Boekjes en meer...

Heb ik hier al eens verteld dat ik een winkeltje aan huis heb? Vast wel (grinnik). Het assortiment bestaat uit een wonderlijke mix van curiosa en handgemaakt. Op vrijdag ben ik sowieso open en als het mooi weer is en ik toch thuis ben, zet ik het bord aan de straat en ben ik extra open. Vrijdag komen vaak vaste klantjes. Meestal mensen uit het dorp of dorpen hier uit de buurt. Maar op andere dagen komen er vaak fietsers en wandelaars een kijkje nemen.

Die mensen kopen meestal geen grote dingen want zijn beperkt in wat ze mee kunnen nemen. Zij zijn dol op kleine boekjes. En daar maakte ik er weer een stapeltje van. Ze zijn niet al te groot (ongeveer formaat A6) en makkelijk mee te nemen in de rugzak of fietstas. Hier zie je ze op de foto. Nog niet helemaal af maar toen ik ze maakte was het toch nog geen fietsweer. Ik verkocht er laatst een aan een Amsterdammer die hier aan het wandelen was. Hij raakte helemaal in de war van al die kleine dorpen. En overal bloeit ook nog eens dezelfde bloesem, verzuchtte hij. Ik moest er zó om lachen. Hij gaat het boekje gebruiken om er in bij te houden waar hij gelopen heeft.

Het is de kunst om steeds weer wat leuks te verzinnen en zo maakte ik (ook al weer even geleden) deze ansichtkaarten. Omdat er geen winkels in de buurt zijn waar ik materialen kan kopen, moet ik het doen met wat ik in huis heb. Dat is fijn werken want het maakt je creatiever. De ondergrond van deze kaarten is een pakje correspondentiekaarten wat ik lang geleden kocht in mijn vorige woonplaats. De plaatjes zullen jullie wel herkennen. Ik knipte ze uit oude tijdschriften. Meest Flows', At Home (ik wil nog steeds ariadne zeggen) en happinezz/ vt wonen. Het is maar net waar ik een leuk plaatje zie. De randjes komen nog van mijn moeder. Zij maakte graag kaarten en zoveel dat mijn vader zes jaar na haar overlijden nog steeds uit haar voorraad kan putten. Hij maakt zelf dus geen nieuwe kaarten en daarom kwamen alle materialen van moeder naar mij. Waaronder dus deze randjes. Er ligt nog een enorme stapel. Zo af en toe gebruik ik er weer eens wat van.

Er wordt hier echt heel veel gefietst en gewandeld. Paasmaandag was het echt filerijden. Daarover later meer. In februari, toen ik deze foto maakte, liep ik alleen op de dijk. In de tweede helft van de ochtend was het er heerlijk stil en liep ik zeker een half uur zonder ook maar iemand tegen te komen. Alleen de ganzen maakten lawaai. Die kwamen even uitrusten in een van de twee wielen die hier te vinden zijn. Als je goed kijkt, zie je ze zwemmen. Er zaten er ook nog aardig wat op het land. Maar dat was net te ver weg om er met mijn oude telefoontje een fatsoenlijke foto van te kunnen nemen.

Het is zo fijn om hier te wandelen. Het eindeloze, het idee dat hier al honderden jaren mensen lopen over deze dijk. De fruitbomen in de dijk. Een paar jaar geleden aangeplant. Nu staan ze al weer volop in bloei maar hier waren ze nog kaal. Vorig jaar maakte ik voor het eerst de hele cyclus mee. Van kale boom in de winter, de bloesem in de lente, de groei van de vruchtjes in de zomer en dan de pluk in de herfst. Dat was echt genieten. Deze bomen worden onderhouden door vrijwilligers. Een van mijn buurmannen is daar een beetje de leider van. Van de vruchten wordt sap gemaakt (zo lekker) en verkocht. Van dat geld worden weer nieuwe vruchtbomen aangeplant. Aan het eind van de foto buigt de weg zich naar links en zie je de molen en het huisje waar ik de vorige keer over schreef. Helemaal aan het eind van de foto rechts staat de boom met het hartje.

Je kunt op verschillende plaatsen van de dijk af. Als local weet ik een geheim weggetje wat uitkomt bij deze boomgaard. Een enorme hoeveelheid appelbomen staat hier te groeien. Netjes in rijtjes en omdat ze niet heel hoog worden, zijn de appels er makkelijk vanaf te halen. De bomen aan de dijk zijn trouwens hoogstammen. Daar zouden deze kleintjes niet passen. En volgens mij zijn het ook vrijwel allemaal perenbomen. Oh, en dat sap is zó lekker, maar dat zei ik dus al. Dit zijn appelboompjes. Nog niet in de bloesem maar wel al gesnoeid zie ik. Deze boomgaard legt jaarlijks 330.000 kilogram CO2 vast. Indrukwekkend niet? Hier komen de fietsers en wandelaars niet en dat is eigenlijk best jammer. De meesten fietsen op de dijk langs de rivier. En als het mooi weer is en veel te druk, vluchten ze van de dijk af en als ze een bezoek aan het winkeltje brengen probeer ik ze altijd te wijzen op wat andere mooie stukjes dorp. Ze kunnen dan later de route weer gewoon oppakken. Bijna drie jaar geleden werd ik verliefd op dit kleine dorp en dat kun je wel merken zei laatst iemand tegen me. Je raakt er niet over uitgepraat! Want dat doe je als je verliefd bent toch? Oh dear! Laat ik maar snel de wasmachine aan gaan zetten. Voordat ik al te zweverig word. Tot de volgende keer. Dagdag!

De kapper en de bomen...

Nou dat van dat vaker bloggen omdat ik meer tijd had..... dat lukte dus niet. Want het werd mooi weer en het onkruid schoot de grond uit, de winkel ging vaker open en visite kwam gezellig langs want ja, het was dus mooi weer. Maar nu ben ik er weer hoor en waag ik een nieuwe poging. Het is me wat hè?

Ik blader weer wat door mijn fotoalbum om er een enigszins samenhangend verhaal van te maken. Hoewel dat dan ook weer niet mee zal vallen omdat ik zoveel wil vertellen en het liefst ook nog eens tegelijk. Maar we gaan het proberen. Allereerst deze boom. Hij staat langs de dijk waar ik zo graag loop en was er al best vaak langs gekomen maar had het nooit eerder gezien. Dit hartje! Is het niet schattig? Wie doet zoiets? Je moet best een stukje naar beneden om erbij te komen. Je ziet dat ik de foto niet helemaal scherp kon krijgen omdat ik tot de max moest inzoomen op mijn telefoon. Het is een los hartje wat er later ingeplakt is. Alle keren dat ik daarna langs deze boom liep vroeg ik me af wie het gedaan had en waarom. Als ik het ooit te weten kom, laat ik het hier natuurlijk horen.

Op dezelfde dijk, een klein stukje verder, maakte ik deze foto. Rechts de peperbus, de molen zonder wieken. Er is een heel stuk aangebouwd aan de achterkant, maar zo zie ik hem als ik aan kom lopen. Het huisje links is heel klein en is van een familie die het als vakantiehuis gebruikt. Ik zag er nooit mensen tot een zondagochtend in het vroege voorjaar. Toen liep ik er in gedachten verzonken langs en stond er ineens een oude vrouw aan het aanrecht. Lange grijze loshangende haren. Kunstgebit nog op het nachtkastje. Ik schrok me een hoedje, haha. Ja echt! Ook hier moet ik sindsdien glimlachen als ik er langs loop. Op mijn hoede. Dat wel. Zie je de heg in het midden? Daar ben ik ook eens geschrokken. Als je daar naar beneden kijkt, zie je de rivier in de verte. Daarvoor is grasland. Op een vroege zondagochtend liep ik daar een keer langs en stond er een enorme stier/koe aan de dijk. Die had ik dus totaal niet gezien. Een heel heel dun prikkeldraadje scheidde ons van elkaar. Ik ben helemaal niet bang van koeien, sterker nog, ik vind ze echt lief, maar deze was heel groot en heel dichtbij en onverwachts. Volgens mij heb ik daar wel eens eerder over verteld, toch?

Maar waarom schrijf ik nou in de titel over de kapper en de bomen? Nou, omdat ik nodig naar de kapper moest. En dan bedoel ik ook echt nodig. In mijn vorige woonplaats belde ik dan in de ochtend en kon ik vrijwel altijd dezelfde dag nog terecht. Hier moet ik wat langer wachten. Het duurde een week voor er een plekje was. Voor dezelfde behandeling betaal ik wel de helft dus dat wachten heb ik er wel voor over. Het vraagt wel wat vooruitdenken dus schrijf ik het nu maar in de agenda zodat ik er op tijd aan denk. Deze foto is van 5 februari. Inmiddels ben ik al weer een volgende keer naar de kapper geweest. Deze bomen kregen op dezelfde dag als ik een knipbeurt van de bomenkapper. Ze zijn hier op de foto nog kaal maar ik kan jullie verzekeren dat hun pruikjes alweer aardig beginnen te groeien. Het is mijn lievelingswegje om te lopen. Knotwilgen zijn echt by far mijn lievelingsbomen. Het is de vroegere weg vanuit het buitengebied (het veld) naar de kerk. De kerktoren kun je nog nèt zien boven de laatste boom. Het groene ding is de schaftkeet van de snoeiers.

Ook liep ik weer langs de rivier. Wat stond het water hoog zeg! Deze kleine rivier vangt veel water op uit de polders en staat soms letterlijk aan de rand van aanlegsteigers.

Kijk, dat zie je hier. De knotwilgen staan met hun voetjes in het water. Waar ze overigens goed tegenkunnen hoor. Het steiger zal je al eens langskomen in een blogserie die ik eerder maakte. Inmiddels is het water allang weer weg en ziet alles er anders uit. Daarover later meer. Denk ik! Maar bij mij weet je het nooit zeker.

Ratjetoe...

Oh my... hoe lang is het alweer geleden dat ik hier iets van me liet horen. Na jaren van verdriet en narigheid is het leven nu vol en heel fijn en vergeet ik dat soms hier met jullie te delen. Vanaf de buitenkant is het niet bijzonder en meeslepend maar voor mij is het zo'n verschil met toen. Vandaag een ratjetoe aan berichten. Ik denk zelfs dat dat de komende blogs ook zo zal zijn. Ik heb namelijk geen idee meer wat ik jullie wel en wat niet verteld heb of zelfs maar heb laten zien. Erg hè? Om nog een beetje grip terug te krijgen, gebruik ik mijn foto's (in chronologische volgorde). Dat lijkt me het beste. Gelukkig heb ik komende dagen wat meer tijd om te schrijven.

Allereerst wil ik jullie deze rozenkrans laten zien. Het garen komt van de Wibra maar het was te glibberig om er mee te breien. Daarom probeerde ik er mee te haken en dat lukte beter. Doordat de draad verandert van kleur is elke roos weer anders. Ik lijmde ze met het lijmpistool op een houten ondergrond. Lekker dicht tegen elkaar aan. O en ik verfde die eerst in een bijpassende kleur rood. Omdat ik geen verf had en niet in de buurt van een bouwmarkt woon, gebruikte ik daarvoor een stift van de Action. Zo een met een fijne punt aan de ene kant en een kwastje aan de andere kant. Het was wel even een klusje maar het pakte goed uit.

Die houten ringen lagen er ook al minstens drie jaar te wachten op versiering. De man van een kennis heeft ze ooit eens gefiguurzaagd. Met zo'n handzaagje. Ik herinner me nog van vroeger dat die zaagjes heel snel kapot gingen. Misschien was dat alleen bij mij zo. Ik kreeg er regelmatig voor op mijn kop van de leraar handvaardigheid. Voor mijn verjaardag (vorig jaar) heb ik een mooie electrische zaag gekregen van de man. Wie weet ga ik zelf aan de slag. Rozen zijn zo gehaakt. Volgens mij heb ik het patroon ooit wel eens hier gedeeld. Zo niet, dan roepen jullie maar. Het is supersimpel. Och, eigenlijk kan ik het meteen wel delen. Ik ga er wel van uit dat je de haaksteken al kent. Je zet 52 lossen op en begint voor de eerste toer te haken in de derde steek vanaf de naald. In elke losse haak je een stokje. Omdraaien en voor de tweede toer op elk stokje een half stokje haken. Derde toer haak je vijf stokjes in elke tweede half stokje. Dus een groepje van vijf en dan een steek overslaan. Het gaat dan vanzelf krullen. Je kunt hier mee varieren. Als het teveel krult sla je af en toe een extra steek over. Krult het te weinig dan kun je groepjes van zes stokjes maken. Het hangt een beetje van het garen af hoe groot de roos wordt. Dikke draad, grotere roos. Ook daarmee kun je varieren.

Het in elkaar naaien wijst zich vanzelf. Je maakt een rolletje en naait dit aan de onderkant vast. Dit is het hartje van de roos. steeds rol je een stukje verder en zet je dat vast. Probeer de roos plat te naaien dat is mooier en je kunt hem ook beter ergens op bevestigen als je klaar bent. Misschien lukt dat niet meteen de eerste keer maar na een paar rozen zul je er wat vaardiger in worden. Geloof me. In het verleden (in mijn vorige woonplaats) heb ik ongelooflijk veel lessen gegeven in het maken van deze rozenkrans en het lukte iedereen. Het is een leuk project om je restjes mee op te maken. Bij de rode krans heb ik dat gedaan. Variatiegaren heb ik afgewisseld met garen in een kleur. Zo krijg je een leuke mix. Succes!

Oeps en dan hier nog een foto van de sneeuwklokjes. Ik moet eens even zien wanneer dat ik die fotografeerde. Oeh, op 2 februari. Heb ik al niet eens eerder wat foto's van die sneeuwklokjes laten zien hier? Ik kan het op mijn laptop niet terugzien (ergens zit er een bug in mijn systeem. ik zie geen foto's maar letters in computertaal) en mijn telefoon ligt beneden. De Ipad was helemaal leeg en ligt op te laden in een andere kamer. Het is me wat allemaal hier. Volgens mij zag ik ze voor het eerst tijdens een wandeling op de dijk hier in het dorp. Snel maar verder in de tijd, hihi.

Als laatste nog een knutsel van klein meisje. Zij kan van niets iets maken. Ik zie wat houten blokjes die ze verfde met de viltstift toen ik de houten ondergrond van de krans kleurde. het hertje is al heel oud. Ik kocht het ooit bij de juffies in Haarlem. De kralen komen uit Egypte. Die zijn inmiddels ook al weer jaren oud. Het zilverkleurige kraaltje, het medaillon, de kikker en het veertje komen uit de kringloopwinkel. Wat heeft ze dat leuk gedaan hè? We gaven het aan een vriendin van mij die op het moment een beetje verdrietig is. Ze kon wel een opkikkertje gebruiken. Hij staat nu bij haar op de kast. Zo, dit was hem weer. Er is al verschillende keren door de man geroepen dat het nu toch echt echt tijd is om te vertrekken. We gaan van het erf af. Volgende keer meer. Dagdag!