Lijstjes...

Nou had ik me toch echt gedacht dat ik gisteren een heel rijtje blogs zou kunnen inhalen. Ik had nota bene de virtuele hardloopschoenen al aangetrokken. Maar nee... er kwam weer van alles tussendoor wat weer meer aandacht vroeg dan het schrijven hier. Omdat ik straks na de operatie echt heel lang moet revalideren, moeten er veel lange termijn dingen geregeld worden. Tel daarbij op dat ik voor alles dubbel zoveel tijd nodig heb et voilà :-) Het komt allemaal goed. Maar daarvoor heb ik wel lijstjes nodig. Anders zie ik door de bomen het bos niet meer. Op elk lijstje staan de dingen die nog gedaan moeten worden voordat het zover is. 

Er zijn lijstjes met ziekenhuis-gerelateerde (mooi scrabble-woord) dingen. Er zijn werkgerelateerde dingen, familie enz enz. Het gaat allemaal op zijn plek vallen straks maar nu raak ik zonder die lijstjes het overzicht kwijt. Het lijkt ook wel of ze alleen maar langer worden. Volgende week komt daar verandering in. Dan ga ik lekker doorstrepen. Tussen de dingen van alledag door feliciteerde ik verschillende mensen. Vriendin van vroeger bijvoorbeeld. We gingen samen ontzettend vaak naar allerlei afslank-clubs (soms maar 5 kilo te zwaar) en wat hebben we toch gelachen daar. Het was zo'n leuke tijd. We vielen er geen gram af. Ja, soms een pondje of een kilo. Dat afvallen lukte pas toen we gingen bewegen en gezond gingen eten. Toen werden we slank. Ik zag haar jammer genoeg niet vaak meer want ze woont onder aan de dijk en je moet een lange trap af en zij durft niet op de snelweg te rijden. Misschien pakken we de draad weer op :-)

Ook was er daar de verjaardag van onze huisbaas. Toen wij hier in Westland kwamen wonen was ons huis nog niet beschikbaar. De oude dame woonde er nog in en later gingen we verbouwen. We huurden destijds een huis van een paprikakweker. Acht maanden rook ik de heerlijke geur van verse paprika's. Ik hielp mee met het sorteren en veilingklaar maken en de tuindersfamilie liep af en toe binnen voor een koffie. Het huisje was zo klein dat we een groot deel van de dozen maar niet eens uitpakten. Ik had ze rondom in de woonkamer langs de muur opgestapeld en er duidelijk aan de buitenkant opgeschreven wat er in zat. De vrouw van de huisbaaas werd een soort van vriendin. Nu zij bijna full time op haar kleinkinderen past, zien we elkaar eigenlijk veel te weinig. Soms gaat dat zo.

Er waaide een mooie roze paraplu in de sloot rond ons huis. Je zou zeggen dat je die er weer uit zou willen vissen maar nee hoor. Hij bleef drie dagen in de sloot. De man viste hem er uit en nu ligt hij voor het huis op de tuintafel te drogen. Ik hoop dat de rechtmatige eigenaar hem nog komt ophalen. Anders maak ik hem schoon en zet ik hem hier in de paraplubak :-)

Verder bracht ik een bezoekje aan de pedicure. Als straks mijn knieën allebei in het verband zitten zal er veel naar gekeken worden en dus ook naar mijn voeten. Vandaar dat ik mezelf maar verwende voor een keer. Buigen doet nu zoveel pijn dat het bijna geen doen was mijn voetverzorging zelf te doen. Wel weer een flinke kostenpost maar ach... voor een keer is dat niet zo erg toch? Ik vind het altijd lastig om geld aan mezelf uit te geven. Voor anderen heb ik er geen enkele moeite mee maar voor mezelf vind ik het al snel teveel.

Ik heb niet zo'n positief beeld van mezelf. Eigenlijk al jaren niet. Of laten we zeggen dat hoe ik over mezelf denk en hoe ik mezelf beleef/voel totaal niet overeen komt met dat wat 'anderen' van mij vinden. Ik hoor soms dingen over mezelf en denk dan huh... gaat dat over mij? Ik herken mezelf daar totaal niet in.

Ik wilde jullie eigenlijk ook nog vertellen over de Haagse Heren maar dat is nogal een lang verhaal. Misschien moet ik dat voor later bewaren. Ja, laat ik dat maar doen. Er komt zo weer iemand naar hier en het zou jammer zijn als ik mijn blog weer niet af kan maken. Er is zoveel te vertellen en zo weinig tijd.

Eigenlijk is mijn situatie nu een beetje te vergelijken met het op vakantie gaan. Je bent druk, wil nog van alles doen waar je eigenlijk te moe voor bent. Maar toch doe je het. En dan heb je een bestemming die je zelf hebt uitgezocht maar waar je nog niet eerder was. Zo is het met mij nu ook. Ik was wel in het ziekenhuis maar nog niet eerder daar. Ik weet wat er gaat gebeuren maar de route er naartoe staat niet precies vast. Hoe zal het zijn. Hoe zal het gaan. Het zijn dingen die ik me (hoe goed ik me ook voorbereid) niet precies kan voorstellen. Hoe zal het daarna zijn? We zullen zien. Voorlopig ga ik nog maar even verder met mijn lijstje.

De medische mallemolen...

Vandaag is er weer een tante jarig. Een tante die niet echt een tante is en die ik ook nooit tante genoemd heb (behalve als ik met mij broer of zus over haar praat) Zij is de tweede vrouw van een oom die ook niet een echte oom was maar die we wel zo noemden. Dat deed je vroeger vaak. Toen zij trouwde met de 'oom' was ik nét te oud om tante te gaan zeggen. Mijn broertje en zusje deden dat wel. Ze was een stuk jonger en modieuzer dan wij gewend waren en ik vond haar zo mooi. Mijn moeder was vooral praktisch en zuinig en zoiets als kleren kopen omdat je ze gewoon mooi vond, bestond ik haar ogen niet. 

Zomaar uit eten gaan zonder dat er wat te vieren viel was ook niet  bestaanbaar in mijn moeders ogen. Lekker gezond thuis eten met zijn allen aan de keukentafel was veel langer uit te houden dan al die liflafjes die je krijgt in een restaurant was haar motto. En al die wijn bij zo'n diner? Nergens voor nodig. Dan waardeer je het niet meer en wordt bijzonder gewoon zei ze altijd. En misschien is het wel waar. Met de komst van deze tante kwamen dit soort frivoliteiten (ook een woord van mijn moeder) in ons leven en ik vond het geweldig. Nu is de 'oom' allang dood en de tante een dame van 75 geworden. Ze gaat het groots en in stijl vieren over een paar weken. Ze is nog steeds mooi en geniet volop van het leven. Heerlijk om te zien en mooi om op die manier oud te worden. Lieve K van harte gefeliciteerd.

Ik bracht een bezoek aan de huisarts. De medicijnen moeten steeds aangepast worden en het is zoeken naar de goede verhouding. Dat duurt soms even maar ik denk dat we nu op de goede weg zitten. Bloedprikken voorafgaand aan het doktersbezoek is een drama. Ik ben zo moeilijk te prikken en het moet zo vaak gebeuren. Nee, dat is naar en pijnlijk. De week daarna zit ik onder de blauwe plekken. Dit keer viel het mee.

Na het bezoek aan de prikpoli en de huisarts volgt meestal ook een bezoek aan de apotheek. Gelukkig zit die in hetzelfde gebouw als de huisarts en is het een kwestie van de trap en in mijn geval nu de lift om daar aan te komen. Niet de trap nemen. Ik heb het zo lang mogelijk volgehouden maar nu lukt het niet meer.

De foto's bij dit bericht maakte ik al even geleden. Ik vond ze wel passen bij het blog voor vandaag. Zo is de eerste foto van de poli hier in het dorp. Ik heb er de afgelopen jaartjes al heel wat uren doorgebracht. Gelukkig is het een mooie lichte ruimte waar je altijd wel een 'bekende' tegenkomt. Het personeel is er vriendelijk en hulpvaardig en de dokters deskundig. Dat maakt veel goed. Het doosje voor de tomaatjes kreeg de man tijdens een rondleiding bij een tomatenkwekerij. Er passen precies 7 snoeptomaatjes in (tommies). Het is inmiddels volgens mij al ingepikt door een van de kinderen. Niet erg want tomaten eet ik zeer beperkt. Reuma en nachtschade gaat niet goed samen. Ik vind ze wel heel erg lekker. Maar net als mijn moeder al zei: als je ze elke dag eet, is het geen feestje meer ;-)

 De plant stond op een tafeltje in het restaurant waar wij wel eens een broodje eten.  Niet elke week haha. Ik vond hem leuk en toepasselijk bij mij situatie. Ik ben er nog! Dat is namelijk waar ik veel mail over kreeg de afgelopen dagen. Ben je al geopereerd? Ben je in het ziekenhuis? Het is zo stil op je blog enz enz. Ik ben nog niet geopereerd; nog even geduld. Ik had gewoon weinig tijd/energie om te schrijven, that's all. Als laatste wil ik jullie nog even de bijzondere pin collectebus  waar ik het in mijn vorig blog over had laten zien. Ik wist dat ik er een foto van gemaakt had maar kon hem zo snel niet terugvinden.

Ik ben altijd vol bewondering voor technische dingen en ik vind zo'n collectebus dan toch wel weer knap gemaakt. Je kon hem zo uitlezen en na het verwijderen van de sticker van het KWF werd hij een week later gebruikt voor het spierfonds. Misschien was hij wel bij een van jullie aan de deur. De stripjes hieronder maken deel uit van het verzegelen van de bus. Het was best een klusje om de bussen collecteklaar te maken. Deze vond ik achter de verwarming. Jaja. Kun je nagaan hoe ruig het er hier aan toe ging, haha. De dozen met spullen staan er toch nog, dus hup, in de doos ermee.

Huisarts, apotheek, fysiotherapeut, specialist, polikliniek, ziekenhuis, verpleegkundigen, assistenten in alle vormen en maten bepalen nu de hoofdlijnen van mijn bestaan. En hoewel ze echt allemaal zonder uitzondering hun best doen, ben ik er eigenlijk een beetje klaar mee. Maar dat is denk ik een natuurlijke reactie. Niemand wil met deze mensen te maken hebben. Het is niet zoals het zou moeten gaan.

Sprintje trekken...

Hallo lieve allemaal. Ik ga even een virtueel blogsprintje trekken. Er is weer veel te vertellen en in te halen. Veel dingen die in gang gezet zijn beginnen nu samen te komen. Veel steentjes vallen nu op hun plaats en er bleef weinig tijd over om jullie hier mee te laten lezen. Laat ik jullie maar snel bijpraten.  Ik eindigde bij zondag 10 september. De verjaardag van mijn tante. Ik heb er twee maar met de een hebben we eigenlijk nooit contact. Dat houdt zij zelf al jaren af. Met de andere tante heb ik niet veel contact, maar als we elkaar zien is het altijd fijn :-) Haar man is de jongere broer van mijn moeder (zij was de oudste) Helaas is haar man, mijn oom, overleden. Alledrie de kinderen uit het gezin van mij opa en oma zijn kort na elkaar gestorven. Ik schreef er al eerder over hier. Ik ging dit jaar niet naar de verjaardag van tante wegens mijn fysiek maar als het weer een beetje kan doen we samen weer een kop koffie. En heel misschien krijg ik dan wel weer een potje zelfgemaakte jam mee naar huis. Die is zó verschrikkelijk lekker :-) 

Verder was ik een beetje van het padje toen ik de foto van burgemeester van der Laan die gearmd met de koning te zien was. Het was zo'n broze breekbare foto en het raakte me. Inmiddels ben ik ingehaald door de tijd en las ik het bericht van zijn afscheid. En ook dat raakte me diep. Waarom het me zo raakt weet ik niet. Misschien omdat ik zelf e.e.a. mankeer? Of omdat ik door de collecte-dames van het KWF zo betrokken ben dit jaar. Zoiets?

Want deze dag kwamen alle collectanten van het dorp de volle bussen terugbrengen. Ik had verwacht dat ze gewoon neergezet werden, maar nee, ze moesten geleegd en geteld. En dat gebeurde in mijn kamer hier. Oh lieve help wat een klus was dat. Alles moest met de hand. Ik telde niet maar legde de soorten geld bij elkaar. Rijtjes net als vroeger. Er zou een mobile geldtelmachine/kluis komen maar degene die dat ding in ontvangst zou nemen was het vergeten (ik vond daar wat van) en daarom moest alles met de hand. Wat een verantwoordelijkheid om zoveel geld in huis te hebben. Ik werd er echt naar van dat mogen jullie best weten. Het is niet je eigen geld hè? Het was een komen en gaan van mensen, bussen en koffie.

Ik heb dat nu eens een jaar meegemaakt, dat collecteren en het viel me op hoeveel collectanten tot op het bot gemotiveerd waren om echt elke cent binnen te halen. Vaak uit persoonlijke motivatie. Ze hadden er mee te maken gehad in familie of vriendenkring. Sommigen ook zelf. Echt petje af. Wel was er minder opgehaald dan andere jaren. Er zijn veel collectes en mensen worden het een beetje moe. Sommige mensen doen niet eens meer open, zelfs als ze de collectant zien komen. Dat is toch wel moeilijk lijkt me, als je daar dan voor de deur staat in de regen.

Er zijn hier in de streek veel acties waarvan de opbrengst gaat naar het KWF of een soortgelijke stichting t.b.v. Kankeronderzoek. Misschien is ook dat een reden om minder aan de collectant te geven? Nieuw was de bus met pin-functie. Dat vond ik een interessant ding. Je kon geld doneren of pinnen. Het is een proef om te zien of dit werkt want veel mensen hebben tegenwoordig bijna geen geld meer in huis. Het was leuk om het eens mee te maken maar fijn dat het achter de rug is. Helaas staan hier in mijn kamer nog steeds de enorme dozen met lege collectebussen, vlaggen, telbriefjes, stickers, legetimatiebewijzen enz. Ik hoop dat die snel naar de nieuwe coördinator gaan want ze staan echt in de weg hier. Komt goed!

Verder wil ik ook nog vertellen dat ik afgelopen vrijdag toen de mensen uit mijn geboortedorp hier op excursie waren plotseling ook nog een oude bekende van hier uit de buurt tegen het lijf liep. Zij had een paar jaar geleden een restaurant met haar partner. Je kon er zó lekker eten. Maar de relatie liep stuk, het restaurant werd gesloten en zelfs het pand staat er niet meer. Het is tegen de vlakte gegaan om plaats te maken voor een rotonde.

Haar ex-vriend volgde ik nog op social media maar zij was 'verdwenen'. En toen ineens stond ze voor me en bracht me een lekkere kop koffie in het restaurant waar ik wachtte op pa en de rest van het gezelschap. Hoe leuk was dat? Het gaat haar goed. Ze ziet er stralend uit en is weer gelukkig met een nieuwe vriend.

Elke zondag een mooie quote...

Quilt is door mij gemaakt. Many moons ago :-)

Tekst is een borduurpatroon van Hugs'nKisses.

Van alles wat en meer...

Van alles wat schrijf ik hierboven als titel voor dit blog want ik voorzie dat dit een van de hak op de tak berichtje gaat worden. Net als de foto's bij dit bericht. Er zit weinig structuur/lijn in, ha! Waar zal ik eens beginnen? Misschien maar bij de fysiotherapeut. Die kwam gisteren weer langs. Hij helpt mij bij de oefeningen die ik moet doen ter voorbereiding op dat wat komen gaat. We evalueerden afgelopen week en ik moest de oefeningen voordoen om te zien of ik ze goed had uitgevoerd. Het luistert allemaal nogal nauw. De oefeningen van vorige week dus. 

Hij was verbaasd dat ik al zover gekomen was. En ikzelf eigenlijk ook wel. Maar weet je hoe fijn het is dat ik nu eindelijk aan de slag kan met dingen die direct resultaat hebben en voor straks helpen te herstellen/revalideren? Echt, ik ben tot op het bot gemotiveerd. Volgens Nico (de fysiotherapeut) moet ik er zelfs voor waken om niet al te fanatiek te zijn. Pijnbestrijding is ook gestart en elke avond moet ik de gewrichten koelen. Het hoort er allemaal bij. Vandaag heb ik weer spierpijn van de nieuwe dingen die ik gisteren leerde en moest oefenen. Maar spierpijn is pijn die verdwijnt en dat is nooit erg. 

Verder is het vandaag (zaterdag) monumentendag en veel mensen bezoeken monumenten hier in het dorp en in de streek. Ik woon in de gemeente die officieel uitgeroepen is tot minst groene gemeente van Nederland. 80% van alle grond hier is verhard en bestraat. Ik heb het idee (niet bewezen hoor) dat er hier ook heel weinig oude dingen/monumenten bewaard zijn gebleven. Oud is onderhoudsgevoelig en daar houdt de gemiddelde Westlander niet van. Zo ben ik nog altijd blij om in dit kleine straatje te wonen. Waar relatief veel oude huizen bewaard zijn gebleven.

Niet veel groen, niet veel monumenten maar uiteindelijk wel bezoekers voor de Oude Kerk hier in het dorp. Zij bezochten het monumentale gebouw en de zomerbloemententoonstelling. Ik schreef er al over. Ik lijk nu een beetje mopperig maar dat ben ik niet hoor. Ik vind het alleen zo zonde dat er zo weinig aandacht voor alle oude dingen is. Alles moet nieuw en efficiënt zijn. Dat is natuurlijk ook waarom de tuinders zoveel succes hebben met het telen van groenten en bloemen. Maar goed, als je goed zoekt vind je heus nog wel wat leuk hier en daar. Ik zal proberen er zo af en toe eens wat over te vertellen hier. Of eigenlijk doe ik dat al bedenk ik me nu. Ik voelde het al bij het schrijven van de titel... een rommelige blogpost

Gisterenmiddag werd ik gebeld door mijn oude vader. Hij heeft een nieuwe mobile telefoon en weet daar goed weg mee. Hij belde me maar was nauwelijks te verstaan. Waar ben je, vroeg ik hem? Ik sta in Hoek van Holland bij de Maesland kering. Oei, ik schrok er van. Want ja, hij is toch een man van 83 jaar. Was hij verdwaald op weg naar mij? Was zijn navigatie uitgevallen? Heeft hij überhaupt wel een navigatiesysteem in de auto? Maar nee, niks van dit alles. Het bleek dat hij daar met een heel gezelschap mensen uit het dorp e.o. was. Met de PCOB. Protestant Christelijke Ouderen Bond. Ze waren een dagje uit. Toen hij het vertelde herinnerde ik me weer dat hij het eerder genoemd had.

Pa had aan iedereen in de bus verteld dat ik hier in de buurt woon. Iedereen in de bus kende me nog van vroeger uit het dorp. Hoe leuk! Na Hoek van Holland zouden ze gaan lunchen in Monster in de druiventuin. Aansluitend zou er een rondleiding zijn door de kassen. Zou het niet leuk zijn als ik ook even naar Monster zou komen en iedereen even gedag zou zeggen? Met mijn fysiek een hele uitdaging nu maar ach ik grijp elke gelegenheid aan om mijn ouwe pa even te zien en nu zo'n beetje het halve dorp daar was was dat natuurlijk de bonus :-)

Het lukte om iedereen even de hand te schudden en met de meesten een praatje te maken. Lekkere druiven werden mee naar huis genomen. Maar volgens mijn vader had iedereen ze in de bus al op. Geen probleem want Pa had royaal beloofd dat ik wel nieuwe mee kon nemen als ik bij hem op bezoek zou komen. Hij heeft geluk want dat is nog precies 1 keer. Natuurlijk doe ik dat. Waarom niet.? Ze worden bij pa aan huis opgehaald, dus ik heb er verder geen omkijken naar. Sommige mensen worden rustiger als ze ouder worden maar daar is bij mijn vader nog niet veel van te merken.

Onderweg naar huis zaten ze geweldig vast in de file. Eerst rond Den Haag, daarna reden ze een stukje en zaten ze opnieuw in de file bij Gouda en Woerden. Pas bij Vianen konden ze gelukkig van de snelweg af en naar het pannenkoekhuis in Leerbroek om daar lekker te gaan eten. Nou, die ging er best in. Lekker ijsje toe en iedereen ging met een vol buikje weer tevreden naar huis. Ach en nou heb ik weer de helft niet verteld. De ontmoeting met de jongedame en de twee heren bewaar ik dan maar voor later. Genoeg voor nu. Dagdag!

Jaarlijks terugkerend festijn...

Terwijl de regen werkelijk met bakken uit de lucht viel, zag ik toch veel mensen richting het centrum wandelen/lopen/fietsen. Daar is de jaarlijkse zomerbloemententoonstelling van start gegaan. Drie dagen lang kun je je in de oude kerk vergapen aan alle moois dat hier in de kassen groeit. Kwekers sturen hun mooiste bloemen in ter beoordeling door een deskundige jury. Elk jaar is er een bloem in de hoofdrol. Dit jaar was dat de gladiool. 

De gladiool is onlosmakelijk verbonden met de Nijmeegse vierdaagse. Iedereen heeft wel eens beelden van de laatste dag van deze vierdaagse gezien. De deelnemers dragen, terwijl ze over de via Gladiola lopen, vrijwel zonder uitzondering een gladiool met zich mee. Ik vind het leuk zoals ze dat in de tentoonstelling hebben laten zien. Wandelende benen, met sportieve schoenen.... je legt onmiddellijk de link. Toch?

Op zondagavond is er een afsluitende bloemenvesper en de foto hierboven laat dat zien. Ik vind het wel grappig dat op de foto de dominee naast al die blote billen staat. De foto geeft ook aan dat de kerk gewoon in gebruik is er elke zondag twee diensten gehouden worden. Zelf zou ik zo'n foto nooit durven maken. Hij is dus ook niet door mij gemaakt. Ik leen dit keer de foto's van anderen. Omdat ik een jaartje overgeslagen heb. Andere jaren maakte ik veel foto's maar dit jaar dus niet. Het lijkt ook minder mooi en indrukwekkend nu ik alleen af kan gaan op wat ik zag op de site.

Ik zag überhaupt weinig foto's langskomen bedenk ik me nu. Misschien omdat de zomerbloemententoonstelling dit jaar voor het eerst niet gehouden werd tijdens de feestweek hier in het dorp? Misschien omdat het slecht weer was en de mensen niet buiten in de stromende regen in de rij wilden staan? Misschien omdat het ook open monumentenweekend was? Ik weet het niet. Ook nu was ik toeschouwer en een sfeer beschrijven van andermans foto's is lastig.

Volgend jaar zal het sowieso anders zijn want de arrangeur die het 17 jaar lang deed, nam afscheid. Voor zover ik weet is er nog geen opvolger bekend. Ik heb genoten van alle moois. Er waren jaren bij dat je niet wist waar je moest kijken. Het was een lust voor het oog. Aan de tentoonstelling is ook altijd een amateur bloemschikwedstrijd verbonden. Daar zie je hierboven wat van. Er worden mooie films vertoond van hoe het er vroeger aan toe ging hier in de streek. Je kunt ook mooie boeketten kopen bij de jongeren van de MBO opleiding hier in het dorp. Zij helpen je graag en maken er een cadeautje van. Voor hen is het een goede oefening :-) 

Tussen de bloemen hangt en staat kunst. Vorig jaar waren de schilderijen een lust voor het oog en pasten ze wonderwel bij het thema. Ik herinner me nog een koe op een doek die zo levensecht leek dat hij zo naar binnen zou kunnen stappen. Westland is uitgeroepen tot minst groene gemeente van Nederland. En dat is jammer. Want in die kassen (warenhuizen worden ze hier genoemd) is zoveel moois te bewonderen. Goed om daar af en toe eens wat over te vertellen :-)

De tuin en de storm...

Het schrijven van een blog kost me over het algemeen weinig moeite. Ik maak een kop koffie of thee en ga zitten. Ik gedachten stel ik me jullie voor, zittend aan de keukentafel. We babbelen wat, drinken ons kopje leeg en gaan weer over tot de orde van de dag. Er is altijd wel iets om aan jullie te vertellen of met jullie te delen. Het is ook steeds leuk om een reactie terug te lezen. Via mail of via de reacties hier op het blog. Echt, dat is zo stoer! :-)

Een onderwerp om over te schrijven dient zich meestal aan tijdens het doen van huishoudelijke werkzaamheden. Je kunt je gedachten dan wat laten gaan en meestal komt het wel goed. Zo bedacht ik me vanmorgen ineens dat ik dit jaar weinig over de tuin geschreven heb. En als ik al over een tuin schreef, was dat vooral over die van een ander :-) De reden is simpel: ik was gewoon niet in de tuin. Het was te warm of te koud, of te nat. Het kwam er niet van. Of misschien bedenk ik dat nu zelf.

Want waar ik anders altijd een reden vind om buiten te zijn, was het dit seizoen vooral een ergernis om het achterstallig onderhoud te zien en onmachtig te zijn er iets aan te doen. Het veel te hoge onkruid. De troep tussen de steentjes. Het lange gras. De man maaide het af en toe maar verder heeft hij geen groene vingers. Hij deed zijn best. Ik wilde er maar het liefst niet te veel mee geconfronteerd worden. Volgend jaar, na de operatie en revalidatie hoop ik een tweede kans te krijgen.

Ik ben van plan om de tuin achter het huis weer eens in te zaaien met bloemenzaad. Dat deed ik in de tuin van mijn vorig huis ook en dat was een feestje. Het hele seizoen bloemen uit je eigen tuin plukken en daar mooie boeketten van maken. Want ook bloemen had ik niet meer in huis deze zomer na de rozen die ik van de kweker kreeg en ook dat is al maanden geleden.

Wat ook niet lukte was het bloedprikken op de poli vanmorgen. Wat een gedoe is dat toch steeds. Zes pogingen waren nodig om een paar buisjes af te tappen. Ik hield er een paar zere armen en een zere hand aan over. U bent zo moeilijk te prikken zei de mevrouw. Ik was het met haar eens. Dat belooft nog wat straks :-) We houden moed. Als het niet erger wordt dan dat. Het is wel indrukwekkend al die blauwe plekken. Ik krijg er veel commentaar op.

Ondertussen maakt het Caribisch gebied zich op voor de een lastige periode. Irma komt eraan. Er woont een nichtje van mij op St Eustatius. En ook de beste vriend van mijn lievelingszwager woont er. Stasia noemen ze het daar. Mij nichtje kwam ooit nog eens op televisie. Zij is een wereldverbeteraar en zorgt voor alle zwerfhonden daar. In een soort van golfkarretje rijdt ze over het eiland en probeert er wat aan te doen. Ze leek een beetje zonderling geworden. Althans, dat was het beeld wat van haar geschetst werd. Alleen de extreme dingen werden uitgezonden en dan ook nog in een volgorden die niet had plaatsgevonden. Jammer, want ze is echt een leuk mens.

Laten we hopen dat de bovenwindse eilanden in de West gespaard zullen blijven. Het is er zó mooi.
Laten we hopen dat de wind gaat liggen of in ieder geval wat afzwakt voor het te erg wordt. En de stormen die na Irma komen ook. Hier is het verder rustig vandaag. Dagdag!

Vieren en verjaren...

Als ze nog geleefd had, was mijn oma vandaag jarig geweest. Ze is er al jaren niet meer. Nog net heeft ze meegemaakt dat ik mijn tweede kind kreeg. Daarna overleed ze. En het rare is dat ik niet eens weet hoe oud ze nu zou zijn geweest. Van haar man, mijn opa weet ik dat ook niet. Ik zal het mijn vader vragen. Opa was een lieve man. Een echt natuurmens. Hij was altijd buiten, bezig met dieren en met de moestuin. Ik leerde van hem de namen van vogels. Hij leerde me respect hebben voor alles wat groeit en bloeit. Hij ging stilletjes zijn gang. Een man van weinig woorden. Echt een man van de polder :-) Hij stond op als het licht werd en ging slapen als het donker was. Hij droeg vrijwel altijd dezelfde soort kleren. Wat goed is voor de kou is ook goed voor de warmte was een van zijn standaard gezegden. Ik hield veel van hem.

Oma daarentegen was precies het tegenover gestelde. Zij had altijd het hoogste woord. Kon manipuleren als de beste en was een pestkop. Een hele nare oma waar ik weinig leuke herinneringen aan heb. Vooral mijn moeder (en ik als mijn moeders oudste dochter) moest(en) het ontgelden. Ze was zó onaardig tegen mijn moeder. Die niks anders dan goed voor haar deed. Als kind vind je dat naar om te zien. Mijn moeder is echt boven zichzelf uitgestegen toen oma ziek werd en niet naar een verpleeghuis wilde. Ze kwam bij ons in huis waar ma haar helemaal verzorgde. Tot aan haar laatste ademtocht. En oh, al de lelijke woorden die door oma tijdens dat proces gezegd zijn. Ik voel nu nog het nare zware gevoel in mijn maag als ik daar nog aan terugdenk.

Vandaag zou ze jarig geweest zijn. En ook mijn zwager ( de man van mijn zusje) is vandaag (6 sept) jarig. Dat hij zijn verjaardag viert is elk jaar weer een klein wonder want hij is heel heel erg ziek geweest. Er was een tijd dat we dachten dat hij het niet zou redden maar hij krabbelde heel langzaam op. Aan het werk gaan is nooit meer gelukt maar nog wel vindt hij veel plezier aan het zitten langs de waterkant met wat vrienden. Drie keer per week gooit hij een hengeltje uit. En daar, aan de waterkant, was hij toen ik hem belde om hem te feliciteren.

Er zijn veel dubbele verjaardagen in mijn familie. En dat gaf soms een heel gepuzzel wanneer waar heen te gaan. Zeker toen we verder van iedereen af gingen wonen. Tegenwoordig puzzelen we naar het weekend toe om e.e.a. te vieren. Maar dat heeft weer andere redenen. Behalve verjaardagen op dezelfde dag zijn er ook veel dubbele namen. Zo hebben we 2x een Corrie, 2x een Els, 2x een Richard, 2x een Kees en 2x een Henk. En dan heb ik het alleen nog maar over zeer naaste familie. Gelukkig is er maar 1 Tineke en dat vinden de meesten genoeg ;-)
-
Nog een andere jarige, maar buiten de familie is L. L leerde ik kennen via een project koor. Hij Bas en ik sopraan (met nogal wat anderen natuurlijk) We zongen de Lucas passion. Jaren geleden was dat. We raakten tijdens de pauze aan de praat en bleken allebei geïnteresseerd te zijn in kunst. Hij kon er boeiend over vertellen en was een enthousiast luisteraar naar wat ik te vertellen had. Die combinatie kom je niet vaak tegen.

Omdat zijn vrouw en mijn man niet echt geïnteresseerd waren, gingen we regelmatig samen op stap. Het waren leuke dagen. Mooie tentoonstellingen en exposities gezien. Onderweg hadden we altijd gespreksstof. Ach, wat heb ik hier mooie herinneringen aan. We hebben dit een paar jaar zo gedaan. Totdat zijn vrouw ernstig dement werd (ze waren de leeftijd van mijn ouders) en hij voor haar ging zorgen. Zorgen die waren er. Na haar overlijden vond hij het maar moeilijk de draad van het leven weer op te pakken.

Hij hield het contact af en was graag alleen. Omringd door herinneringen. Hij voelde zich daar fijn bij. Nooit meer heeft hij de behoefte gehad om nog eens wat schilderijen te gaan kijken. Of een mooie beeldententoonstelling te zien. Zelfs niet als het hier in de streek of in het dorp was. De zin was er niet meer. Het contact is langzaamaan verwaterd en hoewel ik daar moeite mee had, kon ik het wel accepteren. Hij was een van de schepen waar ik vaker over vertelde. Je vaart een tijdje met elkaar dezelfde koers en dan kies je toch weer een eigen, andere route.

Een paar jaar later zag ik hem nog een keer in een restaurant hier een paar dorpen vandaan. Hij was met een vrouw. Ze waren duidelijk verliefd en hij zag er heel gelukkig uit. Ik zag hem wel maar hij mij niet en twijfelde of ik even naar hem toe zou lopen. Iets in me hield me tegen. Zij waren iets eerder klaar met eten als wij en bij het weggaan liepen ze langs onze tafel. Hij zag ons en groette. Stelde de vrouw die bij hem was aan ons voor als een buurvrouw uit de flat. Zichtbaar opgelaten en best wel zenuwachtig. Later dacht ik..... misschien wel een eerste date. Wie zal het zeggen?

Het was zó fijn hem weer gelukkig te zien na alle ellende en zorg. Ik hoop echt dat hij met de buurvrouw zo nu en dan eens iets leuks gaat doen. In ieder geval komt hij weer de deur uit want ze waren in het restaurant. Misschien gaan ze over een poosje ook wel samen eens naar een mooie expositie. En zo niet? Dan is het vast ook gezellig samen. Zomaar wat mensen die vandaag verjaren. Er waren er vast nog veel meer. Wie weet wel een van jullie dierbaren. Dagdag!
-
De foto's bij dit blog zijn gemaakt van oude ansichtkaarten uit mijn verzameling. Ze deden me een beetje denken aan sommigen van de oude schilderijen op tentoonstellingen.

Breien en paarden

Sinds de man is gevraagd orde op zake te stellen bij een vereniging van paardenliefhebbers die er een rommeltje van gemaakt hebben, wordt er veel over paarden gesproken in dit huis. Kantoor aan huis brengt met zich mee dat ik soms ongewild betrokken word bij sommige van die gesprekken. Het is een komen en gaan hier van emotionele mensen. Die hebben af en toe een extra koffie/thee nodig en een sussend woord. En de doos tissues niet te vergeten. Het is me een raadsel hoe al deze op zich aardige, lieve betrokken mensen er met elkaar zo'n puinhoop van maken. Helaas kon ik voor de foto's niet zo snel een paardje vinden, daarom een ezeltje. Ook lief toch? 

Elk nadeel hep se voordeel zei Johan Cruijff eens. Mijn voordeel is dat er meer tijd is om te haken nu ik niet meer zo goed uit de voeten kan. Ik ben nog steeds bezig met het opmaken van al het garen hier in huis aanwezig. Ik koop niks meer maar krijg nog wel regelmatig garen van mensen die ooit begonnen met handwerken maar er geen tijd meer voor hebben. Of geen zin meer. Of ze hebben andere redenen. Dat garen komt dan naar mij. Zo kreeg ik deze week zo'n grote shopper van de Dirk vol met nieuw garen.

Ik heb daar al eens eerder over verteld dus dat hoeft niet nog een keer :-) Dat is wel tricky nu hoor. Om niet steeds hetzelfde te vertellen. Er gebeurt hier niet veel. Of eigenlijk toch weer wel. Maar daar kan ik dan niet veel over zeggen omdat het niet over mijzelf gaat. Daarom vandaag verder over het werkstuk. Het lukte me niet goed om de kleur te vangen met het fototoestel. Het is een beetje donker buiten. In het echt is het garen groener. Volgens mij kocht ik het twee jaar geleden bij Wibra. Tien bollen (what was I thinking?) en dit waren de laatste twee.

 Ik koos voor een makkelijk steekje waar ik niet al te veel bij na hoefde te denken en het pakte leuk uit. Het garen is geschikt voor haaknaald 4 maar ik koos voor 6 omdat ik een los effect wilde bereiken voor deze col. Want dat is het.

Je zet er een even aantal steken voor op. Op de heenweg haak je in elke steek een vaste. De volgende toer haak je om en om een vaste en een dubbel stokje. Ja echt! Doordat dat dubbel stokje zoveel groter is vormt het zich een bolletje en dat is zo grappig. De toer daarna doe je in elke steek weer een vaste en de toer daarna weer een vaste, een dubbel stokje enz. Ik begon en eindigde deze toer met een vaste. Als je er met je hand overheen strijkt voel je een leuke zachte textuur. Ik zal er zeker nog eens iets van maken. Ik haakte twee bollen van 100 gram helemaal op. Met het laatste stukje draad maakte ik het begin aan het eind vast. Misschien vind je het leuk om ook eens te proberen?