Het winkeltje van Tineke...

Op een mooie donderdagmiddag stond ze daar ineens in mijn winkeltje. Ze was komen fietsen vanuit een paar dorpen hier verderop in de Betuwe. Ze zei oh en ah en bewonderde alle spulletjes die ik met veel liefde een aandacht had gemaakt. Wat mooi allemaal. En wat knap dat je dat allemaal zo kunt verzinnen en maken,zei ze daarna. Ik hoor dat vaak mensen zeggen. Het is niet knap zeg ik dan. Het is aanwezig in mijn hoofd en ik hoef het alleen maar te maken met mijn handen. Ze dwaalde zo wat verder tot ze ineens stokstijf bleef staan... Ben jij van het blog Story of a Sister vroeg ze me. Jazeker zei ik verbaasd en vroeg haar hoe ze daar zo ineens bij kwam. Ik herken wat van je spulletjes en ik wil je meteen zeggen dat ik je blog ontzettend mis. Het was een van de weinige blogs die ik las omdat je eerlijk en oprecht dingen met ons deelde. Je maakte het nooit mooier dan het was en je benoemde het allemaal zoals het zich voordeed. Oef! Die kwam even binnen. Want ik maakte mezelf soms zo kwetsbaar in die tijd. Of nee, ik was zo heel erg kwetsbaar. Wat jammer dat je bent gestopt met schrijven, zuchtte ze.... We dronken samen een kop koffie en ze vertelde me haar levensverhaal. Het voelde veilig voor haar om het me te vertellen zei ze. Daarna deed ze haar boodschappen in de winkel. Met een fietstas vol moois ging ze terug naar een paar dorpen hier verderop in de Betuwe. Ze keek nog even om toen ze het pad af reed en na een laatste zwaai verdween ze om de hoek. De ontmoeting hield me bezig. Wat is dat toch dat zoveel mensen hun verhaal met me willen delen? Het komt elke week wel een paar keer voor. Is het de mooie omgeving? Het vele groen? De kalme rivier die altijd maar stroomt? Zijn het de vogels? Is het het winkeltje? De spulletjes die met zoveel liefde en zorg zijn gemaakt? Heeft het te maken met het feit dat het hier (waar wij wonen) zo stil is? Het zou allemaal kunnen. Het stoppen destijds van met schrijven hier had te maken met het feit dat alles wel zo'n beetje gezegd was. De reacties op mijn schrijven werden minder en minder. Ook kwamen steeds minder mensen hier lezen. Het voelde goed om een en ander af te ronden en er een strik omheen te doen. Ik bleef schrijven, in mijn dagboek, op mijn Instagram account van het Winkeltje. Ik schreef verhaaltjes voor de kleintjes die ik dan in de avond aan ze voorlas. Er ging geen dag voorbij dat ik niet schreef. De verhalen schreven zichzelf. Ik hoefde alleen een pen te pakken... Vanmorgen besloot ik de laptop weer eens open te doen, het voelde goed. Is het eenmalig? Of regelmatig? We zullen zien.... voor nu zeg ik: Dagdag!

Meer dan 2500...

Zullen we even een rondje wandelen met elkaar? Genieten van al het moois? Laten we beginnen bij de jonge ooievaars. Ze passen niet meer met zijn allen in het nest. Hier zitten de jonkies uit te kijken naar vader en moeder. Ze hebben zich strategisch opgesteld. Wie weet hebben vader of moeder wel hele lekkere kikkertjes gevonden. Wie weet...

We laten de ooievaars achter ons en lopen de stoep op naar de rivier. Kijk daar eens een gezellige boot varen. Een vierkant huisje. Zo zag ik er nog niet een. Het lijkt me uitermate effectief en het ziet er supergezellig uit!

Terwijl ik op stap ben, snoeit de man vakkundig de heg. Je kunt goed zien waar hij gebleven is. Dit is de laatste van alle heggen. Hierachter ligt de moestuin van de buren. Maar dat terzijde. We wandelen verder en zien dat de vlier bessen begint te vormen. Sommigen beginnen zelfs al een heel klein beetje te kleuren. Ik kan niet wachten om er jam van te maken. De combinatie met bramen is heel lekker. En laat ik die nou allebei in de tuin hebben groeien. Deze bessen zijn voor de vogels. We zijn bijna weer thuis maar ik wil nog even met jullie naar de tuin van de buren. Daar maakte ik ook een paar foto's. Van de klaprozen bijvoorbeeld. De bloemblaadjes zijn zo mooi teer. Jammer dat ze maar zo kort bloeien.

We lopen iets naar achter, naar de boomgaard. Kijk de appels eens groeien. Het water loopt me in de mond. Appelmoes, appelsap, apple jelly, gedroogde appeltjes enz enz. Sommige van de bomen zijn al heel oud. Af en toe breekt er een tak maar ze houden moedig stand. Het is zo'n voorrecht al dat fruit te mogen zien groeien. En te mogen oogsten. Er is heel veel om dankbaar voor te zijn.

En kijk de venkel (is het venkel of toch iets anders?) eens mooie bloemen geven. De tuin is op zijn mooist nu. En door de vele regen blijft het groen ook nog eens lekker fris. Echt genieten! Volgens mij loop ik niet gelijk meer met de foto maar dat kan ik helaas niet meer zien. Er zit een bug in mijn blog waardoor ik de foto's niet kan zien maar alleen de computertaal. Ach, dat maakt niet uit toch?

Schuin naast de moestuin staat nog een notenboom. En kijk toch eens... wat een feestje zal dat straks weer zijn. Het rapen van de noten is zo leuk om met de kleintjes te doen. Het is niet helemaal zonder gevaar want soms krijg je een noot op je kop. Ook hier zie ik weer allerlei recepten voor me. Of zo vers van de boom eten. Jummie. Van de schillen maken we ook weer allerlei moois.

En kijk hier dan eens. Je komt ogen te kort op dit moment. De Egyptische platronde rode bietjes (kroten zoals wij ze noemen) groeien ook als kool. De eersten zijn al gegeten en de rest wordt ingemaakt. Sommige potten neutraal van smaak maar ik wil er ook een paar proberen in het zuur. Steeds weer een stapje verder in de ontdekkingsreis, ook op dat gebied.

Uit de tuin van de buren weg kijken we ook nog even in mijn eigen tuin. Naar de bloemenrand. De bijen van de buurman van de Bariton brengen veelvuldige bezoekjes aan ze en komen lekker snoepen. Zo, dat was gezellig hè? We zijn weer terug bij waar we begonnen. En dat brengt me bij het volgende...

De titel van dit blog. Meer dan 2500. Op Dit blog is het mijn 1000 bericht. Op mijn allereerste blog stopte ik bij het 1003e bericht. Daarna probeerde ik het nog een paar keer op andere blogs. Het werd geen succes. Ik verwijderde wat ik schreef op die blogs en daar heb ik niet echt spijt van gehad. Het was een andere tijd. Ik was in een andere fase in mijn leven. In dit blog maakte ik ook een hele reis. Er gebeurde zoveel in de jaren dat ik hier schreef. Ik noem er twee. De operatie en de verhuizing. Beiden zorgden er voor dat ik weer zin in het leven kreeg. De depressie verdween en ik ja, ik werd wie ik nu ben. Jullie waren er getuige van. Bij deze 1000ste kijk ik terug. En heb ik zelfs hier en daar teruggelezen. Iets wat ik eigenlijk nooit doe. Soms moest ik huilen, ik voelde weer de zwaarheid en de pijn. De isolatie en totale eenzaamheid. Gelukkig las ik ook dat ik er de moed probeerde in te houden en de mooie dingen probeerde te blijven zien.

Mijn leven nu is in balans en ik doe dingen waar ik blij van word en gelukkig. De verdrietige dingen hebben een plekje gekregen, de fijne dingen kregen de overhand. Het kleine dorp aan de rivier heeft me dit gebracht. En de tijd. De tijd heelt alle wonden. Het is een cliché maar zo waar. Ik blijf mooie dingen maken, tuinieren, wandelen, genieten van het leven en alle moois om me heen. Maarrrr ga dat hier niet meer met jullie delen. Ik zeg nooit nooit maar voor nu is het goed. Alles is gezegd en de cirkel is rond. Misschien kom ik hier nog eens kijken maar voor nu zeg ik voor de laatste keer.... Dagdag!

Genieten...

Al mijn hele leven ben ik meer een binnen dan een buitenmens. Maar de laatste tijd, eigenlijk sinds ik hier woon, ben ik veel meer buiten dan ik ooit was. Er is ook zoveel om van te genieten. Kijken jullie mee? Naar de vlinderstruik bijvoorbeeld. Met een mooie vlinder er op. In ons gezin heet deze struik nog steeds een toepenboom. Zo noemde mijn dochter hem toen ze nog heel klein was.

De walnotenbomen hier aan de rivierdijk en elders in het dorp beginnen ook te veranderen. De minivruchten zijn flink aan het groeien. Kijk maar eens hoe mooi!

En wat te denken van de courgettes. Die groeien eigenlijk altijd wel in elke tuin maar dit jaar hebben ze de gang er goed in. Ze krijgen genoeg water, haha. Ik ben er volop mee aan het experimenteren. Niet alleen soep en saus maar veel veel meer.

Aan het begin van ons pad staat de brievenbus van de ene buurman in de tuin bij de andere buurman. De venkel in de tuin van de buurvrouw groeit er vrolijk omheen. Het geeft een vrolijk gezicht.

Ik mag graag wat door de tuin lopen met de eerste koffie van de dag in mijn hand. Luisterend naar de vogels, de wind die door de bomen ruist, dat soort dingen. Zomaar wat dwalen en mijmeren. En als ik dan mijn koffiekop neerzet, zie ik soms ook weer wat moois. Zoals dit keer de afbeelding van een haan? Met een beetje fantasie zie ik dat er wel in. Jullie ook?

De laatste foto maakte ik in de boomgaard van de buren. De pruimen zijn rijp en verrukkelijk zoet. Ik mag er zoveel plukken als ik wil. We eten er veel maar ook vries ik ze in voor later. Om er jam van te maken. Ook ben ik bezig met een chutneyrecept. Het is bijna goed genoeg voor de verkoop in het winkeltje. Nog even dooroefenen.

Morgen nog wat meer foto's van buiten. In deze omgeving is er meer buiten dan binnen. Het is, ondanks de regen en de harde wind, echt genieten nu. En dat ga ik nu ook weer doen. De zon schijnt en ik heb nog geen koffie gehad. Dagdag!

Muziek (vervolg)..

Vorige keer schreef ik over muziekmaken en dat dat zo fijn is om te doen. Terwijl ik dat hier vertelde kwamen nog meer herinneringen boven. Ik bedacht me dat ik ook ooit nog orgelles heb gehad. Was ik helemaal vergeten. En vertelde ik al dat ik zong in een projectkoor? Zo leuk om te doen, dat zingen. Een van de buurvrouwen doet het ook en vraagt me steeds om op haar koor mee te komen zingen. Maar nee, ik hou niet van groepen en vaste verbanden. Elke week op een vaste tijd iets met een vaste groep doen ligt me niet. Laat mij maar lekker aanklooien thuis. De buurman van de Bariton herkent dat. Hij heeft me laatst meegenomen naar zijn muziekkamer. Die ligt vol met wonderlijke schatten (muziekinstrumenten). Het was super daar rond te dwalen en dingen uit te proberen. Ooit op een midwinterhoorn gespeeld, vroeg hij me? Nou nee, maar ik wil het wel proberen. Zoiets. Zo kocht ik laatst in een kringloopwinkel een xylofoon. Nog mooi in de doos. Alleen de stokjes waren afgebroken maar verder was hij nog prima in orde. Weet je, zo'n ding koop ik dan en ga er mee aan de gang. De ontdekkingstocht en de verwondering, maar ook het blije gevoel als het ergens op begint te lijken. Dat is geluk (voor mij). We hebben een vrijstaand huis en de buren hebben er geen last van zeggen ze. En als ze dat wel hebben zetten ze gewoon hun gehoorapparaat uit. Mooi hè? ;-)

Naast de gitaar (die ik vorige keer liet zien), kreeg ik laatst van iemand een ukulele. Daar ga ik dan ook weer mee aan de slag. Nieuwe dingen ontdekken, nieuwe avonturen beleven zonder dat je ervoor uit je stoel hoeft te komen. Soms lukken dingen ook helemaal niet hoor. Zo heb ik hier een Turkse fluit in huis waar ik geen geluid uit krijg. Wat ik ook probeer, het klinkt als een rochelende oude opa. Of zoiets, haha. Steeds weer probeer ik het maar nee. Vaak als mensen hier komen zien ze wat liggen wat ze herkennen. Zo pakken vrouwen vaak de tambourijn en gaan daar mee aan de slag. Een hand op de rug en de tambourijn in de lucht. Goed tegen of voor de kipfilets roepen we dan. Olé

De nieuwste aanwinst is de Euphonium van de man. Terwijl ik maar wat rommel in de marge gaat hij voor het echte werk. We reden er voor naar het mooie Limburg en dat niet een maar twee keer. Vorige week zochten we hem uit, afgelopen zaterdag mocht hij mee naar huis. We hebben inmiddels al veel bezoek gehad. De buurman van de bariton als eerste. Kunnen we samen gaan spelen, zei hij de man. Misschien kunnen jullie een dorpsorkest maken, riep ik!!! Oh nee, dat hebben we al. We hebben de dorpsfanfare en bij de buurman van de kerk kun je met bijna elk instrument meedoen in zijn salonorkest. Goed, alle gekheid op een stokje... de man is blij, ik ben blij. Allebei op onze eigen manier. Hij is alleen niet zo blij om op mijn blog te staan. Vandaar dat ik heb onherkenbaar gemaakt heb. Het gaat tenslotte om zijn nieuwe vriend!

Het leven gaat hier ondertussen door. Het fruit is rijp en ik maak volop jam. Het onkruid groeit als een malle en het gras moet nodig gemaaid. Binnen is er ook nog het nodige te doen. En daar ga ik nu dan voor in de benen. Tot het volgend blog. Dagdag!

Muziek...

Hoewel heel erg op een stille omgeving gesteld, hou ik bij tijd en wijle ook van muziek. En dan vooral om zelf muziek te maken. Laatst vroeg iemand welke instrumenten ik bespeeld heb of nog speel. Dat bleek best een lang rijtje te zijn. Ik was er zelf verbaasd over eerlijk gezegd. Het begon allemaal met de blokfluit. Eerst een jaar theorieles en daarna in het tweede jaar de blokfluit. De lessen werden in de school maar na de reguliere schooltijd gegeven door de muziekschool. Ik vond het leuk om blokfluit te spelen en kan me nog heel goed herinneren dat ik het liedje land van Maas en Waal leerde spelen (Boudewijn de Groot) Na de blokfluit kwam de accordeon. Elke week ging ik naar les en oefende ijverig thuis. Alleen hadden wij een hond die merkwaardig gedrag vertoonde. Meteen als ik de koffer pakte begon hij heel paniekerig te rennen en als ik begon te spelen begon hij te huilen als een wolf. Mijn moeder adviseerde er maar mee te stoppen want het was geen doen. Jammer vond ik dat. Bij de fanfare speelde ik achtereenvolgens bugel, trompet en sopraansaxofoon. Met wisselend plezier want ik was heel bang van de dirigent en zag er als een berg tegenop om naar de repetitieavond te gaan. Het spelen zelf vond ik heerlijk.

Intussen had ik een gitaar gekregen en leerde ik daar ook op spelen. Zo super want ik kon er bij zingen. En zingen was iets wat ik ook graag deed. Ik heb de gitaar nog steeds. Hij staat in de woonkamer en ik pak hem nog met grote regelmaat. Eerst zong ik alleen of met vrienden, daarna met de kinderen en nu weer met de kleintjes en nog steeds met groot plezier. Iemand bood een dwarsfluit te koop aan en ook daar werd ik verliefd op. Ik nam les en leerde fluitspelen. Een wondermooi geluid. En het was zo fijn om te doen. Na de fluit kwam de piano. Ik kocht er een van een collega. Je ziet hem op de laatste foto op de achtergrond. Dit is een heel droog huis en de toetsen vallen er een voor een af. Spelen gaat gewoon door. Ik lijm ze er later wel weer een keer op. Vorig jaar kwam er een tweede piano bij. De eerste staat in de hal, de tweede in de woonkamer. En toen was daar ineens de bariton van de buurman. Je ziet hem op de eerste foto. De man wilde ook wel weer eens muziek maken, de buurman ging op vakantie en hij vond het prima om zijn instrument uit te lenen. Het klonk als een zieke zeekoe maar na een kwartiertje oefenen was de zeekoe genezen en bleek hij waarempel nog geluid uit het ding te krijgen. Na 30 jaar pauze vond ik dat een knap staaltje van deze bijzondere man. In een onbewaakt ogenblik probeerde ik het ook eens en waarempel het lukte. Wel kwam ik adem tekort en werd ik licht in het hoofd maar toch.... De man werd zo enthousiast dat voorzichtig aan een plan ontstond om zelf weer een instrument te kopen. Zo zouden we samen kunnen spelen. Of in het orkest van onze buurman. Daarover later meer in een ander blog.

De kleintjes maken ook graag muziek. Ze kunnen nog niet echt spelen maar genieten er wel van. Zo kan de kleine jongen eindeloos lang op de bank zitten met de gitaar op schoot en zachtjes de snaren aanraken. Voor hem kocht ik in de kringloop de kleine gitaar die je op de tweede foto ziet. Hij is zeven en zijn handjes zijn nu groot genoeg om te kunnen leren spelen. Klein meisje is meer van de toetsen en altijd als ze in de vakantie komt logeren leren we een nieuw liedje. Ze vroeg een piano voor haar verjaardag, het werd een key board. Jammer genoeg was haar leraar niet gemotiveerd het kleintje iets te leren en ze verloor haar plezier in de lessen. Hier speelt ze nog wel maar thuis deed ze niks meer met haar instrument. Het stond op zolder te verstoffen en daarna kwam het naar hier.

Het was ook niet echt mijn ding om er op te spelen maar nu hebben we toch een mooie bestemming voor het keyboard gevonden. We hebben hem aan een autistisch jongetje gegeven. Gisteren kwam hij hier met zijn vader om het ding op te halen. Oh, het was zo zo ontroerend dat koppie van die jongen te zien. Hij kon gewoon niet geloven dat hij mee naar huis mocht. Voor mij? Ja echt voor jou, zeiden we steeds. Even later vroeg hij: voor mij? Ja, voor jou. Wat fijn om te weten dat iets goed terecht komt. Het instrument zelf was denk ik 26e hands maar voor hem voelde het als goud. Op een later tijdstip vertel ik wat meer over de aankoop die aanstaande is. Voor nu laat ik het hierbij. Spelen jullie ook een instrument? En zo ja, welk? Zingen jullie graag? Ik ben benieuwd.

Alles wat groeit en steeds weer boeit...

Buiten zingen de vogels dat het een lieve lust is. In de verte rijdt een tractor en als ik heel goed luister hoor ik de buren zachtjes praten. De man snoeit de liguster heg. Er gaat een flink stuk vanaf want hij wordt veel te hoog en neemt licht weg uit de keuken. Als ik uit het raam van mijn werkkamer kijk, zie ik de kat van de buren lopen, hij heeft honger en ik zorg een weekje voor hem. Hij komt me halen (zo leuk) Het pootje is nog niet veel beter lijkt het. Eerst maar naar het beest toe. Daarna schrijf ik verder hier.

Zo, daar ben ik weer. Het is inmiddels een goed uur verder. Kater was heel zielig en wilde lang geaaid worden. Zo gaat dat. Daarna dronken we koffie in de tuin. Heerlijk deze temperatuur. Zo rond de 22-24 graden functioneer ik op zijn best. Maar nu ben ik weer hier om even e.e.a. met jullie te delen. Allereerst een update van de tuin. We zijn dit jaar niet echt gelukkig met de bloemenrand. Deze foto is van 27 juni en ik maakte hem van het gunstigste stukje van de border. Er staat heel veel onkruid tussen en ook groeit er van alles dat niet de bedoeling was. Misschien trekt het nog bij. Wordt vervolgd. We kochten wat eenjarig spul voor in de grote potten in de tuin. Ik zal daar ook eens wat foto's van maken. Help me onthouden ;-)

Deze week pas ik op de kat van de buren, een paar weken geleden deed ik dat op de moestuin van de andere buren. Dan weer op iets anders. Ondertussen zijn de bessen rijp genoeg en geplukt. Vandaag gaat de buurman er jam van maken. Het valt me op dat in dit dorp het meestal de mannen zijn die dit soort dingen doen. Ik ken weinig vrouwen die jam maken. Hmm. Zou daar een speciale reden voor zijn? Ik zal het eens navragen. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik deze foto misschien al eens eerder heb laten zien? Nou ja, dat is dan maar zo.

Wat ik wel zeker weet is dat ik de sla al eerder liet zien. Als babyplantje en kijk nu eens! Het werd een mooie grote krop waar we twee dagen van gegeten hebben. Eerst als maaltijdsalade en daarna nog als tweede groente. 29 juni was het zover. We hebben er van gesmuld. Het zijn toch eigenlijk kunstwerkjes van de natuur als je er goed naar kijkt he.

Stil in het dorp...

Op dit moment is het stil in het dorp. De vakantie is aangebroken. Maar voor het zover was, was er nog het een en ander te beleven. Zo kon je je in het dorpshuis laten testen op fitheid. Er werden home trainers neergezet, je kon je bloeddruk laten meten, suiker laten testen en nog veel meer. Het werd een drukte van belang. Ben ik er ook naartoe gegaan? Nope! Ik vind mezelf fit genoeg, haha. Bovendien heb ik zoveel op dat soort fietsen gezeten tijdens de revalidatie na mijn dubbele knieoperatie dat ik daar geen trek meer in heb. We hebben trouwens nog zo'n ding staan hier bedenk ik me nu. Suiker en bloeddruk kan ik zelf meten en daar ga ik trouwens ook twee keer per jaar voor naar de dokter. Verder maak ik elke dag een lange wandeling. Het is natuurlijk super dat dit aangeboden wordt en het werd ook nog eens een gezellige bijeenkomst daar in het altijd drukbezette dorpshuis. Ik heb begrepen dat er ook wandel en fietsgroepjes uit ontstaan. Mijn niet bellen daarvoor. Het fijnst loop ik alleen. In de vroegen ochtend.

Volgens mij heb ik het hier al eens eerder verteld (ik ben te lui om terug te kijken) maar we hebben dit jaar een vierling in het ooievaarsnest hier in het dorp. Onze postbode die jullie misschien kennen als de Betuwefotograaf maakte een mooie foto van het viertal met paps of mams. Ze kwamen er zelfs mee in de krant. Daar komt deze foto dan ook vandaan. Alle credits voor Marinus dus. Ze groeien als kool en het wordt dringen in het nest. Het is echt mooi om ze te volgen in hun ontwikkeling.

Verder was ik met oudste zoon in Leerdam bij Kaatjes theetuin. Dat doen we elk jaar voor moederdag. Dit keer combineerden we het met de verjaardag van zoon. Het was een mooie middag. In een supergezellige omgeving kletsten we bij terwijl de kipjes om ons heen scharrelden. Soms ook kwam er een kat langs (met of zonder muis in de bek) of kwam er een hondje kijken of er wat te snacken viel. Vlakbij was een 'bos' waar je kon wandelen (onderdeel van de Hollandse waterlinie) maar daarvoor moesten we wel eerst langs de ganzen, dat was nog een dingetje.

Het eten was superlekker! Eerst een gang hartig die heb ik op de foto gezet, daarna nog een ronde met zoet. Koffie of thee naar keuze of behoefte. Rood is mijn lievelingskleur en jullie begrijpen dat ik we meteen thuisvoelde. Echt een leuk adresje om eens heen te gaan. Na alle drukte werd het stiller en stiller in en om het dorp. De vaste bewoners trokken naar elders en tegelijkertijd melden vakantiegangers zich op de campings hier in de buurt. Ook de B&B's zijn goed gevuld. Dat geeft altijd een leuke vibe. Vakantie zonder weg te gaan. Ik ga stoppen nu met schrijven want het fruit roept. Pluk ons! Pluk ons! Oh en ik pas weer op de kat van de buren en die zit hier ook al even recht in mijn gezichtsveld te kijken of ik hem wil komen knuffelen (en eten geven) dus in de benen huppetaaaaa! Dag allemaal!