Saai...

Dat ik hier op een mooi plekje in Nederland woon, heb ik regelmatig aan jullie laten zien. Tijdens mijn wandeling maakte ik hier en daar wat foto's. Maar die kunnen natuurlijk nooit de sfeer weergeven van hoe het hier echt is. Zo maakte ik ook wat foto's voor mijn jongste zoon toen ik op mijn wekelijkse uitje was. Het erf af en het dorp uit. Jongste woont in Zuid- Afrika en heeft ooit samen met ons in de provinciestad hier niet zo heel ver vandaan gewoond. Als ik daar dan weer eens ben stuur ik hem er wat foto's van. Hij vindt dat altijd leuk en meestal komen er dan herinneringen boven die we dan met elkaar delen. Dit keer maakte ik een foto van een nogal kenmerkend pand op de markt met daarachter de kerk waar we elke week naartoe gingen. We hebben goede herinneringen aan de tijd dat we daar woonden en het is fijn dat ik er weer regelmatig naartoe kan gaan.

Als ik, na een bezoek aan die provinciestad weer terugkeer op het dorp en op het erf ben is dat altijd weer een fijn moment. Ik schreef daar eerder over. Het is nooit saai en er is elke dag wat anders te zien of te ontdekken. Zo stond een paar weken lang de kerk in de steigers. Er moest nodig e.e.a. gerepareerd worden aan de hoeken. De stenen zaten los. Ik maakte deze foto vanuit het raam van mijn werkkamer op de eerste verdieping. Met bewondering heb ik zitten gekeken naar de mannen van monumentenzorg. Wat een vaklui waren dat zeg! Alles ziet er nu weer netjes uit.

Een derde foto van mijn omgeving wil ik jullie niet onthouden. Het heeft een kleine link naar de provinciestad waar ik hierboven over schreef. We woonden daar aan een singel waar eigenlijk nèt iets te hard gereden werd. Er lagen wel drempels maar die hielpen niet veel. De gemeente bedacht toen het plan om schapen in te zetten als snelheidsremmers. Ze zouden meteen ook het gras in de berm korthouden. Het was een gezellig gezicht en het plan werkte. Nu terug naar dit dorp. Veel mensen houden hier schapen of geiten. Ze houden het gras kort en in het voorjaar is het een gezellig gebeuren met al die lammetjes. De laatste tijd is er wat onrust in het dorp want we hebben uitbraken van diezelfde schapen.

En dat wordt natuurlijk gemeld op de groeps/dorps-app. Foto's met begeleidende tekst. Meest vanuit de auto genomen. Of vanaf de fiets. Van wie is dit schaap? Meestal meldt iemand zich dan of waarschuwt de eigenaar. Soms ook wordt een schaap tijdelijk bij andere schapen in de wei gezet. Er is er één die zo vaak ontsnapt dat we haar Houdini zijn gaan noemen. Zij breekt meer dan regelmatig uit. Hek goed repareren wordt gedaan maar ze ziet kans om er steeds vandoor te gaan. Gelukkig rijden de mensen hier zowieso niet harder dan 30 km dus schade is er nooit en het is ook wel een komisch gezicht die natuurlijke verkeersremmers. Op een dag ging zelfs een moeder met twee van haar kinderen buiten de deur eten. Bij de kapper in de tuin nota bene. Misschien hadden ze het warm en wilden ze van hun jasje af? We kregen een live verslag via de app. Nu lopen ze bij mij in de tuin schreef de een. Even later iemand van een paar huizen verderop... en weer verder. Het was hilarisch want er wonen nogal wat grappige mensen hier. Uiteindelijk meldde de eigenaar zit en gingen ze weer achter het hek. Ik zei het al zo vaak. Het is een dorp van niks naar nergens. Maar saai? Nee dat is het hier zeker niet.

Groen...

Ooit geboren in de mooie Alblasserwaardse polder was het voor mij wennen om op mijn 16e naar de grote stad te verhuizen. De hoeveelheid huizen, mensen en de afwezigheid van groen vielen me zwaar. Ik kan me nog herinneren dat mijn studentenkamer vol stond met allerlei soorten kamerplanten. Ze stonden werkelijk overal. Om maar te compenseren denk ik. Ik verhuisde daarna naar een nog grotere stad, toen naar een dorp, daarna een provinciestad, een groot dorp met stadse allure, een nog groter dorp, een miljoenenstad en uiteindelijk eindigde mijn verhuisavontuur hier. In een dorp van niks naar nergens, aan het eind van de hoofdstraat die 200 meter lang is, achter de kerk en midden in het groen. Buitengroen wel te verstaan. En ik geniet elke dag weer, meerdere keren, van die overdaad. Het is alsof ik hier altijd gewoond heb. Twee keer per week ga ik van het erf. Om boodschappen te doen. !x in het dorp hier vlakbij aan de overkant van de rivier. De andere keer ga ik er echt op uit. En elke keer weer kom ik doodmoe en overprikkeld terug. En ben ik gelukkig als ik het dorp binnenrijd. Ja, hier hoor ik. En als het aan mij ligt, ga ik hier ook niet zomaar meer weg.

Daar waar ik woonde had ik meestal een groot huis maar met een kleine tuin. Hier is de tuin 1500 m3 groot. Veel werk dus maar oh zo fijn om te doen. Eerst was er alleen gras en grint. Daarna hebben we drie mooie koningslindes geplant en een bijenbloemenborder gezaaid. Daarna kwam de fruitboomgaard en de border langs de oude kerkmuur met de leilinden. Dit jaar maakten we een kleine moestuin waar nu een mooie courgetteplant groeit. En wat rode bietjes. We beginnen rustig en zien wat groeit en niet groeit. We kunnen ons dat permiteren omdat we mee-eten van de moestuin van de buren. Oh en ik kreeg een slaplantje van een van de andere buren. Aan het eind van de week eten we lekker sla. Jummie.

De vorige bewoners van dit huis hebben gezorgd voor een grondwaterpomp we kunnen de tuin dus sproeien met grondwater. Dat scheelt veel werk. De pomp staat in een vormalig kippenhok en op het dak staan bakken met bodembedekkers. Sedum en zo. Hier en daar is er wat doodgegaan. Van een tuinvriendin kreeg ik stekkies uit haar tuin om e.e.a. aan te vullen. Ze moeten nog even goed wortelen in de schaduw maar daarna mogen ze op het dak verder groeien. Het rek waar ze op staan, komt uit een groentewinkel. Prima geschikt om dit soort bakken op te zetten dus. Zo ben ik met dit mooie weer vrijwel de hele dag buiten bezig en oh, wat is dat fijn. Het binnenwerk komt later wel. Nu geniet ik op deze manier. Ik drink een bakkie buiten, hoor de vogels fluiten en vandaag ook de wind door de grote bomen ruisen. Ik moest er een lange weg voor afleggen, niet altijd makkelijk, maar uiteindelijk kwam ik aan en thuis. Hier in het minidorp aan de rivier. Wie had dat gedacht. Na al die diepzwarte donkere jaren vol zorg, pijn en verdriet is er nu licht, lucht en groen. Life is so so good!

Zolder...

Nog steeds staan er onuitgepakte dozen op zolder. Die is groot en ze staan niet in de weg. Zo af en toe doe ik er eens een open en kijk ik wat er in zit. Het zijn vaak verrassende ontdekkingen. Soms een bitterzoet weerzien. Soms een ergernis (waarom bewaar ik dit toch?) en soms ook denk ik, kan ik er wat mee? Zo vond ik deze schort en kreeg ik een flashback naar de jaren zeventig. Ik zag zuster de P voor me. Altijd gekleed in een kraakheldere schort als die van de foto. Sluipend door de gangen. Klaar om je te betrappen op een fout. Dat was wat hoofdzusters deden (althans in mijn beleving als eerstejaars leerling) Ook al hield je je keurig aan de regels... als ze ineens achter je stond (je hoorde haar nooit aankomen) dan voelde je je toch schuldig. Heel veel jaren later (ik was allang gediplomeerd) kwam ik haar tegen en vond ik haar een lief mens met een groot hart. Ze was lang vrijgezel gebleven maar trouwde op late leeftijd een weduwnaar met kinderen waar ze goed voor zorgde. Ik heb geen idee of ze nog leeft. Ze was toch wel een jaar of twintig ouder dan ik. De schort hangt nu in de winkel. Voor de verkoop. Wie weet koopt iemand hem for old times sake. Of gewoon voor in de keuken. Hij sluit met van die ouderwetse dubbele knopen. Die drukte je er doorheen en dan zat alles in 1x vast.

De winkel is twee middagen per week open. Tijdens de stille momenten verander ik wat hier en daar. Leg ik dingen op een ander plekje of vul ik aan als er iets verkocht is. Zo vond ik voor deze slabbetjes ook een mooi hoekje. In dezelfde doos als die waarin ik de schort vond vond ik ook wat kleine lapjes. Overgebleven van quiltprojecten. Ook was er nog ergens een doosje biaisband. Met een beetje puzzelen kon ik er net slabbetjes van maken voor pasgeboren kindjes. Er wordt goed op gereageerd. Dat is altijd maar afwachten. Want wat ik mooi vind hoeft natuurlijk niet door anderen omarmd te worden. Maar in dit geval is het een succes en ga ik er zeker meer maken. Het is zo'n mooi klein werkje om te doen.

Steeds weer oude/nieuwe spulletjes ontdekken op zolder is een klein avontuur. Zo vond ik een heleboel gehaakte rondjes. Ik denk dat ze ooit het begin hadden moeten worden van granny squares. Maar ja, daar heb ik er ook nog behoorlijk veel van ergens in een doos. Ik had ze natuurlijk gewoon weg kunnen gooien maar dat is te makkelijk. Weggeven of naar de kringloop brengen had ook gekund. Maar de kringloopwinkel waar ik mijn spullen breng, gooit 60% van de ingeleverde spulletjes weg. Dat is omdat er domweg veel te veel binnenkomt daar. Dan maar iets zelf verzonnen. Of eigenlijk niet echt verzonnen maar ze anders verpakt. Ik maakte een zakje en deed daar een handvol rondjes in, vouwde het dicht en noemde het duurzame confetti. Voor het vieren van kleine maar bijzondere momenten. Je neemt daarvoor de confetti en gooit die met een ferme zwaai in de lucht en roept joehoe of yesssss. Daarna doe je de rondjes terug in het zakje alsof er niks gebeurd is. Maar jij weet het en hebt een lach in je hart. De kaartjes zitten vast met een paperclip en een strikje maakt het af. Zomaar een lolligheidje.

Babbelen...

Onder een grote stapel papieren kwam ik ineens mijn laptop weer tegen. Hij wordt niet vaak meer gebruikt. Ooit maakte ik er lessen op. Maar die tijd is voorbij. Ik schreef er e-mails op maar ik verstuur bijna geen e-mail meer tegenwoordig. Ook gebruikte ik deze laptop voor het schrijven van mijn blogs. Zoals jullie zelf hebben kunnen zien is dat ook uit beeld geraakt. Best gek eigenlijk omdat ik graag schrijf. Mijn probleem is dat ik veel dingen fijn vind om te doen en er te weinig uren in de dag zitten. Zo maak ik graag elke dag een lange wandeling. Over de dijk, langs de rivier, door de boomgaarden, het is altijd weer een feestje. Aan het begin van het jaar begin ik met een dikke winterjas, wanten en een warme sjaal. De laatste dagen in een zomerjurkje zonder mouwen en vice versa.Heel fijn om te wandelen maar het kost wel veel tijd.

Het winkeltje neemt ook veel tijd in beslag. Het maken van dingen kost veel tijd maar is heerlijk om te doen. Hier, boven in mijn werkkamer worden dingen verzonnen en daarna beneden neergelegd of gezet. Het is altijd weer een feestje als mensen daar enthousiast van worden. 40 uur ben ik er mee bezig in de week. Het zou meer kunnen zijn, gemakkelijk, maar hier houd ik het bij. Ik zette voor het eerst een advertentie in de feestkrant van het dorp. Buurman Bert heeft me er mee geholpen want ik kan dat soort dingen niet. Voor hem is het appeltje/eitje want hij komt uit de grafische wereld. Ik ruil daarvoor pas ik dan op de kat tijdens zijn vakanties. Zo helpen we elkaar.

Als er dan klanten in de winkel komen verwijs ik ze graag naar de buurvrouw (die van de kerk). Zij heeft bij mooi weer lekkere koffie en thee in haar mooie tuin. Een theetuin dus. Als mensen een mooie bloementuin willen zien en een fijn plekje om te slapen verwijs is ze naar vriendin Inge. De loge's van Inge en de koffieklantjes van de buurvrouw worden dan weer doorverwezen (dat klinkt wel heel ferm, ze moeten niks hoor) naar mijn winkel. Zo maken we met elkaar het dorp een beetje mooier. Nog mooier kan bijna niet, maar we doen ons best.

Ik scrolde wat door de foto's op mijn telefoon om wat met jullie te babbelen. Want om de draad echt op te pakken zou ik berichten terug moeten lezen en dat doe ik hoogstzelden. Geen speciale reden daarvoor. Ik doe het gewoon niet. Jullie misschien wel. Als je bij vriendin Inge in de tuin loopt, zie je dit wastafeltje. Zomaar wat stenen gemetseld, wasbak er op, kraan erboven en klaar is het. Het is altijd zo'n gezellig hoekje in haar tuin. Zoals er zoveel zijn. Over tuin gesproken: valt het jullie ook op dat er dit jaar zoveel madeliefjes in het gras groeien? En klaver? Nu het gras zo dor is door de droogte zorgen zij voor wat gezelligheid.

De bloemenrand in de tuin is weer ingezaaid maar er is nog geen bloem te zien. Alles is een paar weken later dan vorig jaar. Ik sprak tijdens een van de wandelingen een fruitboer. Hij heeft een grote kersenboomgaard. Dit jaar niet al te veel kersen, zei hij met een somber gezicht. Nat voorjaar, nu grote aaneengesloten periode van droogte is niet goed voor het fruit. De vrucht heeft niet kunnen zetten noemen ze dat hier. Wel groeide er een stee en een pit, maar daaromheen niet veel vruchtvlees. We gaan het zien. Kleinere kersen zijn vast ook lekker.

Nog even een laatste foto van de paardenvriendjes van klein meisje. Zij is een echt paardenmeisje en mag, als ze hier logeert, altijd op het paard met de witte sokjes rijden. De laatste keer gingen ze zelfs een buitenrit maken. Ik heb nooit een grotere glimlach gezien als op haar gezicht. Wat vond ze dat stoer! Door het dorp liepen ze stapvoets, later in draf en in het buitengebied (zonder auto's) zelfs even in galop! Met gloeiende wangen kwam ze terug. Zó leuk was het. Zo dit was het weer voor nu. Ik laat de laptop wat meer in het zicht staan. Wie weet, duurt het dan niet zo lang voor ik weer iets van me laat horen ;-) Dagdag!