Het winkeltje van Tineke...

Op een mooie donderdagmiddag stond ze daar ineens in mijn winkeltje. Ze was komen fietsen vanuit een paar dorpen hier verderop in de Betuwe. Ze zei oh en ah en bewonderde alle spulletjes die ik met veel liefde een aandacht had gemaakt. Wat mooi allemaal. En wat knap dat je dat allemaal zo kunt verzinnen en maken,zei ze daarna. Ik hoor dat vaak mensen zeggen. Het is niet knap zeg ik dan. Het is aanwezig in mijn hoofd en ik hoef het alleen maar te maken met mijn handen. Ze dwaalde zo wat verder tot ze ineens stokstijf bleef staan... Ben jij van het blog Story of a Sister vroeg ze me. Jazeker zei ik verbaasd en vroeg haar hoe ze daar zo ineens bij kwam. Ik herken wat van je spulletjes en ik wil je meteen zeggen dat ik je blog ontzettend mis. Het was een van de weinige blogs die ik las omdat je eerlijk en oprecht dingen met ons deelde. Je maakte het nooit mooier dan het was en je benoemde het allemaal zoals het zich voordeed. Oef! Die kwam even binnen. Want ik maakte mezelf soms zo kwetsbaar in die tijd. Of nee, ik was zo heel erg kwetsbaar. Wat jammer dat je bent gestopt met schrijven, zuchtte ze.... We dronken samen een kop koffie en ze vertelde me haar levensverhaal. Het voelde veilig voor haar om het me te vertellen zei ze. Daarna deed ze haar boodschappen in de winkel. Met een fietstas vol moois ging ze terug naar een paar dorpen hier verderop in de Betuwe. Ze keek nog even om toen ze het pad af reed en na een laatste zwaai verdween ze om de hoek. De ontmoeting hield me bezig. Wat is dat toch dat zoveel mensen hun verhaal met me willen delen? Het komt elke week wel een paar keer voor. Is het de mooie omgeving? Het vele groen? De kalme rivier die altijd maar stroomt? Zijn het de vogels? Is het het winkeltje? De spulletjes die met zoveel liefde en zorg zijn gemaakt? Heeft het te maken met het feit dat het hier (waar wij wonen) zo stil is? Het zou allemaal kunnen. Het stoppen destijds van met schrijven hier had te maken met het feit dat alles wel zo'n beetje gezegd was. De reacties op mijn schrijven werden minder en minder. Ook kwamen steeds minder mensen hier lezen. Het voelde goed om een en ander af te ronden en er een strik omheen te doen. Ik bleef schrijven, in mijn dagboek, op mijn Instagram account van het Winkeltje. Ik schreef verhaaltjes voor de kleintjes die ik dan in de avond aan ze voorlas. Er ging geen dag voorbij dat ik niet schreef. De verhalen schreven zichzelf. Ik hoefde alleen een pen te pakken... Vanmorgen besloot ik de laptop weer eens open te doen, het voelde goed. Is het eenmalig? Of regelmatig? We zullen zien.... voor nu zeg ik: Dagdag!