Boekbespreking...

We leven in een tijdperk waar nogal wat aan de hand is. Nu denk ik eerlijk gezegd dat er niet zo extreem veel meer gebeurt dan eerder in de tijd, maar tegenwoordig weten we er van. Waar mijn grootouders drie keer per week de krant kregen en daarin het nieuws van de streek lazen, soms dagen nadat het gebeurd was, krijg ik (hun kleindochter) het nieuws zo ongeveer binnen op het moment dat het zich afspeelt. 

Het lijkt wel of iedereen een mening heeft en die de hele dag ook ventileert. Als ik alleen al bedenk wat er de laatste dagen over de nieuwe president van de Verenigde Staten van Amerika geschreven en gezegd is, raak ik buiten adem :-) In dat soort situaties vind ik het altijd fijn om wat in de boekjes van de monnik Anselm Grün te lezen. Zo las ik zijn stukje over doseren. Mensen zijn van nature gewend om mateloos te zijn, zegt hij. Als we gefascineerd zijn door sport, zijn we daar constant mee bezig. Als het eten ons goed smaakt, willen we steeds meer. Geld en het hebben daarvan roept ook onze begeerte naar meer op. En zo noemt hij nog een paar voorbeelden.

Ook in de beoordeling van onszelf vinden we vaak niet de juiste maat, volgens hem. We hebben hoge ideaalbeelden van onszelf ontwikkeld en willen niet toegeven dat onze realiteit deze idealen niet bereikt. Het is pijnlijk om ook in de beoordeling van onszelf de juiste maat te houden, Maar wij merken dat juist gematigde mensen ons aantrekken. In tegenstelling tot mensen die de juiste maat zijn kwijtgeraakt. Die maken op ons een onaangename indruk. Mensen die zichzelf overschatten bijvoorbeeld. Zij die denken dat ze harder werken dan de ander. Slimmer zijn. En als je dan goed kijkt vallen de prestaties vaak tegen. Zulke mensen vinden we vaak niet te vertrouwen. Abbas Poimen (een abt uit de 4e eeuw na Chr) zei: ' het is een grote eer wanneer mensen hun eigen maat kennen. Dat is de glans van de mens: zijn eigen maat kennen en zo leven als bij hem past.