De vlag uit en zo meer...

De vlaggetjes van het dorpsfeest zijn allang weer opgeborgen in de kast. Een dame hier uit het dorp deed daarover haar beklag. Het is zo leeg aan het hek, zei ze me. Als de woonkamer nadat je de kerstboom de deur uit gedaan hebt. Zoiets. Waar maak je geen stoffen vlaggetjes om aan je hek te hangen? Dat vond ze teveel moeite en daarom kocht ze ze bij mij in de winkel. Ik maak graag vlaggenlijntjes want word daar instant vrolijk van. Hieronder zien jullie ze opgevouwen liggen. Zien jullie wat ik al malletje gebruikt heb? Ze werden een paar weken geleden weer massaal door scholieren gekocht? Jaaaah! Goed geraden. Ik gebruikte een geodriehoek. Inmiddels hangen de vlaggetjes vrolijk te wapperen bij de mevrouw. Ik rijd langs haar huis om het dorp uit te gaan en ja... het is een vrolijk gezicht.

Deze klus lag al een tijdje op me te wachten. 1 juli was het dan eindelijk zover. Ik zocht de paarse knoopjes uit om ze daarna op een kaartje te naaien en daarna te verkopen. Ik heb er zoveel dat ze nooit van zijn leven opgebruikt zullen worden. Laat een ander er maar gelukkig van worden. Er zijn hier veel vrouwen die breien en naaien voor de kinderen van de vluchtelingen uit Oekraïne. Of voor andere goede doelen. Die komen dan hier wat gezelligs uitzoeken. Dit keer de paarse knoopjes. En dat waren er natuurlijk veel meer dan ik hier laat zien.

Op de dorpsapp een bericht of iemand een trampoline met afdekhoes wilde hebben. Nou, daar was wel animo voor. Hij ging naar een opa en oma die de hele zomer allerlei kleinkinderen te logeren hadden. Er is al heel wat op en af gesprongen.

Hier zie je een foto van het pippi langkous-achtige schortje wat ik aan het maken was toen in de foto van mijn oude naaimachine liet zien. Het was een leuk werkje en voor het afwerken met het biaisband gebruikte ik een siersteek. Het schortje is inmiddels verkocht en ik zal op een later moment laten zien welke pippi er mee rondloopt. Haar moeder vond het geen enkel probleem om het kind te laten zien met gezichtje en al. Ik ben daar terughoudend in maar zij dus niet. Vandaar.

Als laatste een foto van mijn meest favoriete koeien. Die met een servet om hun buik (volgens kleine man) Zie je hoe dik ze zijn? Hartstikke zwanger. Er liep al een eerste kalfje bij maar die liet zich niet vangen op de foto. Hier in de Betuwe leef je nog echt met de seizoenen. Het ritme van het terugkomen van dingen is fijn. Kersentijd, aardbeientijd, lente met de bloesem aan de bomen, de Lakenvelders in de wei. Het is thuiskomen. In een tijd waar niets zeker is en alles constant verandert zijn dit de dingen die Niet veranderen en dat is zó fijn. Zo was het en zo blijft het (wie weet hoe lang nog)