Zolder...

Nog steeds staan er onuitgepakte dozen op zolder. Die is groot en ze staan niet in de weg. Zo af en toe doe ik er eens een open en kijk ik wat er in zit. Het zijn vaak verrassende ontdekkingen. Soms een bitterzoet weerzien. Soms een ergernis (waarom bewaar ik dit toch?) en soms ook denk ik, kan ik er wat mee? Zo vond ik deze schort en kreeg ik een flashback naar de jaren zeventig. Ik zag zuster de P voor me. Altijd gekleed in een kraakheldere schort als die van de foto. Sluipend door de gangen. Klaar om je te betrappen op een fout. Dat was wat hoofdzusters deden (althans in mijn beleving als eerstejaars leerling) Ook al hield je je keurig aan de regels... als ze ineens achter je stond (je hoorde haar nooit aankomen) dan voelde je je toch schuldig. Heel veel jaren later (ik was allang gediplomeerd) kwam ik haar tegen en vond ik haar een lief mens met een groot hart. Ze was lang vrijgezel gebleven maar trouwde op late leeftijd een weduwnaar met kinderen waar ze goed voor zorgde. Ik heb geen idee of ze nog leeft. Ze was toch wel een jaar of twintig ouder dan ik. De schort hangt nu in de winkel. Voor de verkoop. Wie weet koopt iemand hem for old times sake. Of gewoon voor in de keuken. Hij sluit met van die ouderwetse dubbele knopen. Die drukte je er doorheen en dan zat alles in 1x vast.

De winkel is twee middagen per week open. Tijdens de stille momenten verander ik wat hier en daar. Leg ik dingen op een ander plekje of vul ik aan als er iets verkocht is. Zo vond ik voor deze slabbetjes ook een mooi hoekje. In dezelfde doos als die waarin ik de schort vond vond ik ook wat kleine lapjes. Overgebleven van quiltprojecten. Ook was er nog ergens een doosje biaisband. Met een beetje puzzelen kon ik er net slabbetjes van maken voor pasgeboren kindjes. Er wordt goed op gereageerd. Dat is altijd maar afwachten. Want wat ik mooi vind hoeft natuurlijk niet door anderen omarmd te worden. Maar in dit geval is het een succes en ga ik er zeker meer maken. Het is zo'n mooi klein werkje om te doen.

Steeds weer oude/nieuwe spulletjes ontdekken op zolder is een klein avontuur. Zo vond ik een heleboel gehaakte rondjes. Ik denk dat ze ooit het begin hadden moeten worden van granny squares. Maar ja, daar heb ik er ook nog behoorlijk veel van ergens in een doos. Ik had ze natuurlijk gewoon weg kunnen gooien maar dat is te makkelijk. Weggeven of naar de kringloop brengen had ook gekund. Maar de kringloopwinkel waar ik mijn spullen breng, gooit 60% van de ingeleverde spulletjes weg. Dat is omdat er domweg veel te veel binnenkomt daar. Dan maar iets zelf verzonnen. Of eigenlijk niet echt verzonnen maar ze anders verpakt. Ik maakte een zakje en deed daar een handvol rondjes in, vouwde het dicht en noemde het duurzame confetti. Voor het vieren van kleine maar bijzondere momenten. Je neemt daarvoor de confetti en gooit die met een ferme zwaai in de lucht en roept joehoe of yesssss. Daarna doe je de rondjes terug in het zakje alsof er niks gebeurd is. Maar jij weet het en hebt een lach in je hart. De kaartjes zitten vast met een paperclip en een strikje maakt het af. Zomaar een lolligheidje.