begon ik mijn verhaal mee. Het eindigde bij de collages en de kringloop. Voor vandaag vind ik dat mooi genoeg. Ik ga naar buiten, de zon schijnt en het waait niet al te hard. Ik ga mijn oordoppen indoen (helaas is dat nodig aan de drukke straat hier achter het huis) en lekker wat in de tuin rommelen. En ondertussen laat ik de gedachten wat gaan. Ga ik wat mijmeren. Dagdag! :-)

Regels moeten er zijn...

16 mei. Vandaag wil ik het eens met jullie hebben over het nemen van verantwoordelijkheid, over eigen initiatief en de veranderende maatschappij. Misschien klink ik nu echt als een ouwe tuttebel, maar dat moet dan maar een keer. Ik snap best dat er regels moeten zijn. Het is echt veel handiger als er met elkaar afgesproken wordt wat wel en niet mag of kan. Dat zijn niet de dingen waar ik wat over wil zeggen. Regels zijn nodig. Maar hoe je met de regels omgaat is een andere zaak. Het lijkt wel of niemand meer zelf nadenkt. Of niemand verantwoordelijkheid wil dragen. Ik heb daar nu een paar gevallen achter elkaar van meegemaakt. Zo is mijn oude vader nog steeds met de bank in de slag om na 15 (!) maanden zijn en/of rekening veranderd te krijgen in een rekening die alleen op zijn naam staat. Mama is al 15 maanden geleden overleden en elke keer weer als hij de rekening ziet wordt hij daar nodeloos verdrietig van. Van alles is al geprobeerd maar op een of andere manier komt hij maar niet door het systeem heen. En geloof me: het ligt niet aan mijn vader. 

Als je op een of andere manier verkeerd in een systeem terecht bent gekomen, lukt het bijna niet om daar weer uit te komen. Ikzelf heb dat bij het ziekenhuis aan de hand gehad. Elke keer weer (en dat is vaak) moest ik het hele verhaal overnieuw uitleggen, werd me beloofd dat het veranderen zou en heb ik zelfs nog een tijd echt gedacht dat het zou veranderen. Maar ik heb nu zo ongeveer alles geprobeerd maar niets lukt. Ik laat het nu maar zo en heb geen zin er langer tegenin te gaan. Er worden modellen en procedures verzonnen en dat is goed. Maar die zijn alleen geschikt voor standaard situaties. Zodra je daar vanaf wijkt, wordt het 'moeilijk'. Op zo'n moment zou je willen dat iemand inderdaad even nadacht (zoals bij de situatie van mijn vader) en het op zou lossen.

Ergernis drie is dat er hier al weken, echt weken een oude cabriolet in de straat staat geparkeerd. Nu is dat maar een klein (doodlopend) straatje met net genoeg parkeergelegenheid voor de bewoners zelf. En hun visite. Als er iemand jarig is, schuiven we goedmoedig alle auto's een eindje op en past het altijd. We zijn echt geen vervelende mensen :-) Nu staat hier een auto met pech. Een oude auto. Al weken komt hij niet van zijn plaats. Ik belde daarover naar de politie. Die weet van wie hij is. Mag niet bellen naar de eigenaar om te vragen wat de plannen zijn. Ze mogen mij het nummer van de eigenaar niet geven zodat ik er zelf naar kan vragen bij de eigenaar. Gewoon vriendelijk. Hij staat namelijk zo geparkeerd dat je er net geen auto voor en niet een achter kunt zetten. We mogen wel naar de gemeente bellen maar pas als er gras of plantjes onder groeien. Zij halen hem dan weg.  Terwijl bekend is wie de eigenaar is en het misschien met 1 telefoontje opgelost kan worden. Ik snap dat werkelijk niet. Alles is vastgelegd in procedures en daar moet je vooral niet vanaf wijken.

Ik dacht lang dat ik de enige was naar veel mensen kennen dus dit soort verhalen. Waarom kan die rekening niet gewoon veranderd worden? Vroeger liep je daarvoor naar de balie van de bank in het dorp en werd het geregeld waar je bijstond. Of de directeur van de bank wist het al omdat hij het nieuws gehoord had. Of in de krant gelezen en vaak was er dan al een condoleance kaartje in de bus gevallen. Nu moet mijn oude vader van 83 een half uur in de auto naar de grote stad om daar iemand te zien die hem helpen kan. Nadat hij een afspraak gemaakt heeft (minstens een week van te voren) Dat is toch eigenlijk van de gekken?
-
De foto's bij dit blog moeten jullie maar niet al te letterlijk nemen hoor. Ik weet ook wel dat ik het niet op kan lossen met een ploeg sterke mannen. Of dat ik zelf met een kraan die auto weg kan takelen. En mijn oude vader oud noemen is misschien ook niet zo handig want zo voelt hij zich absoluut niet, hihi. Maar toch jongens..... zou het allemaal niet zo moeilijk hoeven zijn toch? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.

Mijn eigen moederdag...

En toen was het moederdag. Een dag waar ik best wat tegenop had gezien. Want moederdag vieren zonder moeder, nee, dat was het niet natuurlijk en met twee van mijn kinderen in het buitenland was er niet veel te vieren. Gelukkig was kind nummer drie wel in het land. Hij ging mij een leuke dag bezorgen, zei hij. We gingen iets doen waar ik acht (!)  jaar geleden ooit al eens met hem over sprak. Hij beloofde me dat voor mijn verjaardag. Dat kwam er toen niet van, maar hij heeft het altijd onthouden. En nu acht jaar later was het zover. We gingen naar de vrije markt in Tiel. 

Het laatste stukje, vanaf Culemborg reden we samen. Gezellig! Vroeger was het een leuke markt maar hij was ingehaald door de tijd. De wereld van de tweedehands spullen is veranderd. Was er vroeger hier en daar een rommelmarkt of misschien een kringloopwinkel, nu vind je er bijna op elk dorp een. Ook de rommelmarkten zijn veranderd. Het aanbod is veel minder divers. Vinden jullie dat ook niet? De vrije markt leek een beetje op de Haagse markt; op de Beverwijkse bazaar. Veel telefoonhoesjes, strakke kleding, velgen voor de autobanden, simlock-vrij maken van telefoons, make-up spullen, glimmende spiegels, kristallen lampen.

Bij de entreeprijs was een kop koffie inbegrepen en we keken wat naar de mensen om ons heen, terwijl  we die opdronken. Daarna vonden we het welletjes. We gingen naar het stadje Buren voor een lekkere lunch in de zon. Tot slot een bezoekje aan goede vriend van zoon die vader geworden was. En ook dat was erg gezellig, ware het niet dat de tv aanstond. Want ja... Feijenoord zou kampioen kunnen worden. En dat werden ze. Ook was daar de kleine jongen. Net zo oud als mijn laatste kleinkind wat ik nog nooit vastgehouden heb omdat hij aan de andere kant van de wereld woont. Dit was een schattig jongetje. Heel tevreden en zoet en oh, wat ruiken die hele kleintjes toch heerlijk. Het was leuk om de jongen die nog maar een paar jaar geleden een lange slungel zonder model was, nu te zien als vader en echtgenoot. Ook aan dat samenzijn kwam een eind. We reden samen naar mijn auto, namen afscheid en gingen ieder ons weegs. Zoon naar het oosten en ik naar het westen. De radio zachtjes aan. Nagenietend van een heerlijke dag.
-
Later op bed dacht ik aan wat ik het leukst van alles vond en dat was misschien wel het feit dat het leuk was om samen met mijn kind op stap te gaan. D

Handlettering op zondag...

14 mei. Handlettering op zondag!

Moederdag...

13 mei. Morgen is het moederdag. Zolang ik me kan herinneren vierden we dat. Als klein kind met een mooi werkje van school. Toen we groter werden kochten we een cadeautje voor moeder van ons zakgeld. Eindeloos vaak naar de winkel om te kijken en te kiezen en uiteindelijk, als er genoeg geld was, kochten we iets moois. Het was vooral ook een dag dat mijn moeder niks mocht doen. Ik vraag me nog steeds af of dat een goed idee was, want moeder gaf niet graag iets uit handen :-)

Later toen ik een vriendje had (nu mijn man) ging ik ook naar mijn schoonmoeder toe. Ze woonde maar twee kilometer bij ons vandaan. In dat gezin werd niet veel aan moederdag gedaan. Niet dat ik me kan herinneren in ieder geval. Ook schoonmoeder was graag de baas in haar eigen keuken :-) Wel nam ik een cadeautje voor haar mee wat haar blij maakte. In later jaren, ook toen ik zelf allang en gezin had en moeder was, gingen we op moederdag toch nog altijd naar onze moeders. Waar we ook woonden. Vorig jaar was mijn eigen moeder er voor het eerst niet meer. Dat was verdrietig, maar we waren dankbaar dat schoonmoeder er nog wel was.

En nu is ook zij er niet meer. We kunnen moederdag nooit meer vieren zoals we dat ooit deden. Dat komt nooit meer terug. En daarmee is een einde aan een tijdperk gekomen. Zoals aan alles ooit een einde komt.

Maar er zullen mooie herinneringen zijn. Ik zal er om glimlachen. En misschien ook wel een traantje  laten. Ze hebben hun leven geleefd en het was een rijk leven.  Ze hebben mooie kinderen gekregen, die op hun beurt ook allemaal weer kinderen kregen. Ze werden oma en wàt voor oma's. En zelfs mochten ze meemaken dat ze overgrootmoeder werden. Wat zou het mooi zijn als alle vrouwen in hun familie hen morgen zouden eren met een mooie gedachte. Een warme herinnering aan twee mooie sterke vrouwen. Twee echte moeders.

Door de regen...

12 mei. Terwijl ik voor iedereen en alles zorgde de laatste tijd, vergat ik een beetje om aan mezelf te denken. Met een slechte basisgezondheid is dat geen goed idee. Ik ben gebaat bij rust- reinheid en regelmaat. Voor reinheid deed ik wat ik kon maar het was dweilen met de kraan open. Rust was ook ver te zoeken en regelmaat was er al helemaal niet. Dat gaat een poosje goed maar dan dus niet meer. 

Vandaar dat ik dus vanmorgen een bezoekje bracht aan de huisarts. Met alle gevolgen van dien. Ik stond veel te ver in het rood, zullen we maar zeggen en ik kreeg te horen wat ik in dat soort gevallen altijd te horen krijg en zelf ook wel weet.... rustig rustig rustig. Aan jezelf denken. Maar weet je, het zit gewoon niet in me. Soms heb ik het op tijd in de gaten en neem ik gas terug. Maar nee zeggen als iemand me iets vraagt, blijf ik heel lastig vinden. Ook al weet ik wat het voor gevolg voor mezelf heeft. Dom ja. Ik weet het.

Het goot van de regen vanmorgen, op weg naar de huisarts. Toen ik van de huisarts naar de prikpoli fietste, regende het nog steeds. Op weg naar apotheek A werd het wat droger. Daar bleken mijn pillen niet voorradig en mocht ik door de regen die opnieuw was losgebarsten weer op de fiets terug naar apotheek B die zich onder mijn huisarts bevindt. Terug bij af dus. Daar moest ik heel lang wachten tot ik aan de beurt was. Maar uiteindelijk werd ik geholpen. Daarna op de fiets (het was bijna droog) weer naar huis. Twee uur en een kwartier later zat ik aan de koffie. Niks opgeschoten en kletsnat.

Maar ach, aan elke dag zit een lichtpuntje. Nu bijvoorbeeld is het droog en schijnt zelfs de zon een heel klein beetje. En.... en dat is veel leuker.. ik schrijf voor het eerst sinds eind februari weer een blog op de dag zelf. Hoe leuk is dat? Maar ook meteen er achteraan denk ik hoe snel is het jaar tot nu toe voorbij gegaan? Inmiddels is het al weer de tweede week van mei.  Nog even en het is zomervakantie. Dagdag!

Geen gekke dingen...

10 april. Vandaag gebeurden er geen gekke dingen. En dat was heel erg fijn. Want nu kon ik eindelijk eens meters maken in en om huis. Er lagen zoveel dingen die gedaan moesten worden. De was, een berg strijkgoed, en nog meer was. Er waren drie manden met wasgoed dat al opgevouwen was maar nog terug in de kast gelegd moest worden. De koelkast was leeg en ook die moest gevuld. Dus deed ik veel (basis) boodschappen. Ik wilde graag alle blogjes geschreven hebben zodat ik weer helemaal bij zou zijn. Er moest nodig een sopdoek door mijn 'winkeltje'. Pakjes met bestellingen moesten worden ingepakt en weggebracht. 

Eigenlijk allemaal gewone dingen maar wel dingen die mij in mijn hoofd gaan zitten. Ik hou van een ordelijk huis. Het hoeft niet brandschoon te zijn maar er moet niet teveel rommel liggen. Nu er veel spullen naar de kringloop gebracht zijn, is het nodig om de dingen die overbleven opnieuw te rangschikken. Dat is ook met het winkeltje. Als er dingen zijn verkocht moet je dat wat overblijft toch weer een beetje opnieuw en anders presenteren. En als je dan toch een plank in de kast leegmaakt, kun je er net zo goed een doekje doorheen halen. En ja, als je daar dan mee begint.... Zo gaat het bij mij vaak. Ik rol dan van het een in het ander. Zo nam ik me gisteravond voor om eens goed naar mijn fotobestand te kijken. Werkelijk alles staat daar door elkaar. Ik zoek me helemaal suf. Ook als ik een leuke foto hier bij mijn schrijfsels neer wil zetten. Terugbladerend zag ik dat ik al verschillende keren dezelfde foto's gebruikte. En jullie zijn zo lief om daar dan niks van te zeggen. Dank dank dank :-)

Laten we het er maar op houden dat ik genoeg aan mijn hoofd had de laatste tijd. De gewone dingen, de dingen van alle dag, zijn gisteren allemaal gedaan. Op de foto's na. Maar daar begin ik morgen aan. Als er geen gekke dingen gebeuren. Je weet het hier nooit. Duimen maar. Morgen ga ik ook alvast weer het een en ander in het vooruit koken en bakken. Sommige dingen kun je goed invriezen en op die manier eten we altijd gezond. Ook tijdens het koken rol ik soms van het een in het ander. Dan maak ik gerechten volgens een recept. Van de restjes maak ik weer iets nieuws en zo ontdek ik soms onbedoeld de meest lekkere recepten. Die worden dan wel meteen opgeschreven om ze te bewaren. Meestal op een los briefje wat dan weer rondslingert. Net zolang tot ik ook dàt weer opruim. Ach, volgens mij hou ik mezelf zo lekker bezig. Dagdag!

Tante...

9 mei. Dinsdag deed ik wat ik al lang geleden had moeten doen. Ik ging op visite bij mijn tante. Ik had haar al zo vaak beloofd om eens langs te komen, maar op een of andere manier kwam het er maar niet van. Ik denk dat het een beetje te maken heeft met het naar mijn vader gaan elke week. Daar moet ik een klein uur voor rijden. Pa slaapt eerst tot een uur of half drie. Voor half drie bij iemand op visite gaan vind ik niet zo fijn. Daarna, zo rond vijf uur, is ook geen fijne tijd. Pa een keertje overslaan zou ook kunnen natuurlijk, maar ik ga zo graag naar hem toe :-) Maar goed, dit keer ging ik toch. In de ochtend. 

Tante is de weduwe van mijn moeders' jongere broer die een paar maanden geleden overleed. Het was er goed en ze nam het me niet kwalijk dat ik zo lang niet geweest was. Ik kreeg heerlijke koffie. Net als de vorige keer. Daarbij een plak ontbijtkoek. Met een flinke lik roomboter. Net als de vorige keer. Ze vond het fijn dat ik kwam en zei dat verschillende keren gedurende het bezoek. En ik voelde me best een beetje schuldig.

Het was fijn om haar weer te spreken. Zelf heeft ze geen rijbewijs en kan dus niet naar hier komen. Daarom heb ik haar beloofd om snel weer te komen. Wat een lieve HARTelijke vrouw. En oh, wat een groene vingers heeft ze toch. Alle planten groeiden en bloeiden dat het een lieve lust was. Alleen daarom zou ik nog eens moeten gaan. Bij het weggaan vroeg ze: wil je nog een pot jam meenemen naar huis? O ja, graag was mijn antwoord. De jam was nog net zo lekker als vroeger.

Gehaakte kettingen...

11 mei. Ik ben nu echt begonnen met het uitzoeken van mijn foto's. Maar het schiet niet echt op moet ik er eerlijk bijzeggen. Allereerst omdat het een totale chaos is. Werkelijk alles staat door elkaar. Niks zit in mapjes. Het is nog erger dan ik aanvankelijk dacht. 

Ik schrik er van hoeveel foto's ik gemaakt heb in de loop der tijd. Hoe anders is dat als je het vergelijkt met vroeger.

Maakte mijn moeder de foto's, dan waren ze vaak bewogen. Maakte mijn vader ze, dan stonden we er meestal zonder of met een half hoofd op. Later hadden we ook nog zo'n kant en klaar camera. Je maakte een foto die meteen klaar was. Zo leek het in ieder geval. Het fotopapier kwam er uit en werd dan op tafel gelegd. Langzaam, het leek wel toveren, kwam de beeltenis dan te voorschijn. Daarna ging je er met een soort sponsje overheen om de foto houdbaar te houden. Daar wapperde je dan mee om hem sneller te laten drogen.

En toen kwamen de eerste compact camera's. Nog niet eens zo heel lang geleden. Ik denk in de tijd dat wij in Egypte woonden. Met losse batterijen die elke dag in de oplader moesten. Maar je kon er al best leuke foto's mee maken. Ik fotografeerde wat af in die tijd. Vooral de mooie hekken kan ik me herinneren. En de Nijl. En de mooie mensen aan de oevers van de Nijl. Ik ging regelmatig met mijn fotokaartje naar Moustaffa Kodak (zo noemde hij zichzelf) om de foto's te laten ontwikkelen en dan vervolgens uit te delen aan de mensen die ik gekiekt had. Als een soort dankjewel. Wat een heerlijke tijd was dat.

De eerste telefoon met camera was ook een succes. Ineens kon je bellen, foto's maken en een SMS versturen. WhatsApp bestond toen volgens mij nog niet. Het lijkt allemaal al weer zo lang geleden maar als je goed nadenkt zal het hooguit tien jaar of misschien nog minder zijn. Tot drie keer toe vergat ik mijn telefoon mee te nemen maar altijd kwam hij weer bij mij terug. Omdat ik er een kaartje met mijn adres aan had hangen. Dat waren nog eens tijden, ha! Ik herinner me ook ineens dat je de foto's op je computer al wat kon bewerken. Licht en donker en misschien ook het formaat? Dat herinner ik me niet meer.

Nu maak ik alleen nog foto's met mijn Iphone 6 en die voldoet voor mij prima. Ik hoef nergens over na te denken, alles gaat vanzelf. En dat is meteen mijn valkuil. Ik maak te veel foto's, maar moet er wel beter mijn best voor doen van mezelf. Waarvan akte! Soms lukken ze wonderwel maar voor mijn gevoel ligt dat meer aan het toeval dan aan mij. Heel makkelijk is het om even wat foto's te sturen of te krijgen. Elke dag krijg ik ze van de kinderen toegestuurd. De een na de ander. Van over de hele wereld. Oudste meisje maakt zelf al foto's en nog niet eens zo onaardig voor zo'n kleintje.

Allemaal van die bespiegelingen die je hebt als je foto's aan het uitzoeken bent. Je laat je gedachten wat dwalen, verdwijnt wat in de tijd en voor je het weet zijn er een paar uur voorbij. Zo vond ik deze foto's van de kettingen die ik maakte. Ik heb er willekeurig een paar uitgezocht. Het was in eerste instantie een grappig idee om zo'n ketting te maken. Later gaf ik ergens een gastles en maakten mensen zelf een ketting. Van het een kwam het ander. Mensen begonnen mij tuttemefrut te geven. En daar maakte ik dan weer kettingen van. Ik heb ze nooit geteld en zeker niet allemaal gefotografeerd maar het moeten er meer dan honderd geweest zijn. Naar alle uithoeken van de wereld zijn ze gegaan.  Deze week heb ik de laatste exemplaren verkocht en heb ik alleen de foto's nog.

Het is leuk om ze nu voor een laatste keer allemaal nog eens bij elkaar te zien en mijn gedachten even terug te laten dwalen naar al die uren dat ik aan tafel zat om kralen en knopen aan een draad te rijgen. Later in de avond haakte ik ze dan vast. Ik deed er soms wel drie of vier op een avond. Ook dat was een heerlijke tijd. Workshops wil ik er nog in geven, dat is leuk :-)

Ik ben ook begonnen met het uitzoeken van de kralen en knopen. Ook daar zat alles door elkaar nadat een van de kleintjes een keer alle kleuren door elkaar gegooid had. Ik zie nog dat glunderende koppie. Mooi hè, zei ze heel gelukzalig. Ja, en dan slik je maar een keer en zeg je: heel mooi. Echt heel mooi en denk je... ik zoek ze later nog wel eens uit. Dat kwam er nooit van maar wat een geluk.... zusje van het kleintje vindt het leuk om te sorteren en kan me er mee helpen. Hoera!

Hoeveel uren werk zou ik hier laten zien op de foto's? Hoeveel blije mensen zouden er geweest zijn? Hoeveel plezier had ik ervan om ze te maken? Hoeveel foto's had ik in totaal? Geen idee. Maar het terugzien van al deze prentjes geeft me een heel warm gevoel. Het komt heel dicht bij geluk. En het maakt me ook rustig. Een rustig gevoel heb ik tijden niet gehad. Misschien heeft het allemaal zo moeten zijn. Misschien heb ik het verdriet allemaal een plekje gegeven en breekt een nieuwe periode aan. Een periode zonder diepe dalen en hoge pieken. Een periode van vernieuwing en verdieping. Ik laat het maar gebeuren en zie het als een avontuur :-)

Breikransje...

8 mei. Een licht gevoel van opwinding maakt zich van mij meester. Want ik ben bijna klaar met het inhalen en schrijven van de blogs. Zou het dan toch gaan lukken? Het is op het moment van schrijven donderdag en ik schrijf over afgelopen maandag. Ik kruis mijn vingers dat ik morgen alles ingehaald heb. Wat zou dàt fijn zijn. 

Ik stond in ieder geval vroeg op, verschoonde de bedden, stofte en stofzuigde boven. Ik gaf de planten water, ruimde alle speelgoed in de speelkamer op, zette ramen open en deed deuren dicht. Daarna stofzuigde ik de trap. Wij hebben nog zo'n ouderwetse traploper met koperen roeden.  Daarna dronk ik koffie en vertrok ik met een auto vol spullen naar mijn breikransje.

Wat fijn om de dames weer te zien, lekker een paar uur achter elkaar te breien en kletsen. Het was er niet meer van gekomen de laatste tijd. Het was maar voor twee uurtjes maar ik knapte er enorm van op. Ik ben heel graag alleen, maar zo af en toe is het ook leuk om onder de mensen te komen.

Handlettering op zondag...

7 mei. Handlettering op zondag.  Ik vind dit wel een spreuk die bij mij past. Gewoon beginnen en zien hoe je het leert is voor mij iets wat ik vaak doe. Hij lijkt ook een beetje op de slogan van Nike: Just do it! Fijne dag vandaag! 

Omslagdoeksjaal...

6 mei. Al heel lang, ik denk een paar weken, wil ik jullie deze sjaal laten zien. Hij is al een poosje af maar er was steeds geen gelegenheid hem met jullie te delen. Breien doe ik het meest in de winter en haken in de zomer maar nu het zo lang koud bleef, bleef ik ook breien. 

Voor deze sjaal had ik 250 gram garen. Dat wilde ik helemaal opmaken. Het was even rekenen en puzzelen maar dat lukte precies. Hij is lekker breed en lang (en dus warm om te dragen) geworden. Het patroon was fijn om te breien en eigenlijk was hij best snel af. Ik geef je hieronder het patroon. 

Het is een engels patroontje en ik heb er snel een foto van gemaakt. Er is nu niet veel tijd om te schrijven want er zitten mannen hier te vergaderen en die willen koffie en straks een lunch ;-) Kom je er niet uit, dan hoor ik het wel. Vertalingen vind je overal. K is recht en P is averecht. Succes!

De tuin in mei...

5 mei. Van binnen naar buiten en weer naar binnen. Dat is zo'n beetje hoe ik bevrijdingsdag 2017 vierde. In en om het huis is misschien beter gezegd. Ik werkte wat in de tuin. Ik rommelde wat met een nieuwe opstelling van de tuinmeubelen. Ik ontdekte de lelietjes der dalen die ik van een vriendin kreeg aan het eind van vorig tuinseizoen. Eerlijk gezegd was ik ze vergeten. Ze stonden heel stil in een hoekje in een pot te wachten. Nu staan ze voor even op de tuintafel voor het raam van mijn werkkamer. Ik geniet van de mooie bloemen maar ook van de heerlijke geur.

De anjers in de pot op de oprit ruiken ook al zo lekker. Elke dag loop ik er een paar keer langs en ruik ik er even aan. Zo'n delicate geur. Het doet me aan vroeger denken. Wij hadden ze vroeger thuis in de tuin en een paar keer per jaar plukte mijn moeder een bosje. De bloemen werden dan in een krant gerold en meegenomen op visite. Ik kan me niet herinneren dat wij in mijn jeugd bloemen kochten. Volgens mij was er destijds niet eens een bloemenwinkel in het dorp. De groenteboer verkocht wel Gladiolen maar die kwamen volgens mij gewoon uit zijn eigen tuin.

Lelietjes van dalen waren de bloemen van mijn 'bruidsboeket'. Samen met wat rozen. Het hele boeltje viel al min of meer uit elkaar voor we ja gezegd hadden. Er was ook niet heel veel geld aan besteed. Dat zal de oorzaak wel geweest zijn. Hier in Westland kun je de mooiste bloemen zo in een stalletje langs de weg kopen. Knispervers en rechtstreeks van de kweker. Je gooit gepast geld in het bakje en neemt mee waar je voor betaald hebt. Verder gebeurde er niet veel op bevrijdingsdag. Behalve een klein paniekmoment omdat het maar niet warm werd in huis. Ik dacht dat de CV kapot was maar er hoefde gelukkig alleen maar water bijgevuld te worden. Het plan was om alle blogjes te schrijven die nog in mijn hoofd in de wachtrij stonden maar helaas...dat kwam er die dag niet van.
-
Wel heb ik de uitslag van de give away. Er deden maar twee mensen mee Bertie en Mieke. Gelukkig kozen ze allebei voor een verschillende kleur en daarom krijgen ze allebei een set. Twee winnaars dus. En ook meteen de laatste twee want ik ga stoppen met deze rubriek. Er is te weinig belangstelling voor. Ik denk dat ik een beetje ingehaald ben door de tijd ;-) Bertie en Mieke willen jullie je adres nog eens sturen? tinekehendrikse@hotmail.com is het adres.

Dodenherdenking...

4 mei. Lieve help, wat zit ik in een flow qua opruimen en weggooien. Niet dat ik als een wilde door het huis ga, nee dat zeker niet, maar rustigaan gaan er toch veel vuilniszakken met spulletjes de deur uit. Zo kreeg ik in 2011 echt veel erg mooie stalen stof van een interieurwinkel. Ik maakte in die tijd veel tassen en daar was de stof prima geschikt voor. Ik combineerde dat met borduurwerk. Borduren deed ik met de draadjes die overblijven van een borduurpakket met telpatroon. Ik borduurde alleen de contouren maar wel met de hand. 

-

Ik maak soms nog wel eens een tasje maar niet veel meer. Niet zoals toen. De planken in mijn kast  lagen in de tussentijd nog vol met stofstalen.  Ik probeerde er een nieuwe bestemming voor te vinden. Eerst via MP, daarna via FB (gratis af te halen) maar dat was geen succes. Na hier en daar rondvragen (ook geen succes) besloot ik ze nu naar de kringloop te brengen. Op een gegeven moment zit het je in de weg en wil je gewoon dat het weggaat. Er blijft nog meer dan genoeg over trouwens. 

Er zijn tegenwoordig zoveel kringloopwinkels dat je kunt kiezen waar je je spullen brengt. Ik probeer altijd zoveel mogelijk te antwoorden op de vraag waar de spullen het best zouden passen. Zo bracht ik de stoffen naar de kringloop niet ver van mijn vader. In die streek wordt nog veel zelfgemaakt/genaaid. Na het brengen liep ik nog even door de winkel (!) want ja... je weet maar nooit en zag ik bij het naar buiten gaan een mevrouw met een stapel stoffen over haar arm staan glimmen van plezier. Mooie stoffen zei ik tegen haar en liep lachend naar de auto. Op weg naar mijn vader. Daar vertelde ik het verhaal nog een keer en ook hij werd blij op deze toch verder altijd wat beladen dag Ook al was mijn vader een beginnende puber, hij heeft de oorlog wel degelijk meegemaakt. Hij haalde herinneringen op aan toen en vertelde over hoeveel jaar later en wat een rommeltje het nu is in de wereld.

We dronken koffie en hij snoepte vast van de lekkere Westlandse aardbeien die ik voor hem meebracht. We ruimden nog een van de stampvolle keukenkastjes op. Elke keer als ik er ben doen we een kastje. We ontdekten nog wat in de familiestamboom (daarover later meer) en keken nog even naar de 'nieuwe' telefoon van pa (lees: ik leer hem steeds iets nieuws) Verder was er iets onduidelijk over de geleverde zorg van het appartement waar hij woont. Man man, je moet echt gestudeerd hebben om die brieven te begrijpen. Na wat gepuzzel lukte dat en kon ik aan het eind van de middag weer naar huis. Eerst nog even flink in de file (A15) maar ook daar kwam een eind aan. Een heerlijke ovenschotel had ik vooraf al klaargezet en hoefde alleen nog opgewarmd te worden. In de avond waren we stil om acht uur en herdachten we.

Lekkende kraan...

3 mei. Er zijn ondertussen al weer verschillende dagen verstreken sinds ik hier voor het laatst schreef. Er gebeurde weer van alles en het lukte weer niet om in te halen en te schrijven op de dag dat alles gebeurde. Never a dull moment hier in het mooie oude huis. Ik maakte schoon (daar heb je hier een volle dagtaak aan) en was vooral aan het opruimen. Lees: spullen naar de kringloop brengen. Mijn eigen inventaris + de spullen van mijn eigen moeder en die van mijn schoonmoeder ( die ik natuurlijk niet weggooide) bij elkaar was een beetje teveel van het goede. Tel daar alles bij op wat ik in de loop van de tijd van allerlei anderen kreeg en je kunt je ongeveer voorstellen hoe vol het hier was. Sinds een paar jaar probeer ik twee keer per jaar een ronde door het huis te maken. In het voorjaar en dan doe ik ook meteen een ouderwetse voorjaarsschoonmaak. En geloof me, de huisvrouwen van vroeger waren niet gek. In een oud huis is dat echt nodig. Het knapt er enorm van op.

Ondertussen was hier loodgieter twee over de vloer. Met de eerste loodgieter komen we er niet uit. De grote lekkage heeft hij prima verholpen, maar er druppelt nog wel water uit de douchekop en dat is heel heel irritant ( en zonde van het water). We zetten nu steeds de schakelaar om zodat het water naar de losse handdouche gaat en die leggen we dan in de douchebak. De tweede loodgieter zegt dat er een nieuw binnenwerk nodig is. Dat moest besteld worden en ging twee a drie werkdagen duren. We zijn inmiddels heel wat meer dagen verder en horen niks meer. Ik ga er weer achteraan bellen. Het komt vast goed. Echt, in een oud huis gaat niks vanzelf. Daar ben ik inmiddels wel achter ;-) Het is vaak een kwestie van creatief denken, oplossingen op maat en geduld hebben. Deze kraan kochten we bij een bedrijf wat uit Engeland importeerde maar helaas niet meer bestaat. Het is dus even een puzzel. Vandaar.

Er gebeuren ook leuke dingen hier. Zo schreef ik laatst over het poesiealbum van mijn schoonmoeder. Herinneren jullie je dat nog? Ik vroeg me toen af waarom en hoe Meester Frederikze in haar album terechtkwam. Inmiddels weet ik dat. In die tijd was het nog niet zo gebruikelijk dat meisjes 'doorleerden' en zeker niet als het oudste boerendochters in een groot gezin waren. Dan moesten ze na  6 jaar lagere school gewoon meewerken in het bedrijf. Soms werd een uitzondering gemaakt en mochten ze een jaar langer op school blijven. Meester Frederikze was de leraar die haar lesgaf tijdens het extra jaar. Helemaal aan het begin van zijn schoolmeesters loopbaan. Dat was op een christelijke school in S. Jaren later kreeg hij een vaste aanstelling in het dorp verderop en helemaal aan het einde van zijn carrière was hij hoofd van de school waar ik les kreeg. Is dat niet leuk?