Het is altijd meer...

De zon was nog niet wakker toen ik fris en fruitig achter de laptop ging zitten om dit blog te schrijven. De foto's waren uitgezocht, het eerste kopje koffie van de dag stond naast me op tafel. Alle dingen waren gereed en niets stond me in de weg om een en ander met jullie te delen totdat...

....ik naar buiten keek om de zon te zien opkomen. Nu de bomen hun bladere aan het verliezen zijn, kan ik vanuit mijn werkkamer de zon zien opkomen. Het is alsof de rivier in brand staat. De betuwefotograaf legt deze momenten heel mooi vast met zijn camera. Diezelfde fotograaf (Marinus) is een behalve mijn postbode ook een beetje mijn nieuwe vriend aan het worden. Een aardige man waar ik graag een kort praatje mee maak. Zijn foto's zijn regelmatig te zien tijdens het weerpraatje rond het journaal op tv.

Maar goed, ik dwaal af. Ik zag die zon dus opkomen en ineens had ik zin om een vroege wandeling te maken en e.e.a. life te zien gebeuren. In een impuls besloot ik de telefoon thuis te laten en alleen maar te lopen. Het was koud en waaide maar oh wat was het een fijne loop (zoals ze hier zeggen). Na een uur kwam ik weer terug op t honk (zoals ze hier zeggen) en maakte ik lekkere warme chocomelk. Ouderwets met cacao en warme melk zoals mijn moeder het altijd maakte. Heerlijk was het en het verwarmde van binnenuit.

Daarna zette ik de wasmachine aan en haalde ik de droger leeg. Hij zat vol met handdoeken die opgevouwen wilden worden. De hele zomer droogde ik de was buiten aan de lijn, maar dat lukt nu niet meer. Ik hang ze nog wel buiten maar moet ze wel even nadrogen in de droger. Worden ze meteen een beetje zachter van. De was was opgevouwd en in de kast gelegd en ik had me net weer achter de laptop geinstaleerd toen de bel ging. Het was een buurvrouw die de rasp terug kwam brengen die ze geleend had. We maakten een praatje en weer ging ik terug naar boven naar mijn werktafel. Ging ik schrijven?

Nee, weer niet. De buurman (die van de tuin, niet de imker) riep van beneden... volluk! De achterdeur was nog open en de buurman liep gezellig naar binnen. Zo gaat dat in een dorp. Hij bracht verse walnoten uit zijn boomgaard voor me mee. Oh die zijn toch zo lekker. Ik kan ze echt de hele dag eten die dingen. We maakten even een praatje over de tuin. Zijn tuin/onze tuin. Over wat er goed gegaan was en wat minder. Of ik nog wensen had voor het nieuwe jaar en zo meer.

De was was inmiddels klaar en omdat het waaide kon ik die meteen even buiten hangen. Wie weet of het wat droog zou waaien. Alles is meegenomen. Binnen heb ik geen droogruimte. Alleen een klein rekje. Nou, dat was nog niet gedaan of de man kwam thuis. Zullen we even koffie, vroeg hij. Natuurlijk deden we samen een koffie. Hij vertelde over zijn bezoek aan een klant en ik vertelde van mijn ochtend.

Ik kijk op de torenklok buiten. Als de bladeren van de bomen zijn, kan ik de klok van de dorpskerk zien. Hij slaat twaalf terwijl ik me vastberaden neerzet achter mijn laptop in een zoveelste poging iets met jullie te delen. We wonen in een dorp aan het eind van de wereld maar saai? Echt niet. Niemand heeft hier haast en er wordt hard gewerkt. Het tempo ligt niet bijzonder hoog maar de mensen gaan de hele dag door. Van het moment dat het licht wordt totdat de zon ondergaat. Het ritme van de Betuwe noem ik het altijd. Het past me als een fijne jas.

Ondertussen laat ik jullie nog vlaggelijntjes zien die ik maakte voor de winkel. Sommige zijn verkocht, andere liggen nog in de winkel. Het verbaasde me dat er nog zoveel foto's van waren. Het is altijd meer... en het grappige was dat dat zelf niet wist. Er is van alles veel op mijn camera. Daarom krijg ik steeds waarschuwingen. Natuurlijk kan ik ruimte in de cloud bijkopen, geen probleem. Aan de andere kant houdt het me ook bij de les en dwingt het me om er wat mee te doen. Zoals aan jullie laten zien bijvoorbeeld. Inmiddels is het tijd om te eten en ga daarom weer naar beneden naar de keuken. Zo loop ik wat keertjes de trap op en af.

En echt elke keer dat ik naar boven of naar beneden ga ben ik er weer heel erg dankbaar voor dat ik dat kan doen. Het zal nooit meer vanzelfsprekend worden denk ik. Heb het goed en geniet van wat je hebt. Er is (ook in deze barre onzekere tijd) veel om dankbaar voor te zijn. Echt!