Nog meer vlierbloesem...

Nog meer vlierbloesem. Is het niet prachtig? Ik krijg er maar geen genoeg van. Het begint al in de vroege morgen als ik bij het opstaan uit het raam kijk. Het is een feest voor het oog. De prachtige schermen zijn nu op zijn best. Ze zijn inmiddels allemaal open.

Ik maakte deze foto's vorige week toen de zon scheen. Op het grasveld staat nu nog een oude perenboom maar die gaat vervangen worden. Diverse fruitboeren uit het dorp hebben er naar gekeken en er was er niet een die me veel hoop gaf. Tijd dus maar voor nieuwe bomen. En daar ben ik dus mee bezig. Het gaat een kleine boomgaard worden. Er is plaats voor vijf bomen. Want het moeten natuurlijk wel hoogstammen worden. Die zijn het mooist maar hebben ook ruimte nodig.

Het heeft geen haast. We gaan pas planten in het najaar. Het grint op de voorgrond is de plaats waar de auto geparkeerd wordt. Als je heel goed je best deed konden er twee auto's naast elkaar staan. We hebben het iets breder gemaakt en nu is er plaats voor drie. En dat is fijn want nu hoef je niet meer achteruit de bocht door om de kerk heen. Ja, zo langzamerhand wordt het hier steeds mooier. En het was al zo mooi. 

Hier nog een paar dichtbij foto's van de vlierbloesem. Ik kreeg nieuwe recepten voor nog weer andere siroop, saus en zelfs stroop. En heel braaf heb ik het allemaal geprobeerd maar ik vind het echt niet lekker. Het zal zoiets zijn als gember. De een vindt het lekker  en de ander niet. Ik deel alle flesje uit aan mensen die er blij mee zijn. Er was zelfs iemand die een flesje kreeg en vervolgens meerdere flesjes wilde kopen. Joehoe! 

Volgende keer laat ik jullie geen vlierbloemen meer zien want die tijd raakt langzaamaan over. De rozen zijn nu aan het opengaan. In een nieuwe tuin is het altijd spannend wat er waar en wanneer gaat bloeien. Er staat weinig bloeiend spul voor zover wij kunnen zien. Maar wat er staat is prima en we worden sowieso heel blij van al het groen om ons heen. Zoveel verschillende en mooie tinten. Het is soms teveel om waar te kunnen nemen. 

Ik probeer elke dag even op de bank aan de rivier te zitten. Het is fijn om het water te zien stromen. Het geeft rust en je kunt er heerlijk nadenken over van alles en nog wat. Zomaar wat mijmeren of je gedachten laten dwalen zonder doel. Ik heb het jarenlang niet gekund en hoe fijn is het dat dat nu weer terug is? 

Vlierbloesem...

Toen ik hier weer terugkwam om te schrijven, dacht ik eerlijk gezegd dat jullie me vergeten waren, maar nee.... Wat een welkom was het! Ik was een beetje vergeten hoe warm en hartverwarmend de blog-familie ook al weer was. Dank jullie wel voor jullie lieve, aardige woorden. Hier op het blog bij de reacties, via de mail en op andere manieren. Echt super!

Vorig bericht eindigde ermee dat de vlierbloesem geplukt ging worden. Nou, dat heb ik geweten. Enorm veel kwam eraf. En nog kun je niet zien dat ik er zoveel afgehaald heb. Met de vogels heb ik een dealtje gemaakt. De rest mogen zij hebben. Misschien dat ik in het najaar nog wat bessen met ze wil delen maar voor nu is het genoeg. 

Het plukken op zich was een feestje. Alleen de vogels waren wakker in de vroege morgen. Zij zorgden voor prachtige concerten. Arbeidsvitaminen. Ook hebben we nu een goede trap. Een waarvan je niet bang hoeft te zijn dat hij breekt of dat je door een trede zakt. Het was even een investering maar het betaalt zich meteen uit. En ja, de stilte. Het is hier zo fijn stil.Daar krijg ik maar geen genoeg van. Het is zo fijn om jezelf weer te kunnen horen denken. Wat een goede beslissing was het om in dit kleine dorp met zijn vriendelijke mensen te gaan wonen. En wat viel het goed in de tijd. 

Ik plukte dus armenvol vlierbloesem. En maakte daar siroop van. Maar vond het niet lekker. Misschien lag het aan het recept. Dus een ander recept geprobeerd en nog een en nog een. Maar nee. Ik vind er niks aan. Niet als siroop om te drinken met plat of bubbeltjes water. Niet over het ijs, niet ergens anders is. Dus heb ik alle flesjes weggegeven. Aan mensen die het wel waardeerden. 

En dat waren er gelukkig genoeg. Dus was het een leuke ervaring die ik zeker zal herhalen. Want het siroop maken is echt leuk om te doen. En zeg nou zelf.... als je het geeft aan iemand die het flesje meteen openmaakt en die je daarna ziet genieten.... dat is toch geweldig? En al het werk waard. Hoewel het eigenlijk helemaal niet zoveel werk is. Dat valt allemaal best mee.

Wat geniet ik van het landleven. Vroeg op. Laat naar bed en in de tijd daartussen doe ik veel dingen die ik jarenlang niet deed. Het kalme dorpsleven ligt mij heel goed en ik gedij er wel bij. Er is een vriendelijke groet als je elkaar tegenkomt. Vrijwel altijd is er tijd voor een praatje of een kop koffie. Je loopt gewoon bij elkaar binnen door de achterdeur. Daar moet ik nog wel terug aan wennen. En toch... ondanks dat kalme aan de buitenkant, wordt er hier toch heel hard gewerkt.

 Ook hier zijn er mensen aan Corona gestorven. Dat verdriet wordt gevoeld in het hele dorp. Want iedereen kent elkaar. Het ontroert me en het maakt het ook allemaal veel persoonlijker. Ik was gespannen toen het virus rondwaarde en huishield maar langzaamaan neemt die spanning wat af. Mensen houden zich hier goed aan de regels en we kunnen veel buiten zijn. Een kop koffie met de buurvrouw in de tuin lukt prima op 1,5 meter afstand. Tot zover. 

Terug

Al een poosje kriebelde het van binnen. Ik kreeg langzaamaan weer zin om te bloggen. Om dingen op te schrijven, dingen vast te leggen en ze te delen met jullie die hier nu lezen. Deze bijzondere tijd vraagt misschien wel om een en ander vast te leggen voor later. Om te kunnen terughalen hoe het ook al weer was. Er is veel gebeurd sinds ik hier de laatste keer schreef.

De grootste verandering is dat ik verhuisd ben. Van de randstad naar het midden van het land. Jarenlang had ik heimwee naar het fluitenkruid en nu woon ik er weer middenin. Ook woon ik weer vlakbij een rivier. En aan de oever van die rivier staat een bank. Op die bank (met het uitzicht van de foto's) heb ik menig uurtje doorgebracht. Mijmerend en vooral heel erg genietend van het moois wat ik er zag. Tijdens dat mijmeren kwam zo nu en dan eens het verlangen naar mijn blog op. Het ging ook wel weer weg. En dan kwam het op een andere keer weer terug. Sterker dan daarvoor. Zo ging het een poosje verder tot vandaag. Vandaag was het de goede dag om weer te gaan bloggen.

Ik kom nu net terug van de rivier (50 stappen vanaf het erf) Het is nog vroeg (voor zeven uur in de ochtend) maar het was er zó mooi. De zon kwam op en het belooft alweer een mooie dag te worden. Alle ramen hier in mijn werkkamer staan open en ik hoor de vogels zingen. De een nog mooier dan de ander. Lang was ik heel erg verdrietig en ongelukkig. Depressief zelfs en viel het leven me zwaar. Dankbaar kan ik nu zeggen dat ik het achter me heb kunnen laten, een plekje heb kunnen geven. Het is goed zo. Niet langer kijk ik in een donker gat maar zie ik licht en lucht. 

Het was even zoeken waar ook al weer ik mijn blog terug kon vinden. Hoe ik in moest loggen (ik verander nogal eens van wachtwoord) maar uiteindelijk lukte het me om hier weer te schrijven. Met het plaatsen van de foto's ging het nog even mis, maar ook dat kwam goed. Hoera! 

Langzaamaan hoor ik de dag wakker worden. De vogels zingen, de haan kraait, de hond blaft, ik hoor een auto starten, de torenklok slaat zeven, de koffie is op. Ik ga de tuin in om vlierbloesem te plukken. De dag gaat beginnen.