Zomer 2022...

Al bladerend door mijn fotomapje vond ik deze foto's. Zij staan voor mij voor de zomer van 2022. De eerste zomer sinds we hier wonen waarin we ons met volle overgave konden uitleven in huis en tuin. De twee zomers daarvoor waren beperkt door lockdowns en afstand houden. Maar dit was de eerste zomer hier waarin we vrij konden genieten van alles.

En dat hebben we ten volle gedaan. We aten een ijsje als we daar zin in hadden. De man houdt heel erg van ijs en bestelde regelmatig een supergrote knoeperd (zo noemt de ijsboer ze) Twee bollen vanille ijs- slagroom en afgetopt met veel aardbeien.

We genoten enorm van de tuin. Eerst bloeiden de witte rozen op de achtergrond. Daarna de roze op de voorgrond. Het was een feestje! Met de schuur van de buren op de achtergrond waanden we ons in Frankrijk.

We investeerden vorig jaar in screens voor de bovenverdieping. Hier zie je de ramen van mijn werkkamer. Beneden waren er al luiken voor de ramen. Ze hebben zo'n beetje de hele zomer dichtgezeten. Vandaag deden we ze pas weer open. De bloemenborder was hier bijna op zijn mooist. Het was nog voor de periode van grote droogte.

Hier zie je de bloemen wat beter. De bijen van de buurman vlogen af en aan. Ook zagen we veel vlinders deze zomer. Heel veel meer vlinders dan andere jaren.

En dan de laatste foto. Dat was een memorabel moment. De frambozenpluk is begonnen. Dat dachten we toen. Helaas is meer dan de helft van de planten dood gegaan. Tot vandaag hebben we nog geen bakje vol kunnen oogsten. Met de bramen en bessen is het al niet anders helaas. Volgend jaar beter zullen we maar zeggen. Ja, het was een mooie maar vooral warme zomer. Gisteravond een flinke onweersbui en vannacht was er weer regen. De boel is lekker opgefrist. Misschien dat we een mooie lange nazomer krijgen. Dat zou mooi zijn.

Gebruik wat je in huis hebt...

Jarenlang woonde ik in een gebied waar je op 20 vierkante kilometer alles kon kopen. En daar word je lui van. Je hoeft niets in voorraad te bewaren want de winkels zijn zeven dagen in de week open. Ik had daar altijd moeite mee. Het prikkelde mijn fantasie niet en het maakte niet creatief. Het voelde te overdadig voor mijn simpele manier van leven.

Nu woon ik in een dorp zonder winkels. In een dorp verderop is een kleine supermarkt, een bakker, slager enz. Precies genoeg voor mij. In deze supermarkt geen 15 verschillende soorten aardbeienjam zoals in mijn vorige super. Willen we wat meer winkelen dan kunnen we naar drie ietwat grotere gemeenten. Waaronder de provinciestad waar we ooit (long time ago) woonden. Voor echte serieuze spullen kunnen we naar Den Bosch of Utrecht. Zover is het nog niet gekomen. Er is simpelweg geen behoefte aan.

Sinds ik hier woon, maak ik jam. En zit de vriezer helemaal vol met lekkers. Ik bak en braad zoals ik nooit eerder deed en ik vind het heerlijk. Nog steeds geen keukenprinses maar meer iemand die eerlijk en voedzaam voedsel maakt en eet. Ook qua creativiteit maak ik echt andere dingen dan toen en gebruik ik daarvoor wat ik in huis heb. Heb ik het niet? Dan moet ik iets anders verzinnen. Zo veranderden de plannen heel vaak en meestal kwam dat ook weer goed.

Zo vond ik op zolder in een verhuisdoos een hele stapel van die goedkope fotolijstjes. Al lang geleden kocht ik ze. Nooit wat mee gedaan. Ze gingen mee van zolder naar mijn werkkamer. In de telefooncel hier in het dorp die ook bibliotheek is vond ik een woordenboek Italiaans- Nederlands uit 1931. Een plaatje uit een tijdschrift erbij en het was een leuk geheel zo bij elkaar. En genoeg voor een hele serie.

Zo was het ook met de bruine zakjes. Eindeloos lang lagen die hier al in een doos op zolder. Daarvoor een bakje in het vorige huis en nooit deed ik er wat mee. Tot nu. Het woordenboek is fragiel en heeft echt een ondergrondfunctie. De plaatjes verzamelde ik her en der vandaan.

Van mijn vader kreeg ik nog wat postzegels en nu liggen ze in de winkel om er klein spul in te verpakken. Zo krijgt alles weer een nieuwe bestemming. Het project van elke week een verhuisdoos uitpakken is gestrand in de hitte van de laatste tijd. Het is daar eenvoudigweg te warm om adem te halen. Later pak ik dat wel weer op. Hoewel.... eigenlijk deed ik dat al een beetje met dit project. Toch? ;-)

Diertjes en dingen in het dorp...

Een paar maanden geleden waren ze nog klein en maakten ze malle sprongen. En kijk nu eens hoe groot ze al zijn. Het is altijd gezellig om even stil te staan bij deze dames. Ze houden van gezelligheid.

Mijn favoriete weg. Ik heb hem al vaak laten zien hier. Weten jullie nog dat de knotwilgen ontdaan waren van hun takken. En kijk dan nu eens. Het is allemaal allang weer aangegroeid. Ik liet deze foto zien aan een Nederlandse die jaren geleden naar Canada emigreerde. Ze kreeg spontaan heimwee. Dit is echt het Holland van vroeger, zei ze. Mijn Holland. Ach toch... na al die jaren zou ze nog zo graag terug willen. Ook al weet ze dat het land onherkenbaar veranderd is.

Nog twee gezelligerds. Deze paardjes staan me altijd op te wachten. Ze zien me al van verre aankomen. Een aai over hun snuit wordt meestal beloond met een vrolijke hinnik.

En dan.. tadaaaaaah... het is gelukt een Lakenvelder kalfje te vangen. Is het geen schatje? Hij/zij bleef heel dicht bij de moeder. Toch best een beetje spannend zo'n rare mevrouw met zo'n telefoon. Mama is rood en kleintje zwart. Hij lijkt vast op zijn vader.

Ik hou toch zo van die stille wegen. En die zijn er genoeg hier in de buurt. Links de fruitbomen en achter de heg aan de rechterkant een enorm veld met zonnebloemen. Achter dat veld lopen drie mooie Friese paarden. En als je dan nog verder loopt kom je weer uit bij de rivier. Aan het eind van deze weg staat een mooi huis. Je zult maar zo'n uitzicht hebben.

We gaan op stap...

Hebben jullie zin om weer even mee te gaan en een wandeling over de dijk te maken? Ja? Oké, dan gaan we.

Ik liet jullie hier en daar al wat hortensia's zien. Ik blijf ze mooi vinden. En ze groeien hier zo uitbundig langs de dijk. De ramen zijn bijna overgroeid, zien jullie het?

Helemaal rechts op de foto kun je nog net de rivier zien. Achter de bomen. Aan het eind van de dijk een beetje links midden op de foto (daar waar die auto staat) stoppen we straks even om te zien hoe de kiwi's groeien.

Zo, we zijn er. Wat groeien ze goed zeg! Je kunt ze vanaf de dijk gemakkelijk plukken. De eigenaresse moedigt dat enorm aan want ze heeft er honderden hangen. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd.

We wandelen in de avond maar dat wisten jullie al natuurlijk. Het wordt langzaamaan donker. Het einde van een mooie dag. Ik loop zo ontzettend graag op deze dijk. En de rivier (ook al is hij nog zo klein) verveelt nooit. Heel in de verte ligt de A2. Daar raast de wereld door. Maar hier.... hier hoor je heel in de verte het geluid van de weg. Maar alleen als het oostenwind is. Verder is het net een sprookje om hier te lopen.

Het woord haast kennen ze hier niet echt. Het ritme is heel gelijkmatig. Vroeg beginnen in de ochtend, niet al te lange pauzes en laat stoppen met werken. Het is ook het ritme van mijn jeugd. Het ligt me goed. Maar dat hoef ik jullie niet nog een keer te vertellen... We zitten midden in het oogstseizoen dat vertelde ik jullie al. Hier zie je alvast de kratten klaarstaan voor de eerste appels. Niet meer allemaal van hout maar van kunststof.

De vlag uit en zo meer...

De vlaggetjes van het dorpsfeest zijn allang weer opgeborgen in de kast. Een dame hier uit het dorp deed daarover haar beklag. Het is zo leeg aan het hek, zei ze me. Als de woonkamer nadat je de kerstboom de deur uit gedaan hebt. Zoiets. Waar maak je geen stoffen vlaggetjes om aan je hek te hangen? Dat vond ze teveel moeite en daarom kocht ze ze bij mij in de winkel. Ik maak graag vlaggenlijntjes want word daar instant vrolijk van. Hieronder zien jullie ze opgevouwen liggen. Zien jullie wat ik al malletje gebruikt heb? Ze werden een paar weken geleden weer massaal door scholieren gekocht? Jaaaah! Goed geraden. Ik gebruikte een geodriehoek. Inmiddels hangen de vlaggetjes vrolijk te wapperen bij de mevrouw. Ik rijd langs haar huis om het dorp uit te gaan en ja... het is een vrolijk gezicht.

Deze klus lag al een tijdje op me te wachten. 1 juli was het dan eindelijk zover. Ik zocht de paarse knoopjes uit om ze daarna op een kaartje te naaien en daarna te verkopen. Ik heb er zoveel dat ze nooit van zijn leven opgebruikt zullen worden. Laat een ander er maar gelukkig van worden. Er zijn hier veel vrouwen die breien en naaien voor de kinderen van de vluchtelingen uit Oekraïne. Of voor andere goede doelen. Die komen dan hier wat gezelligs uitzoeken. Dit keer de paarse knoopjes. En dat waren er natuurlijk veel meer dan ik hier laat zien.

Op de dorpsapp een bericht of iemand een trampoline met afdekhoes wilde hebben. Nou, daar was wel animo voor. Hij ging naar een opa en oma die de hele zomer allerlei kleinkinderen te logeren hadden. Er is al heel wat op en af gesprongen.

Hier zie je een foto van het pippi langkous-achtige schortje wat ik aan het maken was toen in de foto van mijn oude naaimachine liet zien. Het was een leuk werkje en voor het afwerken met het biaisband gebruikte ik een siersteek. Het schortje is inmiddels verkocht en ik zal op een later moment laten zien welke pippi er mee rondloopt. Haar moeder vond het geen enkel probleem om het kind te laten zien met gezichtje en al. Ik ben daar terughoudend in maar zij dus niet. Vandaar.

Als laatste een foto van mijn meest favoriete koeien. Die met een servet om hun buik (volgens kleine man) Zie je hoe dik ze zijn? Hartstikke zwanger. Er liep al een eerste kalfje bij maar die liet zich niet vangen op de foto. Hier in de Betuwe leef je nog echt met de seizoenen. Het ritme van het terugkomen van dingen is fijn. Kersentijd, aardbeientijd, lente met de bloesem aan de bomen, de Lakenvelders in de wei. Het is thuiskomen. In een tijd waar niets zeker is en alles constant verandert zijn dit de dingen die Niet veranderen en dat is zó fijn. Zo was het en zo blijft het (wie weet hoe lang nog)

Zomer...

Het buitenleven is nu echt van start gegaan. (we schrijven eind juni) en op de dorpsapp worden allerlei 'buitendingen' aangeboden. Zoals deze laarzen. Met modder voor een extra rustic look. Het zal jullie niet verbazen dat ze al snel van eigenaar verwisseld zijn. Ik geloof binnen een paar minuten. Wat is dat toch een geweldig iets. Zo kunnen spullen die nog goed zijn gewoon een tweede of derde keer mee. Recycling to the max.

Ben je voor de boeren vroeg kleine man? Hoezo vraag je dat? Nou, omdat jij melk uit een Lely mok drinkt en die maken toch machines voor de boeren? Ben ik voor de boeren? Jazeker. Ik heb hier volgens mij vaker verteld dat ik heel graag boerin had willen worden. Ook had ik een paar keer een oogje op wat mooie stoere boerezonen maar helaas. Ik klaag niet hoor want al jaren zeer gelukkig met de liefste van allemaal. Het is verschrikkelijk dat ze het zo moeilijk hebben en leef met ze mee. De boeren van mijn jeugd in de polder hadden koeien. Daarna woonde ik tussen de tuinders. Ook die hebben het moeilijk straks met die idioot hoge gasprijs en nu woon ik tussen de fruitboeren en deel hun zorgen. Ze hebben al zo heel veel gedaan om de situatie te verbeteren en steeds is het niet goed genoeg. Het voelt machteloos en voor mij is er weinig aan op te lossen. Het enige wat ik kan doen is zoveel mogelijk rechtstreeks bij de teler/producent kopen en de supermarkten links laten liggen. Verder vind ik het net als al die andere grote problemen waar we mee te maken hebben te groot en te overweldigend.

In mijn eigen boomgaard groeit inmiddels de eerste framboos. De helft van de planten is niet aangeslagen en is doodgegaan. Geen fruit om jam van te maken helaas. We vertroetelen iedere framboos die we zien en eten hem dan met smaak op. Meer kunnen we niet doen. Volgend jaar maar weer nieuwe stekken kopen.

Weer staat er een fiets in de heg. En best wel voor een lange tijd. Niemand weet van wie de fiets is. Er zit geen slot op en hij staat gewoon in de heg. Diezelfe heg liet ik hier een paar blogjes geleden zien. Daar waar de bloemen doorheen groeiden. Hier vlakbij op de dijk. Hoe het uiteindelijk is afgelopen weet ik eigenlijk niet. Het laatste bericht was dat iemand hem tegen de schuur aangezet had. Dus van de dijk af.

En dan als laatste een foto van mijn ouwe trouwe naaimasjien. Ik haalde hem van de zolder naar de winkel. Als er geen klanten zijn kan ik wat naaien. Er is veel vraag naar pippi-achtige schortjes. Je ziet nog net een klein beetje stof links naast de machine liggen. Zwart met witte stipjes. Een restje van mijn eigen jurk. Ik moet nog wel weer even het getut met biaisband in de vingers krijgen.

Voor nu laat ik het hier even bij. De buurman komt weer een handvol courgettes brengen. Ga ik een lekker soepie van maken. Jummie!

inhalen en snel een beetje...

Dat is wat in zo nu en dan tegen mezelf zeg. Ga zitten en schrijf een blog. Mijn probleem is een beetje dat het op dit moment buiten zo fijn is. En dat daar zoveel te doen is. De zon schijnt, er waait een windje en de winkel is extra dagen open. Komende winter zal er meer binnentijd zijn. Meer schrijftijd. Tot het zover is modderen we vrolijk en blijmoedig verder qua binnendingen. En daar reken ik schrijven op het blog ook toe.

Het is kersentijd. Hoera! Deze mooie exemplaren konden nog net gered worden voor een foto voor ze in de maag van de man verdwenen. Die is namelijk (net als mijn vader) dol op kersen. Ik vind ze ook lekker maar krijg er na een stuk of vier buikpijn van. Daar hebben de twee mannen geen last van. Zij eten vrolijk een doosje per keer op. Hebben ze geen enkele moeite mee. Kersentijd is hier in de Betuwe altijd het vrolijk begin van het oogstseizoen. Stalletjes in de boomgaard met wapperende vlaggen. Plastic stoeltjes om ze ter plekke op te eten. Het is een vrolijk begin van de zomer. Deze foto is een beetje wazig maar dat komt omdat ik ze snel uit het bakje pikte en in mijn waterglas deed. Daar zat nog een heel klein beetje water in.

Mijn droom is om een echte waslijn in de tuin te maken. Met van die houten palen met dwarsstukjes en dan vier lijnen voor en vier lijnen achter de palen. En als de lijnen doorzakken in het midden nog een extra paal om er tussen te zetten en de lijnen hoog te houden. Tot ik genoeg geld gespaard heb droog ik de was gewoon aan de oude droogmolen. De lakens moeten dubbel opgehangen worden omdat de bloemen al zo hoog beginnen te worden. Een paar dagen na het nemen van deze foto hebben we een ander plekje gevonden voor de droogmolen. Hij staat nu achter het huis bij de bijkeuken. Dat scheelt een stuk lopen.

Ik zei het hierboven al... er wordt niet veel aandacht gegeven aan de binnenkant van ons huis. Het enige wat ik doe is het goed schoonhouden natuurlijk, maar aan decoratie doe ik niet veel. Dat komt in september wel weer. Oeps! Het IS al september bedenk ik me ineens. Nou ja.....haha. Wel heb ik de verjaardagskaarten van de piano gehaald. Die stonden er al vanaf maart.

We zijn allebei hele dagen buiten. De man heeft vrijwel zijn hele werkende leven achter een bureau doorgebracht maar nu hij niet meer in loondienst is kan hij zijn tijden zelf indelen en is ook hij veel buiten te vinden. Wat thuiswerken en zelfstandig ondernemerschap ook al niet aan voordelen heeft. Wel slijt zijn buitenwerk spijkerbroek wat sneller. Hij vroeg of ik het kon en wilde repareren. Nou, dat wilde ik meteen wel even doen. Ik heb de broek net boven de knie afgeknipt en nu gaat hij gewoon weer een ronde mee. Zo doen we dat hier. Niemand die het ziet en de mensen die het zien vinden er niks van.

Ondertussen worden er wat bomen gesnoeid. Er zijn hier in het dorp veel oude fruitboomgaarden. Door de droogte redden sommige oudjes het niet en worden ze omgezaagd. Hier een voorraadje hout van de buurman. Jammer dat wij geen houtkachel hebben. Het zou fijn zijn voor de komende winter. Die zien we hier met zorg tegemoet. Ons huis is wel goed geisoleerd dus echt heel koud zal het niet worden maar toch...