Hoog zomer...

Vandaag is het al weer 1 november. Ik kijk van achter mijn werktafel naar buiten en zie de mooie kleuren van de herfst. Het waait stevig en de blaadjes die van de bomen waaien cirkelen nog even vrolijk door de lucht voor ze naar beneden vallen. Er is geen wolkje aan de hemel en ik heb zelfs het zonnescherm wat naar beneden gedaan. Het voelt onnatuurlijk, zei mijn buurvrouw gisteren en ik was het met haar eens. Nog steeds loop ik in een t shirtje en maar af en toe trek ik even een trui of vestje aan. De verwarming is nog geen minuut aangeweest. Nu de kleuren zo veranderen buiten moet ik onwillekeurig terugdenken aan de mooie zomer. Aan de vele wandelingen die ik maakte en met hoeveel plezier ik dat deed.

Zo zag ik de vlierbesjes groeien. Elke dag werden ze wat groter en verkleurden ze wat meer. Totdat de vogels wisten dat ze er van konden snoepen. In onze tuin staat ook een vlierstruik. Hij is alleen zo hoog dat ik er geen besjes af kan halen. Dit jaar gaan we hem flink snoeien want ik wil ze volgend jaar gebruiken voor de jam. Zo lekker is dat. En ja, natuurlijk deel ik met de vogels.

Ook denk ik met plezier terug aan de bloemenborder in de tuin. Wat een feestje was dat. Hoewel het aan de andere kant ook een klus was hem nat te houden. Want o lala wat een warme droge zomer was het. Kleine man heeft me geholpen met zaaien. Veel op 1 plek dat zie je hier. Nu, in november bloeien er nog steeds bloemen.Niet te geloven hoeveel plezier we er van hadden en nog steeds hebben.

Kijk dan toch eens... je zult hier maar wonen! De kleine rivier, het wuivende gras, de zon... ik mag hier dus zoveel lopen als ik zelf wil. Dit keer wandelde ik daar in de vroege ochtend. Nog voor half acht om precies te zijn. Het was nog fijn stil en de dijk was helemaal leeg. Wat een geluk!

Ik loop nog steeds op de dijk. Zie je het hekje rechts? Misschien zul je het herkennen van de serie die ik er ooit over maakte. Vorig jaar? Of misschien het jaar daarvoor? Terugbladeren op mijn eigen blog doe ik echt nooit.Geen idee dus hoe lang geleden het was van die hekken. Dit keer ging dit hek open en dronk ik met de eigenaresse koffie op het landje zoals zij het noemde. Aan de voet van de rivier dus. Wat een beleving was dat!

Iets verderop maar wel nog steeds op de dijk. Als ik hier loop heb ik altijd het gevoel dat ik in Engeland ben. We gingen vroeger vaak naar Engeland op vakantie en dan het liefst in Kent of Norfolk (want daar woonde mijn hartenvriend) en in die omgeving zag je ook vaak van dit soort wegjes. Ik kijk nu van het dorp af en op de volgend foto naar het dorp toe

Een totaal ander uitzicht vind je niet? En toch is het aan dezelfde dijk. Wat een groen en wat een rust. Het is bijna overweldigend nu ik het terugzie. Ik draai toch weer even terug en loop verder. Buiten de bebouwde kom is het meer dan rustig. En dat is zoooooo fijn.

Hier loop ik bij een van de wielen. Ooit ontstaan door dijkdoorbraak. We hebben er twee in het dorp. Dit is het grote wiel. Er achter ligt het kleine wiel. In de winter wordt er op de wielen geschaatst.Links halverwege de foto staat een, voor mij, storend element. Een vogelverschrikker. Aangekleed met zwerfvuil. Het zou kunst kunnen zijn en dat is het volgens mij ook.

Liever kijk ik naar het water en het gras. Of naar het fruit wat hier op de foto al aardig begint te kleuren. Deze bomen staan vlak langs de weg. Regelmatig zag ik een wandelaar de afgelopen tijd een vrucht van de boom pakken. De eigenaar vindt dat vast niet erg maar ik vind het nog steeds een beetje 'stelen'.

Dit stukje weg is het einde van het dorp. Even daarvoor ben ik een huis gepasseerd waar, als de appels en peren rijp, zijn altijd een mandje met fruit aan de weg staat. Wandelaars en fietsers mogen daar een vrucht uit pakken voor onderweg. De mensen zijn hier zo aardig. Aan het einde van de weg die je op de foto ziet loop ik nog even door naar de provinciale weg en daar sla ik dan linksaf. Na een kwartier lopen kom ik dan op de kerkweg. De weg met de knotwilgen waar ik zo vaak over vertelde.

Inmiddels loop ik daar nu en ben zelfs al aan het einde daarvan. Het bord is vannacht veranderd. Ik ben verhuisd zonder dat ik dat wist (grinnik). De fruitboeren protesteren op een rustige manier. Ze plakken een sticker en gaan weer aan het werk. Het gras moet gemaaid, de dieren verzorgd, het fruit geplukt. Zo gaat dat hier. Ze maken zich zorgen om hun toekomst. Om de toekomst van de kinderen of hoe en wat. Net als wij dat met hen doen. Het zijn onrustige tijden. Alles staat op zijn kop. Niks is meer zeker. Niemand lijkt te weten welke kant we op moeten gaan. Het is daarom extra fijn om te wandelen in een gebied waar alles eeuwenlang ongeveer hetzelfde bleef. De dijk, het fruit, de rivier....