Een nieuw begin...

Vandaag zouden ze jarig geweest zijn. Mijn lieve moeder en mijn allerliefste hartenvriend (die overleed op zijn geboortedag). Allebei zijn ze niet meer hier bij ons om het met elkaar te vieren. Ik denk nog veel aan die twee en wat ze voor mijn leven betekend hebben. Ieder op hun eigen manier. Ik mis ze nog steeds heel erg maar de scherpe kantjes zijn er vanaf. Misschien ook omdat ik ze niet associeer met de plek waar ik nu woon. Zij zijn hier nooit geweest. Hier hebben zij geen herinneringen achtergelaten. Dat maakt het makkelijker om er mee om te gaan. Ik maakte hier letterlijk een nieuw begin. Zonder hen. Maar toch zijn ze altijd bij me. In een speciaal wondermooi kamertje in mijn hart.

Al bladerend door de foto's op mijn telefoon vond ik wat foto's die passen bij de titel. Zo zag ik deze boom. Met wat fantasie zou je er mij een paar jaar geleden in kunnen zien. Met de takken als mijn handen. Uitstrekkend naar boven en zeggend: kom alsjeblieft terug. Ik mis jullie. Het was 19 januari toen ik deze foto nam. De lucht was prachtig blauw en de wolken wit. De boom stak er mooi tegen af. Nu vandaag is de lucht donkergrijs en is de boom groen aan het worden. Zo gaan die dingen. Veranderingen in leven en in de natuur. Dankbaar dat ik daar elke dag deel van uitmaken. Het nieuwe begin. Kaal, bloesem, groei, oogst. Het heeft allemaal zijn charme.

Een maand later begon het al wat groener te worden. Februari kende wat mooie dagen waarin we de lente al bijna konden voelen. De vogels begonnen te zingen en het gras ietwat te groeien. Dit is een van de plekjes waar de rivier wat verder weg is. Een paar meter verderop kun je hem weer bijna aanraken. De zon scheen die dag en de wolken waren helderwit. Wat boffen wij toch met zoveel wolkenpracht.

Op de tuin van de buurman stond nog een rijtje boerenkool. Het had die nacht gevroren en het was rond het middaguur dat ik deze foto maakte. Zullen we alles er maar afhalen en invriezen wat we niet meteen opeten? Goed idee vonden de buren. De buurman hakte ze af. Ik ontdeed ze van narigheid en samen maakten we het pan/vriezer klaar. Vorige week hebben we de laatste keer stamppot gegeten. Het was een natte koude dag en het voelde alsof het nog kon. We smulden. Nu is alles van de tuin af en ligt hij te wachten op de nieuwe plantjes. Een nieuw moestuinavontuur gaat dan weer beginnen. Wat fijn dat we dat samen met de buren zo kunnen beleven.

Weer later liep ik langs de rivier om mijn dagelijkse wandeling te maken. Elke dag is anders, het verveelt nooit. Honderden keren was ik hier al en liep ik te genieten. En ook al heel vaak zag ik deze boom. Maar nooit eerder dat er een gezichtje op gemaakt was. Geen idee wanneer dat gedaan is maar ik vond het wel supergrappig. Zien jullie nog hoe 'kaal' de rivieroever is? Nu is dat allemaal al weer heel anders.

Ach, en dan die eerste sneeuwklokjes. Wat is het altijd fijn als je ziet dat ze hun kopjes weer opsteken. Het doet me denken aan een heel oud liedje. Als in Holland de sneeuwklokjes bloeien. Komt de lente. Komt de lente. In de weide de lammetjes stoeien, is het voorjaar in 't verschiet. En we voelen ons blij, als de vogels zo vrij. Koning Winter is vergeten. Als in Holland de sneeuwklokjes bloeien, zingen wij en lentelied enz... Mijn moeder zong het graag en wij met haar mee. Mooie herinneringen aan een tijd die was maar ook elke dag genieten van nieuwe dingen. Van een nieuw begin. Heb het goed met elkaar en met jezelf.