Geduld...

Hallo allemaal! Daar ben ik weer. Ik zag dat het alweer een maand geleden is dat ik voor het laatst wat schreef hier op het blog. Shame on me. Er gebeurde heel veel deze maand. Misschien is het beter dat even te laten rusten en samen te gaan wandelen. Hebben jullie daar zin in? Dit keer lopen we een rondje door het westelijk deel van mijn minidorp. Ik vertelde ooit dat we hier zo'n 600 inwoners hebben maar de buurmaan zei me vorige week dat we zelfs dat niet halen. Nou ja, dat maakt voor de wandeling niet uit toch? Laten we maar snel van start gaan.

Deze foto nam ik op 6 januari. De lucht was strak blauw en de akker net geploegd. Je kunt goed zien dat we hier te maken hebben met lekkere vette klei. Zwaar om te bewerken als je het in de tuin hebt, maar de grond is meteen ook heel vruchtbaar. We moesten daar wel aan wennen nadat we jaren hadden getuinierd op zandgrond. Wat ziet het er mooi uit,zo'n akker. Klaar voor de nieuwe aanplant. Het huis in de verte is straks het eind van de wandeling. Dan hebben we een mooi rondje van ongeveer 5 km gemaakt. Voor nu gaan we rechtsaf naar de dijk. Het geploegde veld is links van ons.

Inmiddels hebben we al een kilometer of wat gewandeld. De smalle dijk is nog heerlijk stil. Over een paar maanden zal dat anders zijn. Als de bloesem aan de bomen komt en het weer mooier, dan is het gedaan met de rust. Het doet me denken aan de tijd dat we niet ver van de zee woonden. Dan was het deze maanden ook zo fijn. De zomerdrukte lieten we meestal voor wat het was of we gingen laat op de avond een frissen neus halen aan het strand. Het verbaast me steeds hoe helder het licht in januari was. De foto's zouden ook gisteren gemaakt kunnen zijn.

Aan het einde van de dijk gaan we weer naar beneden. Zouden we dat niet doen, dan belanden we zo in het volgend dorp. Net zo klein maar net zo gezellig heb ik me laten vertellen. Dit keer gaan we van de dijk af en lopen we een poosje tussen de bomen door. Ik zal daar op een ander moment wel foto's van laten zien. Deze foto maakte ik aan het begin van de weg waar we straks zullen eindigen. Er zijn twee van deze stoepen (zoals ze hier genoemd worden) dicht bij elkaar. Degene dichtst bij het dorp is de meest gebruikte. Deze is rommeliger en avontuurlijker. De weg die ik graag bewandel, hihi. De meeste huizen hebben heel veel grond en het huis waar deze bomen bij horen staat met de voorkant aan de andere stoep. Soms staat een huis aan deze weg en loopt de tuin door naar de andere weg. Het is zo'n beetje om en om bedenk ik me nu. Deze bomen waren oud en verrot. Een klein duwtje was genoeg om ze horizontaal te laten belanden. Ze mogen blijven liggen voor de insecten. Op een later moment worden ze opgeruimd.

Kijk, hier zie je de hele weg. Ongeveer zo breed als een auto. Aan het eind van deze weg, zie je het huis waar in net over sprak. Nog ongeveer een kwartier lopen. Het kan ook in tien minuten maar ik stop vaak om foto's te nemen. Hier links zie je iets wat je vaak ziet hier in de omgeving. De takken (snoeiafval) worden tussen de grote bomen gevlochten zodat je een soort heg krijgt. Als je goed kijkt, zie je er van alles tussen kruipen aan muisjes, insecten en kikkers/padden. Het had net geregend en het ziet er allemaal nog wat waterig uit. Geluid kan ik jullie er niet bij leveren maar geloof me, het is hier super. Alleen dierengeluiden. Verder niks. Je komt hier echt weer op orde als je muizenissen in het hoofd hebt. En daar heb ik nogal eens last van.

En ja, dan zijn we nu bijna aan het eind van de wandeling. Ik ga straks linksaf en dan is het nog een paar honderd meter naar mijn huis. Rechts staat het huis van de eerste foto. De eigenaars zijn supervriendelijke mensen die graag een praatje maken. Ze bezitten drie schitterende Friese paarden waarvan er een zwanger is. Als kind reed ik graag paard zonder zadel maar ik ben er een keer vanaf gevallen en hield er een gebroken pols aan over. Sindsdien ga ik ze een beetje uit de weg. Ineens een jeugdherinnering: Ik was met mijn aller allerliefste vriend. Toen nog vriendje. Hij spalkte mijn pols met een tak en zijn zakdoek. Zo gingen we naar huis. Hij leverde mij af bij mijn ouders en ging daarna terug naar het paard om het naar de stal te brengen. Hij werd later veearts. Het zat er al vroeg in...Grappig dat zo'n incident je dan ineens te binnen schiet. Deze paarden zijn heel mak en kalm van karakter. Zij hebben mijn vertrouwen weer wat hersteld. Links zie je de heg van de wijngaard. Netjes gesnoeid. De leilinden daarboven zijn ook weer mooi in model. Als je even terugkijkt naar de eerste foto kun je de wijngaard zien. Kijk maar recht over het paaltje op de voorgrond heen. Het was leuk even samen te wandelen en een frisse neus te halen. Er komt wat meer gelegenheid om te bloggen komende tijd. Jullie gaan me hier dus weer wat vaker zien. Tot dan! Dagdag!