Twijfel...

Goedemiddag allemaal, Daar zit ik dan. Achter mijn laptop aan een verder lege heel erg opgeruimde tafel. Ik kijk naar buiten... Het is heel erg rustig. Af en toe vliegt er een vogel langs mijn raam. Verder stilte. Zelfs de wind die vannacht zo hard waaide is gaan slapen. Eigenlijk een beetje zoals het de laatste tijd hier op het blog ook was. Stil! En dat had verschillende redenen. Ik noem er een paar. Allereerst bekroop me het gevoel dat ik alles al eens verteld had. Dat er veel herhaling was en dat ik gewoon uitgepraat was. Niet dat er niks te beleven viel hier, maar het was allemaal zeer gewoontjes en niet wereldschokkend. Daar waar de wereld om ons heen steeds extremer wordt op alle gebied is bij mij juist een tegengestelde beweging aan de gang. Een uitermate boeiend proces maar of je er een blog mee kunt vullen? De blogfamilie van ooit toen ik begon bestaat niet meer. De meesten stopten en zij die wel doorgingen, specialiseerden zich. 2022 was voor mij het jaar van de blogtwijfel. Vaak dacht ik er maar mee te stoppen, maar weten jullie... ik vind schrijven zo leuk. Schrijven over van alles en nog wat. Niet specifiek over één en het zelfde onderwerp. Het schrijven van meer dan een paar regels zet iets aan in je hoofd wat prettig voelt. Het heeft iets onthaastens. Iets fijns. Schrijf je dan alleen voor jezelf? Voor je fijne gevoel? In de eerste plaats wel ja, anders lukt het sowieso niet, maar aan de andere kant is het ook prettig als je het kunt delen met gelijkgestemden. En dat laatste vereist investering. Niet alleen in het regelmatig schrijven, maar ook in het reageren op wat andere delen. En daar ben ik niet goed in. Dat hebben jullie vast wel gemerkt. Daar voel ik me schuldig over maar het veranderen lukt niet. De dag is gewoon te vol om het allemaal bij te houden. 40 uur per week werk ik aan het maken van dingen voor het winkeltje. Andere social media.De grote tuin vraagt in de zomer veel aandacht en het verwerken en oogsten van groente en fruit uit de tuin idem dito. Dan zijn er de logeerpartijen, de zorg voor mijn vader en de rest van de familie. Druk druk druk maar op een relaxte manier.

Veel nadelen en zeker ook voordelen werden de laatste maanden tegen elkaar afgewogen. Blijf ik schrijven hier op het blog? Blijf ik doen wat ik leuk vind, maar vinden anderen dat ook? 18 mensen volgen mij en sinds de laatste post zijn er 34 mensen die gekeken hebben. Heel weinig dus. Heeft het dan zin? Hoe kom ik aan meer volgers? Door zelf mensen te volgen. Snappen jullie mijn dilemma? Het is een cirkel waar ik in ronddraai. Nu al bijna een jaar lang. Moet ik doorgaan of toch stoppen? Zoals het nu gaat, werkt het niet. Lastig vind ik het. Heel lastig. Ondertussen is het oude jaar overgegaan in het nieuwe jaar en nog weet ik het antwoord er niet op. Het zal zich zeker een keer aandienen. Zo gaat het altijd. Het vertrouwen om daar op te wachten is er. De rust ook. Misschien past het schrijven van dit blog wel heel goed bij de eerste dag van het nieuwe jaar. Het jaar waarvan we niet weten hoe het zal gaan verlopen. Een lege tafel die nu nog leeg is maar misschien straks weer vol ligt met van alles en nog wat. Het is als de vogel die langsvliegt. Of niet. Een blog wat geschreven zal worden of niet. Het zal zich ontvouwen mettertijd. Met dat vertrouwen sluit ik dit bericht af. Of eigenlijk met de wens voor een Gelukkig Nieuwjaar voor jullie die dit lezen. In een zo goed mogelijke gezondheid. In vrede. Met lieve mensen om je heen. Met aandacht voor elkaar. Ach, eigenlijk wens ik jullie gewoon het allerbeste.