Wie wat bewaart...

Wie wat bewaart, heeft wat is een gezegde wat op mij van toepassing is. Ik ben erg bewaarderig. Sommige dingen liggen jaren en jaren voor ik er wat mee doe. Het ligt me niet in de weg want ik woon altijd in grote huizen. Alleen met verhuizen is het even een dingetje... Als het goed is, zelfs dat niet meer want als het aan mij ligt, ga ik hier niet meer weg. Het is hier zo fijn. Stel je voor dat ik deze lockdownperiode in mijn vorige woonplaats had moeten meemaken zeg ik dan tegen mijn man. Hij is het hardgrondig met me eens. Terug naar de titel... Nu alle winkels al weken op slot zijn en ik toch van alles wil maken hoef ik maar ergens een kast of een verhuisdoos open te doen en de inspiratie komt in golven naar me toe. Ben ik even blij met mijn spullen.

En als je dan ergens een kast opendoet kom je soms ineens nog iets lekkers tegen. Zoals deze chocoladeletter... Hoe grappig is dat? We hebben hem eerlijk samen gedeeld met een kop thee en later nog een stuk met een kop koffie. Heerlijk! Als je veel bewaart kun je niet meteen altijd alles vinden. Zeker niet na een verhuizing maar je komt soms weer andere dingen tegen waar je niet naar zocht maar wel weer heel blij mee bent. Jullie begrijpen, Marie Kondo gaat mijn deur voorbij. Ik heb het boek gelezen en wel eens een poging gedaan maar nee...het is niet mijn ding. Van mijn ouders ook niet trouwens. Mijn moeder leeft niet meer maar mijn vader van 86 gaat nog steeds vrolijk door met het aanleggen van nieuwe verzamelingen. Dan bel ik hem op en vertelt hij enthousiast waar hij mee bezig is en blij van wordt. Van eenzaamheid is gelukkig ook bij hem geen sprake. Wij zijn blij met onze spullen en rommelen lekker deze lockdown door. Met het hele fotogebeuren hier wil het nog steeds niet lukken. Het wordt steeds erger. Nu kan ik zelfs die ene foto niet plaatsen bij een bericht. Via mijn telefoon lukt dat wel. Dus nu zet ik via mijn telefoon een foto (die ik niet als foto zie) in een nieuw bericht en ga ik op een ander moment de tekst er op de laptop bijschrijven. Het is fijn dat ik zo graag schrijf anders had ik de handdoek al in de ring gegooid. Nou ja, er zijn ergere dingen. Dit valt voor mij onder de categorie lastig. Als het niet erger wordt dan dit kom ik daar wel overheen. Fijne dag!

De auto en het dagboek..

Al eerder schreef ik hier over de laptop die een APK beurt nodig had. Dit keer was de auto aan de beurt. Sinds we verhuisd zijn is dat een hele operatie. In onze vorige woonplaats bracht ik hem naar de dealer en liep ik terug naar huis. Nu gaan we samen. In optocht rijden we nu tien kilometer naar de stad waar we ooit woonden. Omdat we altijd hetzelfde merk auto rijden, keren we nu na jaren van afwezigheid, weer terug bij onze oude dealer. Dat is wel weer gezellig natuurlijk. Ik gaf de sleutel af bij de jongeman aan de balie en realiseerde me dat dit een jongen was waar een van mijn jongens ooit mee voetbalde. Hij herkende mij meteen. Zo grappig! Hij beloofde goed voor mijn auto te zorgen en me een belletje te geven wanneer hij klaar was.

Ondertussen was de liefste aller mannen met zijn auto gearriveerd en stond hij al bij de voordeur op me te wachten. We reden tien kilometer terug. Gezellig samen in de auto. En ja, natuurlijk haalden we herinneringen op aan de jongen die de jongeman ooit was. In de loop van de middag werd ik gebeld dat de auto opgehaald kon worden uit het autoparadijs. Dus wij weer samen in de auto daarheen..... weer 10 kilometer. De man ging weer naar huis en ik ging naar binnen om de sleutels te halen. De auto stond al klaar. Glimmend en wel. Want ze hadden hem even gewassen. Wat aardig! De jongeman van die ochtend was niet aan de balie. Zijn collega vertelde me dat hij halsoverkop vertrokken was omdat zijn vrouw ging bevallen. En ook dat de jongen van toen, vader geworden was van een tweeling. Jullie begrijpen dat dat natuurlijk een van de dingen was die ik in mijn dagboek schreef. En zo is er elke dag, ook in deze lastige tijd, wel een lichtpuntje. Een blij moment. Waarin er iets moois op je pad komt. Laten we er voor openstaan en ons er aan optrekken. Op de foto zie je een foto van de betreffende dagboekbladzijde.

Lief dagboek...

In mijn vorig blogje liet ik julllie het boekje zien waar ik in ga werken. Inmiddels is het al bijna vol want de maand Januari is al best ver gevorderd, maar ik heb nog een en ander in te halen hier natuurlijk. Geeft niks want ik vind schrijven heerlijk. Maar voor ik verder ga.. Albèrtje het lukte me niet bij jou op je blog te reageren. Bij jou Elisabeth lukte het ook pas de tweede keer. Ik ga zien wat er aan de hand is en het proberen op te lossen. De foto's die ik zelf plaats kan ik ook alleen maar in letters zien, niet als plaatje, dus voorlopig zet ik gewoon één foto bij elk bericht. Goeie oefening voor mezelf ook, haha. Less is more toch?

Afijn, terug naar het plaatje van vandaag. Dit is dus de eerste pagina in het dagboek. Het is nogal een eclectisch geheel geworden. Alle pagina's zijn van zichzelf al kleurrijk en ik voegde daar nog wat kleur aan toe.mDe ondergrond bestond uit roze witte strepen. Daar plakte ik een strook met roze en witte driehoeken overheen aan de linkerkant. Ook stonden er nog wat rozen op. Ik denk ooit uitgeknipt uit een Daphne's Diary tijdschrift. Het kaartje met het roodborstje vond ik wel passend. Ze vliegen af en aan hier in de tuin. De pocket is gemaakt van een karton van, volgens mij een stuk verpakking van een doos, beplakt met gezellige uitgeknipte papiertjes. Op de achterkant van het roodborstjes kaartje heb ik wit papier geplakt en daar mijn verslag van de eerste dag van het jaar opgeschreven. Met elkaar vind ik het er best gezellig uitzien.

Dagboek

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik wilde heel graag een dagboek kopen in de nieuwe kadowinkel in het dorp achter de rivier waar ik als kind woonde. De hele zomer had ik klusjes gedaan voor iedereen en uiteindelijk had ik genoeg geld bij elkaar gespaard om er een te kopen. Ik wist precies hoe het eruit zou zien en wat ik er in zou schrijven. De mevrouw van de winkel liet me allerlei dagboekjes zien maar degene die ik zo mooi vond, was daar niet bij. Maar omdat ik te verlegen was om er wat van te zeggen kocht ik uiteindelijk een van de boekjes die ze me liet zien. Later (een paar jaar) kocht ik alsnog het dagboek van mijn dromen. En ik schreef het helemaal vol. Het was fijn om alles te documenteren. Ik ging er mee door tot een jaar of tien geleden. Toen ik begon met bloggen was dit mijn dagboek. Ik veranderde nogal eens van blog en van blognaam en radicaal gooide ik dan alles van de vorige blogs weg. Veel weet ik niet meer uit die tijd. De dingen die er echt toe deden zitten voorgoed in mijn hart. Soms vind ik het jammer maar meestal kan ik er mee leven. Het is goed zoals het is.

Omdat je op een blog niet zo openhartig kan zijn als in een echt dagboek ben ik ook weer gaan schrijven. Ik pakte wat papieren en plakte ze aan elkaar met washi tape. Zo maakte ik een dagboekje om in te schrijven. Hier en daar versier ik de bladzijden en al met al ben ik er elke dag een klein uurtje mee bezig. Hier op de foto zie je het boekje liggen zoals het er uit zag toen het net klaar was. Onbeschreven bladzijden. Inmiddels is het al een stuk dikker en gevuld met mooie hersenspinsels, zorgen, waarnemingen en observaties. Met hoogte en dieptepunten. Kortom, zoals het leven geleefd wordt.

Eindelijk!

Hallo allemaal, Al tien jaar ben ik blij met mijn MacBook en heb ik nooit trammelant gehad met het ding maar nu moest hij toch echt naar de computerdokter. Maar ja, dan woon je in een nieuwe omgeving, in een dorp zonder winkels, het land in lockdown en vind je niet zomaar iemand om je te helpen. Wat doe je dan? Nou, dan vraag je dat aan je buren. Zo gaat dat in een dorp. Onze naaste buren zijn eind zeventig en hebben een pling plong computer. De buurvrouw doet er niks mee en de buurman leest er de krant op en correspondeert er mee met zijn familie in het buitenland. Dat hij het woord corresponderen gebruikt zegt al genoeg toch? Het zijn schatten van mensen en ik zou ze voor geen goud willen missen, maar op dit gebied.... nee. De buren daarnaast zijn iets jonger maar houden zich niet bezig met dit soort nieuwigheden. Ze vinden het allemaal razend interessant maar nee. De buren daar weer naast wisten wel een adresje maar dan weer van iemand die zich niet aan een MacBook durfde wagen. Oh dear! Ik overwoog nog even een student-aan-huis maar zonder auto is het lastig om hier te komen. Dusssss... good old google maar geraadpleegd en jawel. 10 km hier verderop was een bedrijf waar ik hem kon komen brengen. Het was even zoeken maar uiteindelijk vond ik ze, een beetje weggestopt op een bedrijventerrein. De jongeman aan de balie werd helemaal blij toen hij mij en mijn kind zag! Goh, een MacBook, die zie ik hier niet veel. Leuk!! En zoals jullie begrijpen, werd ik daar ook heel blij van. Ik stuur je een app als hij klaar is. Superblij vertrok ik daarvandaan. Hij keek alles na, kon het probleem niet vinden, keek nog eens en nog eens en ja hoor... Bingo! Toen eenmaal de oorzaak was gevonden, was het zo gepiept en kon ik lappie (zoals ik hem noem) weer opgehaald worden uit het computerparadijs. En nu zitten we hier weer samen aan de werktafel blij te zijn. Hoewel... in de tijd dat ik niet blogde heeft blogger ook een en ander veranderd. Als ik nu foto's upload krijg ik geen plaatje te zien als ik hier schrijf. Lastig is dat zeg. Ik zie alleen maar computertaal. Hebben jullie dat ook? En hoe heb je dat opgelost? En wat deed ik dan in de tijd dat ik niet blogde vragen jullie je misschien af? Nou, ik bladerde een hele stapel tijdschriften door. En ik las ze. En knipte er plaatjes uit. En daarna vouwde ik er mee. Of gebruikte ze als ondergrond om op te plakken. Ik zal t.z.t. e.e.a. hier laten zien. Voor nu is het wel weer genoeg.

Happy New Year

Hallo lieve mensen. Daar ben ik weer! Via een soort van U bocht constructie kan ik tijdelijk e.e.a. op mijn blog schrijven. ik hoop dat me dat lukt. De toetsen op mijn telefoon zijn heel klein en ik zie geen beeld van een foto. Ik moet ook handmatig de hoofdletter intoetsen aan het begin van elke zin. Dat ben ik ook al heel lang niet meer gewend. Via mijn laptop krijg ik het blog niet meer te zien. Ik zal hulp nodig hebben van een handig computertype ben ik bang. Wat een jaar hebben we achter de rug zeg. Lieve help! En nu in het nieuwe jaar is het allemaal nog niet voorbij ben ik bang. De lockdown houdt nog wel even aan. Toch ben ik hoopvol aan het nieuwe jaar begonnen en hoop dat jullie dat ook doen. Ondanks alles. We worden uitgedaagd en op de proef gesteld maar is dat ook niet meteen een mooie gelegenheid om andere wegen te zoeken? Nieuwe dingen te ontdekken? Om uit de sleur van alle dag te stappen? Een van de dingen die ik weer ga oppakken is het werken in mijn journal/dagboek. Daar had ik nou echt weer zin in. En ik had ook weer zin om hier te schrijven. Wie weet... Voor nu alvast een heel Gelukkig Nieuwjaar.