Papiertjes, hoe kom je er aan...

Zaterdag was ik in mijn geboortedorp. In het verzorgingshuis daar wordt elk jaar een hofdag georganiseerd. Het was al drie keer niet doorgegaan door je-weet-wel-wat maar nu was iedereen er weer. Over de dag zelf later meer. Het was weer hilarisch...

Vandaag laat ik eerst zien welke enveloppen ik o.a. maakte voor de verkoop daar. Het waren er dit keer heel veel want door de zomer heen waren mijn bakjes aardig leeggeraakt en die moesten wel vol zijn. Ik heb vier maten. Gewone maat witte envelop, de maat die ik hier op de foto's laat zien, een kleinere dwarse en een nog iets kleinere die hier vaak gebruikt wordt om bloemenzaadjes in te doen.

Laatst vroeg iemand me hoe ik aan al die verschilldende papiertjes kom. Nou, dat is een kwestie van altijd om je heenkijken. In het verleden had ik zelf abonnementen op tijdschriften en kon ik die daarvoor gebruiken, maar dat werd allemaal veel te duur. Zo af en toe koop ik nog eens een mooie glossy. Vooral rond kerst, maar verder eigenlijk niet meer.

Tegenwoordig vind ik ze vaak tijdschriften op rommelmarkten of in kringloopwinkels. Sommige bladen laat ik links liggen want die plaatsen hun foto's over elkaar en dan kun je niks met de plaatjes als je ze uitknipt. Ook kijk ik naar het gebruikte lettertype. Of naar quotes. Het is vaak een combinatie van al deze dingen.

Waar ik ook leuks vind is in de telefooncel die wij hier bibliotheek noemen. Daar liggen ook regelmatig leuke dingen. Zo wordt het tijdschrift Landleven hier veel gelezen. Die zijn goed te gebruiken. Flow magazine vind ik regelmatig in de kringloop. De gezinsgids is ook fijn en uit Linda kun je goed woorden of losse letters knippen. Lang deed ik een aktie (in mijn vorige woonplaats) Als men een tijdschrift gaf mocht er een envelop voor terug gezocht worden uit het bakje.

Ik vertelde dat ooit aan iemand hier in het dorp en ze kwam nog geen dag later met een enorme (meer dan 70 stuks) stapel bladen aan. Lieve help! Zij wilde er absoluut niets voor hebben. Nou, daar heb ik gelukkig niet naar geluisterd, dat snappen jullie wel denk ik.

Gisteren nog moest ik even voor controle naar de huisarts in het dorp aan de overkant van de rivier. Op de terugweg was er een grote vracht die gelost moest worden en nam ik een andere route naar huis. Als je dat doet, kom je ook langs een telefooncel. Zelfde concept als hier in het dorp. Alleen zit daar de telefoon er nog in. Het was rustig op de weg en ik had wel even tijd om er te snuffelen. En ook daar vond ik vier jaargangen tijdschriften. Hoe leuk is dat. Helemaal blij kon ik weer naar huis. Lekker plaatjes knippen en nieuwe enveloppen maken. Yoehoeeee!

Jullie zullen veel plaatjes en papier op de foto's herkennen denk ik zo maar. Van deze serie kwam het papier veelal uit Flow magazines. Hier en daar wat ander spul zie ik. O, en ook vind je voor een habbekrats mooie papiertjes bij de Hema, Action en Big Bazaarachtige winkels. Als je niet wilt hergebruiken uit oude tijdschriften kun je ook daar voor kiezen. De stickers kocht ik in Zuid- Afrika toen ik daar de laatste keer was. Zij hebben daar echt leuk spul.

En zo scharrel ik zo'n beetje door het leven. Het is fijn om dingen opnieuw te gebruiken en er vervolgens anderen blij mee te maken voor een heel klein prijsje. O ja, vaak vragen mensen wat ze moeten met een envelop. Geld voor je kinderen of kleinkinderen instoppen zeg ik dan. Het maakt het geven zoveel fijner. Mensen staan dan te zoeken en ik zie aan de andere kant van de tafel het proces van denken. O, dat is leuk voor die....of dat is leuk voor de ander. Tuinieren, dieren, hobby's dat soort spul. Of een favoriete kleur van iemand. Of voor een speciaal doel of zo...Ja, dat is voor mij altijd leuk om te zien.

Als laatste een foto van wat mooie bloemen (cosmea?) in de tuin. Ze bloeien nog steeds. Ongelooflijk mooi is dat..Heb het goed vandaag. Geniet van het mooie weer. Misschien maakt je een mooie wandeling of drink je nog snel een kop koffie op een beschut plekje bij je huis. Wie weet...

De dorpsapp...

Het is alweer aardig wat blogjes geleden dat ik jullie liet meegenieten van de berichtjes op de dorpsapp. Inmiddels staat mijn tlefoon vol met nieuws. Zullen we er eens een paar uitpikken? De weggelopen honden slaan we over want daar komt geen einde aan. Iemand biedt een partij kachelhout aan. 1m3 voor veertig euro. Het is mooi gedroogd perenhout en ligt al op een kar. Je mag die kar gebruiken als je hem maar terugbrengt. Nou, die man had wel 100m3 kwijt kunnen verkopen. Het regende reacties. Mensen stoken hier van oudsher nog veel hout. Ook worden er veel laarzen gedragen hier. Drie paar waren er in de aanbieding. Van die mooie degelijke groene laarzen. In verschillende maten. Gratis. Ook deze mensen hadden nog wel 20 paar kunnen hebben. Je moet soms zo razendsnel reageren. Ik ben meestal te laat omdat ik niet de hele dag op de telefoon zit te koekeloeren. Iemand anders vraagt om een sleuteltje nummer 007 voor een slotje van een Yepp kinderstoeltje. Het was wachten op een grappige reactie en die kwam meteen. Iemand stelde voor James Bond te bellen. Er werd een rolstoel te leen gevraagd. Ook daar kwamen genoeg reacties op. Gelukkig was het voor zeer tijdelijk gebruik. Trampolines verwisselden van eigenaar alsof het zoete broodjes waren. Zo leuk dat dat kan. Zo wordt alles toch weer goed gebruikt.

Behalve de weggelopen honden ontsnapt er hier en daar ook nogal eens een kip of konijn. Zo woont er in de hoofdstraat van ons dorp een konijn die we inmiddels Houdini noemen. Zo vaak is dat beest al aan de wandel geweest. In de categorie dieren zijn er ook de kittens die aangeboden worden. Zo schattig zijn ze. En eigenlijk altijd vinden ze wel een plekje. Er komen wat filmpjes langs van de Directeur van de basisschool. Ze gaat met pensioen en mag het hele dorp door in een soort van bakfiets. Met escorte van alle kinderen van het schooltje natuurlijk. Het is een meer dan gezellige optocht. Er komt een aankondiging van een zomerconcert door de fanfare uit het dorp. Ze beloven een lekker drankje en zomerse muziek. Nog maar een paar dagen later komt het bericht dat het concert door omstandigheden niet doorgaat. Jammer! Er wordt gewaarschuwd voor dieven die buitenboordmotoren stelen. Aangezien hier nogal wat bootjes in het water liggen is de waarschuwing zeker geen overbodige luxe. Een leuk kinderfietsje vindt binnen vijf minuten een nieuwe eigenaar. Hoera!

Een leren bank vindt ook al heel snel een nieuwe eigenaar. Hij verhuist naaar een studentenhuis. Vaak brengt een berichtje een soort van kettingreactie op dreef. Zoals met deze kast. Nog meer mensen bieden kasten aan. Gratis. Maar zelden wordt er geld voor gevraagd. Terwijl sommige dingen toch echt nog heel mooi zijn. Hout is hier favoriet. Iemand biedt een stapel pallets aan. Nog in dezelfde minuut zijn ze gereserveerd. Statafels worden te leen gevraagd en ook dat wordt heel snel geregeld. Er wordt zelfs aangeboden ze even af te 'gooien'. Er wordt om een goede timmerman gezocht voor een klus die vier/vijf maanden later wordt gedaan. Heel veel reactie ook daarop. Iedereen wenst het stel veel sterkte bij het vinden daarvan. Er is hier werkelijk bijna niet aan personeel te komen. Een van die Oekraïense gasten is gevallen en heeft een kruk nodig. Geen probleem. Heel snel geregeld. Iemand biedt een parasol voor in de tuin aan. Iemand anders een parasolvoet. En huppekee er is weer iemand blijgemaakt.

Er is altijd wel iemand aan het verbouwen of verhuizen en ook dan wordt er veel spul aangeboden. Kasten en bureaus zijn altijd goed voor snelle recycling. Er komt een informatieavond over een van de straten in het dorp. Daar wordt toch wel te vaak te hard gereden en nu komen er drempels. De grote vraag is alleen waar komen ze te liggen. Dat was nog een heel gedoe. Daarover later meer. Een gastouder wordt gezocht voor een meisje van vier. Het is tijdelijk want de vaste oppas is met zwangerschapverlof. Het meisje mag met een vriendinnetje meekomen. Gezellig! Weer iemand anders vraagt om een goed adres waar je met een gids paardrijtochten kan rijden. Het is wel een spoedje want dat moet al volgende week gaan gebeuren. Geen probleem.

Een droger wordt aangeboden. Maar liefst 7 (!) mooie foto's begeleiden de tekst. Ook deze droger gaat naar het studentenhuis. Gelukkig hebben veel mensen een trekhaak aan de auto en zijn er veel aanhangers om spul te vervoeren. Deze droger moest naar 6 hoog begreep ik later en was de lift kapot. Gelukkig is een droger niet zo zwaar. Maar toch..

Twee houten tafeltjes werden aangeboden 70 x 70 stuks. Iemands moeder ging naar een verzorgingshuis en er werd veel opgeruimd. Ook deze tafeltjes gingen mee naar het studentenhuis. Een koffiebonenautomaat met winkelwaarde 800 euro werd voor 350 euro aangeboden. Een flinke korting voor een nieuw apparaat. Ik dacht alleen steeds... 800 euro voor een koffiezetapparaat? Dat is toch best heel veel geld?

Afdeling vermiste dieren kende een nieuw hoofdstuk. Nu was een gezellig parkietje binnen komen vliegen op het zorglandgoed. Van wie zou hij zijn? Was hij ontsnapt uit het vogelpark in het dorp aan de overkant van de rivier? Meer mensen kwamen met dat idee en dus werd het telefoonnummer van het park gezocht. Allemaal via de app. Zie je het voor je? Het parkietje bleek daar niet vandaan te komen en werd later op de avond opgehaald door de dierenambulance. Wat er daarna mee gebeurd is weet ik niet. Sommige situaties hebben een open eind. We zijn er maar druk mee als durpje.

Weer werd een kast aangeboden. Dit keer een zwarte. Die vond al heel snel een nieuwe eigenaar. Jullie kunnen het vast raden.... jawel, het studentenhuis. Haha! Er werd al voorgesteld een rondje door het dorp te doen. De vader van een van de jongens vroeg vrijwilligers om naar de grote stad te rijden. Hij kreeg er genoeg van... Redbull was wat hij nodig had. En dat werd nog diezelfde avond aangeboden. Per tray van 24 blikjes kostte het 20 euro. Ik heb geen verstand van dat drankje maar blijkbaar was het een goed prijsje want het spul vloog weg.

Dan een bank met veel aanbevelingen. De maten werden secuur omschreven. Hoogte, breedte, lengte maar vooral de omschrijvingen waren mooi. Hoge stevige zit (zelf langdurig uitgeprobeerd). De zittingen konden verwisseld en uitgetrokken. Er was niet op de bank gerookt, er hadden geen kinderen en ook geen huisdieren op gezeten. Iemand was gaan kijken maar vond hem niet mooi. Hij zat wel goed werd gezegd maar tocn nee, haha. Ook hier weer een open eind.. misschien is hij naar de studenten gegaan. Oh nee, die hadden al een bank. Das waar ook.

Ik vond nog een laatste berichtje voor jullie van een Air cooler. Geen tekst hierbij en er kwam ook geen reactie op. Dat gebeurt ook aan de lopende band. Dat iemand een berichtje voor iemand anders op de dorpsapp zet. Of een spraakbericht achterlaat. Of malle schrijffouten maakt. Zo schreef iemand onder dit bericht.. hallo is er niemand die meerijden heeft met de ... steeg? De vraag riep veel reactie op. Daarover later meer. Het leek een schrijffout en dat was het ook. Meerijden bleek medelijden te moeten zijn. Maar daarover in een volgend bericht meer. Het werd een heel verhaal. Tot dan!

Het is altijd meer...

De zon was nog niet wakker toen ik fris en fruitig achter de laptop ging zitten om dit blog te schrijven. De foto's waren uitgezocht, het eerste kopje koffie van de dag stond naast me op tafel. Alle dingen waren gereed en niets stond me in de weg om een en ander met jullie te delen totdat...

....ik naar buiten keek om de zon te zien opkomen. Nu de bomen hun bladere aan het verliezen zijn, kan ik vanuit mijn werkkamer de zon zien opkomen. Het is alsof de rivier in brand staat. De betuwefotograaf legt deze momenten heel mooi vast met zijn camera. Diezelfde fotograaf (Marinus) is een behalve mijn postbode ook een beetje mijn nieuwe vriend aan het worden. Een aardige man waar ik graag een kort praatje mee maak. Zijn foto's zijn regelmatig te zien tijdens het weerpraatje rond het journaal op tv.

Maar goed, ik dwaal af. Ik zag die zon dus opkomen en ineens had ik zin om een vroege wandeling te maken en e.e.a. life te zien gebeuren. In een impuls besloot ik de telefoon thuis te laten en alleen maar te lopen. Het was koud en waaide maar oh wat was het een fijne loop (zoals ze hier zeggen). Na een uur kwam ik weer terug op t honk (zoals ze hier zeggen) en maakte ik lekkere warme chocomelk. Ouderwets met cacao en warme melk zoals mijn moeder het altijd maakte. Heerlijk was het en het verwarmde van binnenuit.

Daarna zette ik de wasmachine aan en haalde ik de droger leeg. Hij zat vol met handdoeken die opgevouwen wilden worden. De hele zomer droogde ik de was buiten aan de lijn, maar dat lukt nu niet meer. Ik hang ze nog wel buiten maar moet ze wel even nadrogen in de droger. Worden ze meteen een beetje zachter van. De was was opgevouwd en in de kast gelegd en ik had me net weer achter de laptop geinstaleerd toen de bel ging. Het was een buurvrouw die de rasp terug kwam brengen die ze geleend had. We maakten een praatje en weer ging ik terug naar boven naar mijn werktafel. Ging ik schrijven?

Nee, weer niet. De buurman (die van de tuin, niet de imker) riep van beneden... volluk! De achterdeur was nog open en de buurman liep gezellig naar binnen. Zo gaat dat in een dorp. Hij bracht verse walnoten uit zijn boomgaard voor me mee. Oh die zijn toch zo lekker. Ik kan ze echt de hele dag eten die dingen. We maakten even een praatje over de tuin. Zijn tuin/onze tuin. Over wat er goed gegaan was en wat minder. Of ik nog wensen had voor het nieuwe jaar en zo meer.

De was was inmiddels klaar en omdat het waaide kon ik die meteen even buiten hangen. Wie weet of het wat droog zou waaien. Alles is meegenomen. Binnen heb ik geen droogruimte. Alleen een klein rekje. Nou, dat was nog niet gedaan of de man kwam thuis. Zullen we even koffie, vroeg hij. Natuurlijk deden we samen een koffie. Hij vertelde over zijn bezoek aan een klant en ik vertelde van mijn ochtend.

Ik kijk op de torenklok buiten. Als de bladeren van de bomen zijn, kan ik de klok van de dorpskerk zien. Hij slaat twaalf terwijl ik me vastberaden neerzet achter mijn laptop in een zoveelste poging iets met jullie te delen. We wonen in een dorp aan het eind van de wereld maar saai? Echt niet. Niemand heeft hier haast en er wordt hard gewerkt. Het tempo ligt niet bijzonder hoog maar de mensen gaan de hele dag door. Van het moment dat het licht wordt totdat de zon ondergaat. Het ritme van de Betuwe noem ik het altijd. Het past me als een fijne jas.

Ondertussen laat ik jullie nog vlaggelijntjes zien die ik maakte voor de winkel. Sommige zijn verkocht, andere liggen nog in de winkel. Het verbaasde me dat er nog zoveel foto's van waren. Het is altijd meer... en het grappige was dat dat zelf niet wist. Er is van alles veel op mijn camera. Daarom krijg ik steeds waarschuwingen. Natuurlijk kan ik ruimte in de cloud bijkopen, geen probleem. Aan de andere kant houdt het me ook bij de les en dwingt het me om er wat mee te doen. Zoals aan jullie laten zien bijvoorbeeld. Inmiddels is het tijd om te eten en ga daarom weer naar beneden naar de keuken. Zo loop ik wat keertjes de trap op en af.

En echt elke keer dat ik naar boven of naar beneden ga ben ik er weer heel erg dankbaar voor dat ik dat kan doen. Het zal nooit meer vanzelfsprekend worden denk ik. Heb het goed en geniet van wat je hebt. Er is (ook in deze barre onzekere tijd) veel om dankbaar voor te zijn. Echt!

Van alles door elkaar...

Van alles door elkaar schrijf ik hierboven in de titelbalk maar ik had ook net zo goed kunnen schrijven dat alles hier weer door elkaar liep/loopt. Ach, dat is zo'n beetje de story of my life. Van de week kreeg ik weer bericht dat mijn cloud opslag vol was en nieuwe foto's en filmpjes niet meer ge0upload worden. Tijd om een en ander weg te gooien of aan jullie te laten zien en zo de boel weer wat leger te maken. Weggooien is niet mijn sterkste kant. Ook met foto's niet.

Zoals deze vlaggetjes bijvoorbeeld. Ik maakte ze van restjes quiltstof. Goede kwaliteit dus en het werd een vrolijk lijntje. Voor de foto hing ik het in de heg en het was een vrolijk gezicht. In de winkel lag het netjes opgevouwen met zijn broertjes en zusjes in een mandje en niemand keek er naar om. Wat jammer. Na het foto moment haalde ik ze niet meteen weg en toen er een klant het pad op kwam lopen werd ze er instant vrolijk van.

Nou is dat precies de bedoeling natuurlijk. Ze twijfelde tussen dit en andere vlaggetjes. Die pasten uiteindelijk beter bij haar kleurenpalet thuis. Daarna deed ik het vaker. Vrolijke vlaggetjes in de heg en steeds verkocht ik ze. Als ik nu naar buiten kijk heeft de heg ook zelf ongeveer deze kleuren.

Inmiddels liggen de lijntjes weer met elkaar in een mandje en twijfel ik zelfs of ik ze niet weg zal bergen tot het buiten weer licht en vrolijk wordt. De twijfel is daar.... ze zijn binnen ook leuk. Op een kinderkamer of zo. Of een kantoor. Laat ze nog maar even liggen denk ik dan. Wie weet...

Genoeg over de vlaggetjes. Deze foto wil ik ook even met jullie delen. Buurman en buurman aan het werk. Onze brievenbus stond altijd bij de buren in de tuin. En dat stoorde me vanaf dag 1. Maar ja, de man is niet een klusser by nature en voelde weinig voor het verplaatsen van dat ding. Maar op een dag was het zover. Een van de buurmannen hier wilde wel helpen. Hij had ook goed gereedschap om dat te doen. Het gat werd gegraven. De paal met brievenbus verplaatst en hoera! Nu staat hij op ons eigen pad. Gezellig naast die van de andere buren. De heren wilden eigenlijk niet op de foto maar alee... met de rug naar mij toe mocht het dan. Zeg er wel bij dat we aan het klussen waren zei de man nog...jaja ik zal het zeggen. Bij deze dan! Links is de buurman. Die van de bijen. De imker.

Wat deed ik nog meer? Nou, wat denk je hiervan? Een heerlijk werkje om tijdens de koffiepauze in de tuin te doen. Je doet wat kralen op een staafje en maakt er dan een oogje aan. Aan dat oogje bevestig je een klein ringetje. Dat is even een priegelwerkje maar met twee tangetjes lukt dat wel.

Daarna moest ik heel ver zoeken om genoeg paperclips te vinden om de kraaltjes aan te bevestigen. Na een bezoekje aan de buurtsuper hier in het dorp verderop vond ik een doosje vol paperclips in het kantoorartikelen vak. Gelukkig maar.

Na het maken van de versiering was het tijd om kaartjes te vouwen van restjes karton. Meestal krijg ik die van mijn vader. Hij is het huis aan het opruimen en elke keer als ik daar kom, staat er een doosje klaar. De afmetingen verschillen nogal maar dat vind ik geen probleem. Het geeft juis wel een zekere charme aan het geheel. Waar die kaartjes en kralen voor zijn vragen jullie je nu waarschijnlijk af?

Nou, ik maak er visitekaartjes van. Strookje karton dubbelvouwen. Versieren met een gezellig plaatje. Meestal uit een tijdschrift geknipt. Binnenin schrijf ik de gegevens en sluit dan met een gezellige paperclip. Maar dat had ik volgens mij al eens eerder verteld? Sorry als dat zo is.

De laatste foto is er een met een verhaal. Jullie weten volgens mij wel dat mijn/onze jongste zoon in Zuid- Afrika woont? Toen dat nog niet het geval was en hij in Den Haag op kamers ging wonen, kocht hij een dekbedovertrek en sloop van dit merk. Door de jaren heen zijn al zijn spullen naar Afrika verhuisd. Steeds neemt iemand iets van vroeger voor hem mee. Het beddengoed bleef hier. Nog steeds gebruik ik het als kleine man komt logeren. Met twee kussens want dan kan hij lekker Donald Duckies lezen als hij wakker is. Tot zover voor nu. Fijn dat jullie weer kwamen lezen. Tot de volgende keer!

Hoe het ooit begon...

Vorige week vroeg een klant me hoe ik op het idee gekomen was om een winkeltje te beginnen. Oeh, dat was een vraag die niet zomaar een, twee, drie beantwoord kon worden. Daarvoor moest ik heel lang terug in de tijd. Het werd een lang verhaal van een wilde rit die begon met een idee, daarna een plan werd en eindigde in tot waar ik nu ben gekomen. Misschien vinden jullie het ook wel leuk om te lezen. En terwijl jullie lezen laat ik ondertussen een stapel nieuwe visitekaartjes zien.

Het begon allemaal eind jaren tachtig met het maken van een knuffel voor iemand die een baby had gekregen. Haar moeder was vriendin met mijn moeder en zo kenden we elkaar een beetje. Ze kreeg, na een moeizame zwangerschap een prachtige zoon. Die inmiddels uitgegroeid is tot een boom van een kerel maar dat terzijde. Ik naaide een hondje met lange oren van een restje van kleertjes die ik eerder voor mijn eigen dochtertje naaide. Daarna kwamen vragen van vriendinnen of ik de hondjes ook voor hen wilde maken. Voor hun eigen kinderen en daarna de vraag of ik ze ook verkocht. Voor ik het wist was ik een soort van 'winkeltje'. Mijn klandizie bestond uit moeders op de peuterspeelzaal, later kleuterschool. Vriendinnen van vriendinnen enz. Locale verkoop dus. Maar toen gingen we verhuizen want de man kreeg een baan waarbij hij moest wonen waar hij werkte. Kort gezegd was dat voor mij en mijn winkel daar einde verhaal.

We verhuisden. De man werd opgeslokt door zijn nieuwe baan en het huis moest opgeknapt. De kleintjes moesten verzorgd en wennen aan hun nieuwe schooltjes. Het duurde even voor ik de winkel weer opstartte. Dat ging een aantal jaren heel leuk en het was een fijne tijd. Daar kwam een einde aan toen we ... jawel.... weer gingen verhuizen. Och toch. Alles begon overnieuw!

In de nieuwe woonplaats werd de man nog meer opgeslokt door het werk, moest het huis nog meer opgeknapt en hadden de kinderen nog meer begeleiding nodig want hoe groter het kind, hoe lastiger de verhuizing en het aanpassen aan de nieuwe omgeving. We woonden ook nog eens tijdelijk in een ander huis want de verbouwing van het gekochte huis liep wat vertraging op. Maar uiteindelijk kwam alles toch goed en kon ik de winkel opnieuw opstarten. Ik zocht mijn spullen bij elkaar en maakte een kamer vrij. Naast de voordeur dus dat was heel fijn want zo liepen de klanten niet door het huis. Alles liep op rolletjes. Een leuke tijd weer, met marktjes, fairs en wat al niet meer. Maar....

De verhuiswagen kwam weer voorrijden. Dit keer om onze halve inventaris op te halen en daarna te verschepen naar Egypte. Want de man had weer eens een nieuwe baan. Zucht! Toen we trouwden beloofde hij me dat het nooit saai zou worden. Die voorspelling is zeker uitgekomen :-)) Egypte dus. Voor drie jaar. En ja, ook daar weer een winkel en daar begon ik ook weer les te geven. Aan alle mogelijke nationaliteiten. Heel leuk weer en ook hilarisch bij tijd en wijle. Ik heb er leuke contacten aan overgehouden. We hadden er langer willen blijven maar door alle onrust daar was het verstandiger om terug te gaan naar Nederland. Dat deden we dan ook.

De spullen werden uitgepakt en we probeerden weer te wennen. Dat viel niet heel erg mee moet ik eerlijk bekennen. Uiteindelijk gaf ik daar nog vijf jaar les op verschillende locaties en steden. De verkoop deed ik er bij. Op een gegeven moment kon ik het fysiek niet meer volhouden en bouwde ik de lessen op locatie af. Alleen in eigen woonplaats en later zelfs kwamen de leerlingen naar mijn huis. Dat was groot genoeg!. Ik werd geopereerd en probeerde te herstellen.

Dat was een spannende en moeizame tijd. Inmiddels al weer vijf jaar geleden. Na twee jaar opkrabbelen (met winkel aan huis) was het tijd voor opnieuw een verhuizing. Dit keer op mijn initiatief want ik wilde weg uit de drukke randstad. We vonden dit pand, met garage. Daar kon prima en winkel in worden gemaakt. Onder de winkel is een warme kelder en daar kon ik dan mooi mijn voorraad neerzetten. Zo gezegd zo gedaan.

Ik organiseerde een dag voor onze familie, vrienden en bekenden om te kijken waar we terecht gekomen waren en hield meteen een kerstmarktje in de nog lege woonkamer want... het huis moest nog opgeknapt. We verhuisden binnen veertien dagen nadat ons andere huis verkocht was. Het kerstmarktje was leuk en gezellig. De nieuwe buren waren in gesprek met de oude buren. Het mengde meteen goed. Ondertussen verkocht ik zoveel op die markt dat ik daar het behang van de woonkamer van kon betalen.

Alle spullen stonden nog opgeslagen in de garage maar iedere keer als er een kamer af was konden we die inrichten en wat dozen leegmaken. Zo was het inmiddels eind februari en was het huis aan de binnenkant klaar en de garage leeg. Die werd omgetoverd tot een hele mooie ruimte en was ik klaar om winkeltje te gaan spelen maarrrrr toen kwam corona. En ging alles op slot. Met de verkoop werd het niet veel dat eerste jaar hier.

Vorig jaar, mijn tweede jaar, werd het niet veel beter maar dit jaar was het echt een feestje. Het is mijn lust en mijn leven zeg ik altijd. Het is heel hard werken voor heel weinig geld per uur maar dat geeft niks. Mijn klanten zijn aan het wandelen of aan het fietsen en hebben altijd goede zin als ze hier komen kijken. Ook de mensen in het dorp weten me steeds beter te vinden.

Tussendoor sta ik hier en daar op een marktje en dat is gewoon hartstikke leuk om te doen. Zo ga ik morgen naar mijn geboortedorp en kan ik weer bijpraten met de lieve mensen uit mijn jeugd, hun kinderen en zelfs soms kleinkinderen. Ik verheug me er nu al op. Tot hiertoe ben ik gekomen. Vaak moest ik op het hoogtepunt afbreken en opnieuw beginnen. Het kostte me veel energie maar het maakte me ook rijker. Het is goed zoals het is. Tot zover. Ik ga de winkel sluiten, de dag is voorbij. Daarna zoek ik mijn spulletjes voor morgen bij elkaar en is het tijd om te rusten. Tot de volgende keer. Dagdag!

Hoog zomer...

Vandaag is het al weer 1 november. Ik kijk van achter mijn werktafel naar buiten en zie de mooie kleuren van de herfst. Het waait stevig en de blaadjes die van de bomen waaien cirkelen nog even vrolijk door de lucht voor ze naar beneden vallen. Er is geen wolkje aan de hemel en ik heb zelfs het zonnescherm wat naar beneden gedaan. Het voelt onnatuurlijk, zei mijn buurvrouw gisteren en ik was het met haar eens. Nog steeds loop ik in een t shirtje en maar af en toe trek ik even een trui of vestje aan. De verwarming is nog geen minuut aangeweest. Nu de kleuren zo veranderen buiten moet ik onwillekeurig terugdenken aan de mooie zomer. Aan de vele wandelingen die ik maakte en met hoeveel plezier ik dat deed.

Zo zag ik de vlierbesjes groeien. Elke dag werden ze wat groter en verkleurden ze wat meer. Totdat de vogels wisten dat ze er van konden snoepen. In onze tuin staat ook een vlierstruik. Hij is alleen zo hoog dat ik er geen besjes af kan halen. Dit jaar gaan we hem flink snoeien want ik wil ze volgend jaar gebruiken voor de jam. Zo lekker is dat. En ja, natuurlijk deel ik met de vogels.

Ook denk ik met plezier terug aan de bloemenborder in de tuin. Wat een feestje was dat. Hoewel het aan de andere kant ook een klus was hem nat te houden. Want o lala wat een warme droge zomer was het. Kleine man heeft me geholpen met zaaien. Veel op 1 plek dat zie je hier. Nu, in november bloeien er nog steeds bloemen.Niet te geloven hoeveel plezier we er van hadden en nog steeds hebben.

Kijk dan toch eens... je zult hier maar wonen! De kleine rivier, het wuivende gras, de zon... ik mag hier dus zoveel lopen als ik zelf wil. Dit keer wandelde ik daar in de vroege ochtend. Nog voor half acht om precies te zijn. Het was nog fijn stil en de dijk was helemaal leeg. Wat een geluk!

Ik loop nog steeds op de dijk. Zie je het hekje rechts? Misschien zul je het herkennen van de serie die ik er ooit over maakte. Vorig jaar? Of misschien het jaar daarvoor? Terugbladeren op mijn eigen blog doe ik echt nooit.Geen idee dus hoe lang geleden het was van die hekken. Dit keer ging dit hek open en dronk ik met de eigenaresse koffie op het landje zoals zij het noemde. Aan de voet van de rivier dus. Wat een beleving was dat!

Iets verderop maar wel nog steeds op de dijk. Als ik hier loop heb ik altijd het gevoel dat ik in Engeland ben. We gingen vroeger vaak naar Engeland op vakantie en dan het liefst in Kent of Norfolk (want daar woonde mijn hartenvriend) en in die omgeving zag je ook vaak van dit soort wegjes. Ik kijk nu van het dorp af en op de volgend foto naar het dorp toe

Een totaal ander uitzicht vind je niet? En toch is het aan dezelfde dijk. Wat een groen en wat een rust. Het is bijna overweldigend nu ik het terugzie. Ik draai toch weer even terug en loop verder. Buiten de bebouwde kom is het meer dan rustig. En dat is zoooooo fijn.

Hier loop ik bij een van de wielen. Ooit ontstaan door dijkdoorbraak. We hebben er twee in het dorp. Dit is het grote wiel. Er achter ligt het kleine wiel. In de winter wordt er op de wielen geschaatst.Links halverwege de foto staat een, voor mij, storend element. Een vogelverschrikker. Aangekleed met zwerfvuil. Het zou kunst kunnen zijn en dat is het volgens mij ook.

Liever kijk ik naar het water en het gras. Of naar het fruit wat hier op de foto al aardig begint te kleuren. Deze bomen staan vlak langs de weg. Regelmatig zag ik een wandelaar de afgelopen tijd een vrucht van de boom pakken. De eigenaar vindt dat vast niet erg maar ik vind het nog steeds een beetje 'stelen'.

Dit stukje weg is het einde van het dorp. Even daarvoor ben ik een huis gepasseerd waar, als de appels en peren rijp, zijn altijd een mandje met fruit aan de weg staat. Wandelaars en fietsers mogen daar een vrucht uit pakken voor onderweg. De mensen zijn hier zo aardig. Aan het einde van de weg die je op de foto ziet loop ik nog even door naar de provinciale weg en daar sla ik dan linksaf. Na een kwartier lopen kom ik dan op de kerkweg. De weg met de knotwilgen waar ik zo vaak over vertelde.

Inmiddels loop ik daar nu en ben zelfs al aan het einde daarvan. Het bord is vannacht veranderd. Ik ben verhuisd zonder dat ik dat wist (grinnik). De fruitboeren protesteren op een rustige manier. Ze plakken een sticker en gaan weer aan het werk. Het gras moet gemaaid, de dieren verzorgd, het fruit geplukt. Zo gaat dat hier. Ze maken zich zorgen om hun toekomst. Om de toekomst van de kinderen of hoe en wat. Net als wij dat met hen doen. Het zijn onrustige tijden. Alles staat op zijn kop. Niks is meer zeker. Niemand lijkt te weten welke kant we op moeten gaan. Het is daarom extra fijn om te wandelen in een gebied waar alles eeuwenlang ongeveer hetzelfde bleef. De dijk, het fruit, de rivier....