Babbelen...

Onder een grote stapel papieren kwam ik ineens mijn laptop weer tegen. Hij wordt niet vaak meer gebruikt. Ooit maakte ik er lessen op. Maar die tijd is voorbij. Ik schreef er e-mails op maar ik verstuur bijna geen e-mail meer tegenwoordig. Ook gebruikte ik deze laptop voor het schrijven van mijn blogs. Zoals jullie zelf hebben kunnen zien is dat ook uit beeld geraakt. Best gek eigenlijk omdat ik graag schrijf. Mijn probleem is dat ik veel dingen fijn vind om te doen en er te weinig uren in de dag zitten. Zo maak ik graag elke dag een lange wandeling. Over de dijk, langs de rivier, door de boomgaarden, het is altijd weer een feestje. Aan het begin van het jaar begin ik met een dikke winterjas, wanten en een warme sjaal. De laatste dagen in een zomerjurkje zonder mouwen en vice versa.Heel fijn om te wandelen maar het kost wel veel tijd.

Het winkeltje neemt ook veel tijd in beslag. Het maken van dingen kost veel tijd maar is heerlijk om te doen. Hier, boven in mijn werkkamer worden dingen verzonnen en daarna beneden neergelegd of gezet. Het is altijd weer een feestje als mensen daar enthousiast van worden. 40 uur ben ik er mee bezig in de week. Het zou meer kunnen zijn, gemakkelijk, maar hier houd ik het bij. Ik zette voor het eerst een advertentie in de feestkrant van het dorp. Buurman Bert heeft me er mee geholpen want ik kan dat soort dingen niet. Voor hem is het appeltje/eitje want hij komt uit de grafische wereld. Ik ruil daarvoor pas ik dan op de kat tijdens zijn vakanties. Zo helpen we elkaar.

Als er dan klanten in de winkel komen verwijs ik ze graag naar de buurvrouw (die van de kerk). Zij heeft bij mooi weer lekkere koffie en thee in haar mooie tuin. Een theetuin dus. Als mensen een mooie bloementuin willen zien en een fijn plekje om te slapen verwijs is ze naar vriendin Inge. De loge's van Inge en de koffieklantjes van de buurvrouw worden dan weer doorverwezen (dat klinkt wel heel ferm, ze moeten niks hoor) naar mijn winkel. Zo maken we met elkaar het dorp een beetje mooier. Nog mooier kan bijna niet, maar we doen ons best.

Ik scrolde wat door de foto's op mijn telefoon om wat met jullie te babbelen. Want om de draad echt op te pakken zou ik berichten terug moeten lezen en dat doe ik hoogstzelden. Geen speciale reden daarvoor. Ik doe het gewoon niet. Jullie misschien wel. Als je bij vriendin Inge in de tuin loopt, zie je dit wastafeltje. Zomaar wat stenen gemetseld, wasbak er op, kraan erboven en klaar is het. Het is altijd zo'n gezellig hoekje in haar tuin. Zoals er zoveel zijn. Over tuin gesproken: valt het jullie ook op dat er dit jaar zoveel madeliefjes in het gras groeien? En klaver? Nu het gras zo dor is door de droogte zorgen zij voor wat gezelligheid.

De bloemenrand in de tuin is weer ingezaaid maar er is nog geen bloem te zien. Alles is een paar weken later dan vorig jaar. Ik sprak tijdens een van de wandelingen een fruitboer. Hij heeft een grote kersenboomgaard. Dit jaar niet al te veel kersen, zei hij met een somber gezicht. Nat voorjaar, nu grote aaneengesloten periode van droogte is niet goed voor het fruit. De vrucht heeft niet kunnen zetten noemen ze dat hier. Wel groeide er een stee en een pit, maar daaromheen niet veel vruchtvlees. We gaan het zien. Kleinere kersen zijn vast ook lekker.

Nog even een laatste foto van de paardenvriendjes van klein meisje. Zij is een echt paardenmeisje en mag, als ze hier logeert, altijd op het paard met de witte sokjes rijden. De laatste keer gingen ze zelfs een buitenrit maken. Ik heb nooit een grotere glimlach gezien als op haar gezicht. Wat vond ze dat stoer! Door het dorp liepen ze stapvoets, later in draf en in het buitengebied (zonder auto's) zelfs even in galop! Met gloeiende wangen kwam ze terug. Zó leuk was het. Zo dit was het weer voor nu. Ik laat de laptop wat meer in het zicht staan. Wie weet, duurt het dan niet zo lang voor ik weer iets van me laat horen ;-) Dagdag!