Wandel je mee? ...

Ik zit hier aan mijn werktafel in mijn werkkamer en kijk naar buiten. De zon schijnt uitbundig maar tegelijkertijd waait het behoorlijk hard. De wind komt uit het oosten want heel in de verte hoor ik de snelweg A2 hier drie kilometer vandaan. Het geluid van de auto's wordt overstemd door het zingen van de vogels. Want wat een feestje is het weer om al die liedjes te horen. Echt genieten. In dit blogje wil ik je even meenemen op een kleine wandeling die een beetje op weg naar de lente is. Ga je mee? Op de foto hieronder die ik maakte toen de bomen nog geen blad hadden, kun je ongeveer zien waar de snelweg is. Achter de huizen aan de overkant van de rivier en dan een stuk daar achter. Ik sta zelf op de oude dijk waar het zo fijn wandelen is.

Inmiddels ben ik van de dijk af en loop ik op de mooie weg die ik al zo vaak fotografeerde. De aarde is omgeploegd in bijna perfect rechte banen. Mooie vette glanzende kleigrond vind je hier in de Betuwe. Als je het oppakt voelt het bijna alsof je er een vaas van zou kunnen maken. In een volgend blog zal ik er nog eens een foto van maken en misschien kunnen we dan zien wat er gaat groeien. Mooi in alle eenvoud. Boven mijn hoofd hoor ik de spechten. Ze maken een lawaai van heb ik jou daar. Wie maakt het mooiste nest?

Altijd als ik hier loop bedenk ik me hoeveel mensen hier voor me liepen. Om net als ik te ontspannen en te genieten. Maar misschien ook voor hun werk. Of ze gingen met de boot door het water. Voor plezier en ontspanning. Of voor hun werk. Zoals dit binnenvaartschip. Het is het laatste binnenvaartschip met reguliere vaart door de kleine rivier. Ik heb me laten vertellen dat het oud ijzer ophaalt in een dorp, hier verderop. Vroeger was het veel drukker met dit soort schepen vertelde diezelfde man me. Ik hoorde van de week op de radio in de auto onderweg naar ergens dat er aan gedacht wordt om weer veel meer gebruik te maken van vervoer over water. Wie weet zie ik dan weer vaker dit soort schepen als ik op de dijk loop.

De weg met de mooie kleigrond heb ik achter me gelaten en ik ben linksaf geslagen. De bebouwde kom van het dorp waar ik zo graag woon is al weer te zien. Maar daarvoor toch nog even stoppen bij deze dikke wollige dames. Nog even en ze zijn weer moeder en huppelen er kleintjes om ze heen. Ik kijk er zo naar uit! Het is elk jaar weer zo'n feestje om dat jonge grut te zien. Op de achtergrond zie je de kersenboomgaard. Ongeveer tegelijk met de komst van de lammeren zal ook de bloesem weer te zien zijn. Mooie rijke witte bloesem. En weer later de kersen zelf. Jummie!

Voor ik echt het dorp inloop kijk ik nog even naar Links. Ja hoor, het wordt echt bijna lente nu. De ooievaars zijn terug op het nest. En verliefd dat ze zijn. O lala.... klepperdeklep. Ook daarop kan ik niet wachten. Ik ben nu vlakbij huis. Best wel frisjes buiten. Ik denk dat ik maar warme chocolademelk ga maken. Daar heb ik echt zin in. Jummie! En dan daarna dit verhaal aan jullie schrijven. Oeps, dat deed ik dus al. Fijne dag allemaal!

Een nieuw begin...

Vandaag zouden ze jarig geweest zijn. Mijn lieve moeder en mijn allerliefste hartenvriend (die overleed op zijn geboortedag). Allebei zijn ze niet meer hier bij ons om het met elkaar te vieren. Ik denk nog veel aan die twee en wat ze voor mijn leven betekend hebben. Ieder op hun eigen manier. Ik mis ze nog steeds heel erg maar de scherpe kantjes zijn er vanaf. Misschien ook omdat ik ze niet associeer met de plek waar ik nu woon. Zij zijn hier nooit geweest. Hier hebben zij geen herinneringen achtergelaten. Dat maakt het makkelijker om er mee om te gaan. Ik maakte hier letterlijk een nieuw begin. Zonder hen. Maar toch zijn ze altijd bij me. In een speciaal wondermooi kamertje in mijn hart.

Al bladerend door de foto's op mijn telefoon vond ik wat foto's die passen bij de titel. Zo zag ik deze boom. Met wat fantasie zou je er mij een paar jaar geleden in kunnen zien. Met de takken als mijn handen. Uitstrekkend naar boven en zeggend: kom alsjeblieft terug. Ik mis jullie. Het was 19 januari toen ik deze foto nam. De lucht was prachtig blauw en de wolken wit. De boom stak er mooi tegen af. Nu vandaag is de lucht donkergrijs en is de boom groen aan het worden. Zo gaan die dingen. Veranderingen in leven en in de natuur. Dankbaar dat ik daar elke dag deel van uitmaken. Het nieuwe begin. Kaal, bloesem, groei, oogst. Het heeft allemaal zijn charme.

Een maand later begon het al wat groener te worden. Februari kende wat mooie dagen waarin we de lente al bijna konden voelen. De vogels begonnen te zingen en het gras ietwat te groeien. Dit is een van de plekjes waar de rivier wat verder weg is. Een paar meter verderop kun je hem weer bijna aanraken. De zon scheen die dag en de wolken waren helderwit. Wat boffen wij toch met zoveel wolkenpracht.

Op de tuin van de buurman stond nog een rijtje boerenkool. Het had die nacht gevroren en het was rond het middaguur dat ik deze foto maakte. Zullen we alles er maar afhalen en invriezen wat we niet meteen opeten? Goed idee vonden de buren. De buurman hakte ze af. Ik ontdeed ze van narigheid en samen maakten we het pan/vriezer klaar. Vorige week hebben we de laatste keer stamppot gegeten. Het was een natte koude dag en het voelde alsof het nog kon. We smulden. Nu is alles van de tuin af en ligt hij te wachten op de nieuwe plantjes. Een nieuw moestuinavontuur gaat dan weer beginnen. Wat fijn dat we dat samen met de buren zo kunnen beleven.

Weer later liep ik langs de rivier om mijn dagelijkse wandeling te maken. Elke dag is anders, het verveelt nooit. Honderden keren was ik hier al en liep ik te genieten. En ook al heel vaak zag ik deze boom. Maar nooit eerder dat er een gezichtje op gemaakt was. Geen idee wanneer dat gedaan is maar ik vond het wel supergrappig. Zien jullie nog hoe 'kaal' de rivieroever is? Nu is dat allemaal al weer heel anders.

Ach, en dan die eerste sneeuwklokjes. Wat is het altijd fijn als je ziet dat ze hun kopjes weer opsteken. Het doet me denken aan een heel oud liedje. Als in Holland de sneeuwklokjes bloeien. Komt de lente. Komt de lente. In de weide de lammetjes stoeien, is het voorjaar in 't verschiet. En we voelen ons blij, als de vogels zo vrij. Koning Winter is vergeten. Als in Holland de sneeuwklokjes bloeien, zingen wij en lentelied enz... Mijn moeder zong het graag en wij met haar mee. Mooie herinneringen aan een tijd die was maar ook elke dag genieten van nieuwe dingen. Van een nieuw begin. Heb het goed met elkaar en met jezelf.

Aloha...

Raad eens wat.... ik ben er weer. Wat is het lang geleden he dat ik hier kwam schrijven. De schrijfmoeheid had me een beetje veel te pakken. Vandaag ruimde ik mijn telefoon op. Wat maakt een mens toch veel foto's en wat woeker ik toch altijd met de beschikbare ruimte die dat inneemt. Regelmatig krijg ik een waarschuwing. Niet dat het veel helpt maar toch.. Er waren best veel foto's die ik nog met jullie wilde delen en zo ontstond spontaan het idee om het schrijven weer op te pakken. Ziedaar!

Zo vond ik een foto van de logeerkamer. Eindelijk kunnen de kleintjes hun bed op een fatsoenlijke manier bereiken. Er staan nog wel wat verhuisdozen die uitgepakt moeten worden, maar het gros is wel gedaan nu. Over een poosje schuif ik een leuk kamerscherm tussen de bedden en hebben ze allemaal een eigen plekje. Eindelijk! We wonen hier nu alweer drie en een half jaar en het werd tijd. Toch?

Deze foto wil ik ook met jullie delen. Het was aan de begin van de boerenprotesten. De vlaggen hingen net op hun kop toen deze dame het winkeltje kwam binnenlopen. Ze was aan het wandelen langs de rivier en ze had nogal wat bekijks zoals ze het zelf noemde. Eerst dacht ik dat ze een zakdoek over haar hoofd gelegd had en daarna het petje er bovenop maar nee.... ze had de zakdoek er aan vastgenaaid. Mooi hè? We dronken samen thee en praatten wat over de boeren, de tuinders en de polder. Daarna vertrok ze weer. Verder langs de rivier. Zoals zoveel mensen voor haar dat deden. Eeuwenlang.

Of ik het al eens eerder verteld heb weet ik eigenlijk niet, maar we wonen achter een kleine kerk die geen kerk meer is. Hij is gekocht door een echtpaar dat er van alles en nog wat in organiseert. Als ik de winter een concertje gegeven wordt gaan binnen de lichten aan. Wij zien dan het licht mooi door het gekleurde glas. Elk raam heeft een ander kleurtje. Dat uitzicht verveelt nooit.

Regelmatig wonen wij een concert bij. Hoe fijn is het dat we daarvoor niet helemaal naar de stad hoeven gaan maar gewoon naar de buren. Heerlijk is dat. Zo gingen we kijken bij deze vier muzikanten. Ik weet alleen niet meer hoe hun instrumenten heetten. Waren het draailieren? Ze klonken Iers en Schots maar kwamen uit Frankrijk. De mevrouw rechts had allerlei verschillende doedelzakken zich. Het was verrassend interessant.

Tenslotte een foto van ons buurhondje Lola. Ze is een mengeling tussen een Fox/Jack Russel en een Beagle. Het buitenkantje is Fox maar het binnenkantje is 100% Beagle. Ze luistert niet, loopt regelmatig weg en gaat dan haar neus achterna. Een heerlijk hondje en we zijn dol op haar. Ik denk dat ik hier maar weer even stop met schrijven. Het is weer even wennen om zo achter het toetsenbord te zitten. Ik beloof jullie dat ik niet zo lang meer zal wachten met de volgend post. Fingers crossed! Heb het goed. Fijne Paasdagen allemaal.