Even geleden...

Hallo lieve allemaal, daar ben ik dan weer. Terug van weggeweest. Het was tijd om een adempauze te nemen hier op het blog. Eens in de zoveel tijd heb ik dat. Dan word ik een soort van schrijfmoe en bekruipt me het gevoel dat ik alles al eens verteld heb. Dat ik eigenlijk een heel leuk, maar voor jullie om te lezen, saai leven heb en zo. Dat is meestal ook de tijd dat ik veel buiten ben, in de tuin werk, andere dingen aan het doen ben en zo verder. Maar goed, nu ben ik er weer. Hoera! Komende blogs zullen wat langer zijn dan jullie van me gewend zijn. Zo kan ik een beetje vertellen wat er allemaal gebeurde afgelopen weken. En hoe kan ik dan beter beginnen met de overvloedige courgetteoogst die we dit jaar mochten beleven. Helaas kregen wij zelf een ziekte in de planten en was het al snel einde verhaal. De buurman deelde graag en gul van zijn tuin. Ze zijn op leeftijd en eten niet veel meer. In ruil voor het onkruidvrij houden van zijn moestuin eten wij mee. Ik kom er later in het blog op terug.

Maar eerst wil ik jullie voorstellen aan Ambertje. Amber is de ietwat verlegen poes die in een huis woont samen met haar baasje Bert. Als ik vooraan ons pad naar de straat de post uit de brievenbus haal komt ze soms wel eens even kijken. Ze is een stil beestje maar wel heel lief. Ook over Amber zal ik later meer vertellen want we beleefden later een mooi avontuur samen.

Wat ik ook nog even wil delen is het volgende... ik liep op een mooie zomerdag al vroeg te wandelen op de dijk. Het was half acht en doodstil. Alleen de vogels floten hun mooie lied. Het was echt genieten. Die stilte werd op een gegeven moment doorbroken door een zacht geluid. Eerst dacht ik aan wat watervogels maar dat was het niet. Een kano dan misschien? Nee ook dat niet. Het bleek een zwemmer te zijn. Heel rustig zwom hij met mij mee. Ik liep ongeveer net zo hard als hij zwom. Het was magisch. Dat hele zachte geluid, mijn voetstappen, de vogels, de zon... Later kwam ik de man tegen. We maakten een praatje. Zo gaat dat in een dorp.

Wat je eigenlijk nooit ziet is rommel, zwerfafval, troep. Daarom viel het des te meer op dat er op het wandelpad langs de provinciale weg zoveel kranten lagen. Ik maakte er zelfs een foto van en vroeg me af wat er gebeurd zou kunnen zijn. Was de krantenbezorger gevallen met de fiets? Hoewel het een rommeltje was, was het tegelijkertijd ook een vrolijk gebeuren. Reed er een auto naar links, dan waaiden de kranten op naar de ene kant, kwam er dan een auto van de andere kant, dan gebeurde het tegenovergestelde. Het was net een soort van ballet. Voor zover ze op mijn pad kwamen, heb ik ze verzameld en in de eerste de beste openbare prullenbak gestopt. Later kwam ik dorpsgenoten tegen die hetzelfde gedaan hadden. Zo gaat dat in een dorp.

Terug naar de courgettes. Op een gegeven moment werden het er zoveel dat ik er ook geen raad mee wist. Op het www las ik dat je ze ook kunt invriezen. Ze worden dan wel wat 'natter' maar dat is niet erg want ik maak er toch alleen soep van. Dus zocht ik wat bakjes en sneed ik ze in stukken. Al snel was de bodem van de vriezer niet meer te zien. Je kunt ze er gewoon rauw indoen dus dat was zo klaar.

Tegelijk met de courgettes werden de tomaten rijp. Heel veel tomaten. En ik maakte een combinatie met de courgettes. Tomaten-courgettesoep vinden wij heerlijk. Ook daarvan gingen bakjes in de vriezer. In de herfst en winter eten wij graag een soepje als lunch. Worden we warm van en zo kan de kachel een graadje lager blijven staan.

Voor mijn winkeltje maakte ik nieuwe visitekaartjes. Het is nogal een klusje om te maken maar dat doe ik met veel plezier. Als de soepjes staan te koken maak ik steeds een nieuw stapeltje. Karton dubbelvouwen, gegevens aan de binnenkant schrijven (met de hand), versieren aan de voorkant en daana sluiten met een paperclip. Aan de paperclip hangen wat kralen die ik eerst aan een pinnetje bevestig en daarna aan de paperclip. Al met al een half uur werk per kaartje. Maarrr zoals ik al zei: een fijn klein werkje om tussendoor te doen.

Ik probeerde elke dag een rondje te wandelen en te genieten van het dorp, het groen, de rivier, het uitzicht. Het gras was net gemaaid en het rook heerlijk! Na de jaren in de randstad is het nog steeds fijn om zo ver te kunnen kijken.

En ondertussen werden de peren groter en groter. Ze kregen een mooie blos zoals ze dat hier noemen. Sommigen kregen zelfs zonnebrand door het warme weer. Zoals ikzelf zo ongeveer. Ik verbrand ook supersnel. Smeren met factor 50 of meer en niet in de felle zon en dan nog gaat het regelmatig fout. Haha.

De laatste foto van dit blog laat de notenboom zien. Hij staat op de dijk, bovenaan de stoep bij het bankje waar ik zo graag op zit te mijmeren. Als de noten rijp zijn, rollen ze regelmatig zo van de dijk af. Heel grappig om te zien. Walnoten zijn heerlijk en we eten er heel wat door het jaar heen. Tot zover voor nu. Ik krijg zere handen van het schrijven en heb zin in koffie.... Tot de volgende.... dagdag!