Hoe het ooit begon...

Vorige week vroeg een klant me hoe ik op het idee gekomen was om een winkeltje te beginnen. Oeh, dat was een vraag die niet zomaar een, twee, drie beantwoord kon worden. Daarvoor moest ik heel lang terug in de tijd. Het werd een lang verhaal van een wilde rit die begon met een idee, daarna een plan werd en eindigde in tot waar ik nu ben gekomen. Misschien vinden jullie het ook wel leuk om te lezen. En terwijl jullie lezen laat ik ondertussen een stapel nieuwe visitekaartjes zien.

Het begon allemaal eind jaren tachtig met het maken van een knuffel voor iemand die een baby had gekregen. Haar moeder was vriendin met mijn moeder en zo kenden we elkaar een beetje. Ze kreeg, na een moeizame zwangerschap een prachtige zoon. Die inmiddels uitgegroeid is tot een boom van een kerel maar dat terzijde. Ik naaide een hondje met lange oren van een restje van kleertjes die ik eerder voor mijn eigen dochtertje naaide. Daarna kwamen vragen van vriendinnen of ik de hondjes ook voor hen wilde maken. Voor hun eigen kinderen en daarna de vraag of ik ze ook verkocht. Voor ik het wist was ik een soort van 'winkeltje'. Mijn klandizie bestond uit moeders op de peuterspeelzaal, later kleuterschool. Vriendinnen van vriendinnen enz. Locale verkoop dus. Maar toen gingen we verhuizen want de man kreeg een baan waarbij hij moest wonen waar hij werkte. Kort gezegd was dat voor mij en mijn winkel daar einde verhaal.

We verhuisden. De man werd opgeslokt door zijn nieuwe baan en het huis moest opgeknapt. De kleintjes moesten verzorgd en wennen aan hun nieuwe schooltjes. Het duurde even voor ik de winkel weer opstartte. Dat ging een aantal jaren heel leuk en het was een fijne tijd. Daar kwam een einde aan toen we ... jawel.... weer gingen verhuizen. Och toch. Alles begon overnieuw!

In de nieuwe woonplaats werd de man nog meer opgeslokt door het werk, moest het huis nog meer opgeknapt en hadden de kinderen nog meer begeleiding nodig want hoe groter het kind, hoe lastiger de verhuizing en het aanpassen aan de nieuwe omgeving. We woonden ook nog eens tijdelijk in een ander huis want de verbouwing van het gekochte huis liep wat vertraging op. Maar uiteindelijk kwam alles toch goed en kon ik de winkel opnieuw opstarten. Ik zocht mijn spullen bij elkaar en maakte een kamer vrij. Naast de voordeur dus dat was heel fijn want zo liepen de klanten niet door het huis. Alles liep op rolletjes. Een leuke tijd weer, met marktjes, fairs en wat al niet meer. Maar....

De verhuiswagen kwam weer voorrijden. Dit keer om onze halve inventaris op te halen en daarna te verschepen naar Egypte. Want de man had weer eens een nieuwe baan. Zucht! Toen we trouwden beloofde hij me dat het nooit saai zou worden. Die voorspelling is zeker uitgekomen :-)) Egypte dus. Voor drie jaar. En ja, ook daar weer een winkel en daar begon ik ook weer les te geven. Aan alle mogelijke nationaliteiten. Heel leuk weer en ook hilarisch bij tijd en wijle. Ik heb er leuke contacten aan overgehouden. We hadden er langer willen blijven maar door alle onrust daar was het verstandiger om terug te gaan naar Nederland. Dat deden we dan ook.

De spullen werden uitgepakt en we probeerden weer te wennen. Dat viel niet heel erg mee moet ik eerlijk bekennen. Uiteindelijk gaf ik daar nog vijf jaar les op verschillende locaties en steden. De verkoop deed ik er bij. Op een gegeven moment kon ik het fysiek niet meer volhouden en bouwde ik de lessen op locatie af. Alleen in eigen woonplaats en later zelfs kwamen de leerlingen naar mijn huis. Dat was groot genoeg!. Ik werd geopereerd en probeerde te herstellen.

Dat was een spannende en moeizame tijd. Inmiddels al weer vijf jaar geleden. Na twee jaar opkrabbelen (met winkel aan huis) was het tijd voor opnieuw een verhuizing. Dit keer op mijn initiatief want ik wilde weg uit de drukke randstad. We vonden dit pand, met garage. Daar kon prima en winkel in worden gemaakt. Onder de winkel is een warme kelder en daar kon ik dan mooi mijn voorraad neerzetten. Zo gezegd zo gedaan.

Ik organiseerde een dag voor onze familie, vrienden en bekenden om te kijken waar we terecht gekomen waren en hield meteen een kerstmarktje in de nog lege woonkamer want... het huis moest nog opgeknapt. We verhuisden binnen veertien dagen nadat ons andere huis verkocht was. Het kerstmarktje was leuk en gezellig. De nieuwe buren waren in gesprek met de oude buren. Het mengde meteen goed. Ondertussen verkocht ik zoveel op die markt dat ik daar het behang van de woonkamer van kon betalen.

Alle spullen stonden nog opgeslagen in de garage maar iedere keer als er een kamer af was konden we die inrichten en wat dozen leegmaken. Zo was het inmiddels eind februari en was het huis aan de binnenkant klaar en de garage leeg. Die werd omgetoverd tot een hele mooie ruimte en was ik klaar om winkeltje te gaan spelen maarrrrr toen kwam corona. En ging alles op slot. Met de verkoop werd het niet veel dat eerste jaar hier.

Vorig jaar, mijn tweede jaar, werd het niet veel beter maar dit jaar was het echt een feestje. Het is mijn lust en mijn leven zeg ik altijd. Het is heel hard werken voor heel weinig geld per uur maar dat geeft niks. Mijn klanten zijn aan het wandelen of aan het fietsen en hebben altijd goede zin als ze hier komen kijken. Ook de mensen in het dorp weten me steeds beter te vinden.

Tussendoor sta ik hier en daar op een marktje en dat is gewoon hartstikke leuk om te doen. Zo ga ik morgen naar mijn geboortedorp en kan ik weer bijpraten met de lieve mensen uit mijn jeugd, hun kinderen en zelfs soms kleinkinderen. Ik verheug me er nu al op. Tot hiertoe ben ik gekomen. Vaak moest ik op het hoogtepunt afbreken en opnieuw beginnen. Het kostte me veel energie maar het maakte me ook rijker. Het is goed zoals het is. Tot zover. Ik ga de winkel sluiten, de dag is voorbij. Daarna zoek ik mijn spulletjes voor morgen bij elkaar en is het tijd om te rusten. Tot de volgende keer. Dagdag!