Stilte na de storm...

Het is stil in en rondom het huis. Binnen is het heel stil en buiten (de ramen staan open) hoor ik alleen de vogels fluiten dat het een lieve lust is. Dat was de afgelopen dagen wel anders. Kinderstemmen overal waar je ze maar kon horen. De kleintjes waren hier om te logeren en wat een feest was dat. Niet eerder waren ze er allemaal tegelijk. Het huis was vol met leven/herrie. Matrassen op de grond. We maakten een meisjes en een jongenskamer dat was zó leuk!

We speelden verstoppertje, bakten pannenkoeken, reden paard (ik niet hoor), gingen naar de kleedjesmarkt, maaiden het gras, werkten in de tuin, maakten jam, plukten kruiden om te drogen, aten bij McDonalds (bleh), hebben drie verschillende ijsjeswinkels uitgeprobeerd, wandelden met alle hondjes in het dorp die maar uitgelaten wilden worden, hielpen klanten in de winkel, en nog meer klanten. Het was een grote gezellige bende. We waren slap van de lach en hebben nu spierpijn van dat zelfde lachen. En nu zijn ze allemaal opgehaald door hun ouders en vertellen ze thuis over de avonturen die ze hier beleefden

Ze wonen allemaal in de stad en komen niet veel in aanmerking met de natuur of met dieren. Daarom is het dubbel waardevol ze daar hier op bescheiden schaal kennis mee te laten maken. We aten een ijsje bij de boerderij en na afloop bedankte de kleinste jongen de koeien op weg terug naar huis. Bedankt koeien voor het maken van de lekkere melk. Boerin bedankt dat je er lekker ijs van gemaakt hebben voor ons. Dat ontroert me. Het zijn maar kleine dingen maar het helpt om ze een beetje te vertellen hoe en waarom.

We keken met elkaar naar de dodenherdenking op de dam. Ze waren onder de indruk. Later op bed vertelde ik het verhaal van opa H. Mijn vader. Die in de oorlog ongeveer zo oud was al zij nu zijn. En de dingen die hij meemaakte. Ze houden allemaal veel van deze opa en het maakte het allemaal wat minder abstract voor ze. Ze waren zwaar onder de indruk van deze opa. Die een neergeschoten parachutist verstopte in het hooi en de boer waarschuwde zodat die de parachute kon verstoppen voordat de Duitsers hem te pakken kregen. Ach...

We ruimden met elkaar de winkel leeg na 5 mei want het is tijd voor een nieuwe uitstalling. Na het rood-wit-blauw en oranje komen nu de kleuren van de Betuwe in de winkel. Het roze van de appelbloesem, het wit van de peren en kersen, de mooie blauwe lucht/rivier en de ontelbaar vele kleuren groen aan de bomen. Ik heb echt weer zin om dat te doen. Het opruimen is altijd even een dingetje maar gelukkig was het dit keer snel gepiept met alle little helpers.

Ze zijn allemaal terug bij hun ouders en zo hoort het ook. Maar echt.... is mis ze. De rennende voetjes op de trap, de kinderstemmetjes, de vragen die ze stellen, de dingen die ze zeggen..Oh en dan vergeet ik nog het mooist van alles. We maakten muziek. Ieder op hun eigen wijze. De ontdekking dat muziek maken fijn is ja... dat was echt het leukst. Ach, eigenlijk was alles fijn de afgelopen week. En nu is het stil en hoor ik alleen de vogels die hun eigen muziek maken. En geloof me... ook dat is een prachtig concert.

Het moest er een keer van komen...

Al tijden werkt mijn blog niet goed. Ik moet elke foto er apart opzetten en als de foto ge-upload is, zie ik alleen maar computertaal en niet de foto. Heel irritant maar je leert er mee leven. Waar ik niet mee kon leven was die oeroude profielfoto van jaren geleden. Eerst maar eens vervangen door een nieuwere. Een beetje een malle foto maar ben je ooit tevreden over je eigen foto's? Verder woonde ik nog steeds in mijn vorige woonplaats en dat is ook al ruim drie jaar niet meer het geval en zo waren er nog een paar dingen.

Ik heb de neiging om dit soort dingen op de lange baan te schuiven. Er zijn altijd klussen die eerder gedaan moeten worden, die haast hebben, die bovenaan mijn 'lijstje' staan. En dan ineens... dan pak ik ze aan en ben ik achteraf altijd verbaasd dat ik dat niet eerder deed en dat het zo weinig tijd kostte. Zo wandelde ik elke dag op vijf jaar oude ecco's. Niet ideaal maar ze deden het nog. De zolen werden dunner en dunner en op een dag verschenen er twee grote gaten in de zolen. Dat was echt het sein om nu eens echte wandelschoenen te gaan kopen. Dat was nog een heel avontuur. Ik in zo'n hippe winkel. Enorme wanden met schoenen voor allerlei doeleinden. Een nog hippere verkoper die geen zin had om mij te adviseren. De prijzen van de schoenen maakten me duizelig. Nee, al met al was het geen succes. Bij de volgende winkel idem dito. En onverricht ter zake ging ik naar huis en maakte de wandeling van die dag maar weer op de oudjes. Met dikke sokken aan. Gelukkig regende het die dag niet. Ik vroeg wat advies aan mededorpelingen en zij gaven mij het adres van een schoenenwinkel hier niet ver vandaan. Dat was ook geen onverdeeld genoegen maar ik ging wel naar huis met een paar patta's.

200 euro betaalde ik voor die lelijke dingen. Ze moesten echt ingelopen want ik kon er amper 100 meter op vooruit. Dus eerst maar binnen oefenen, later een klein rondje buiten. Wachten tot de blaren weg waren en daarna opnieuw proberen. Nog steeds lopen ze niet zo lekker als de oude schoenen maar het wordt wel steeds beter. Volhouden dus maar en veel om me heen kijken naar al het moois onderweg. De magnoliaboom hier verderop bijvoorbeeld. Hij hield moedig stand. Het waaide behoorlijk de afgelopen tijd.

Dat waaien valt mij trouwens steeds op. Ligt het aan mij of waait het meer en harder dan andere jaren? Het kan hier echt net zo hard waaien als toen we nog aan de kust woonden. Misschien verbeeld ik het me. Het wandelen langs de rivier verveelt nooit. Dat is altijd en overal mooi. Het is zo fijn daar te lopen. Alleen moet je deze tijd van het jaar wel uitkienen wanneer je de dijk opgaat want oi oi oi het is hier heel druk nu. Veel mensen komen fietsen en de bloesem bewonderen. Naast de fietsers zijn er de wandelaars, de moutain bikers en de wielrenners. En dan nog de locals die gewoon boodschappen gaan doen of een wandeling maken in hun lunchpauze. En dat alles op die smalle dijk. Dat geeft wel eens frictie. Ik verlang nog wel terug naar de coronatijd, verzuchtte een dorpsgenote. Toen was de weg nog van ons. Ach toch. Zij woont op de dijk en ik kan me voorstellen dat dat een beetje veel kan zijn.

Het is ook wel heel mooi hier op het moment. Je krijgt er geen genoeg van. Ook niet als je er door wordt omringd. Af en toe komen er fietsers of wandelaars de stoep af en brengen ze een bezoek aan het winkeltje. Dan is het altijd leuk om een praatje te maken en te vragen waar de mensen vandaan komen. Net of je een beetje op vakantie bent zonder dat je van huis hoeft. Sommige mensen komen later nog eens terug met de auto. Dat is dan een fijn weerzien. Niet iedereen die de stoep afloopt komt naar hier. De meesten gaan naar de buurvrouw. Zij heeft een theetuin en bakt heerlijke taarten. Daar kan ik natuurlijk niet tegenop, haha.

Het is hier een drukte van belang nu. Maar wel op een relaxte manier. Een beetje zoals de kat van hier verderop. Die ligt hele middagen te slapen in het raam van de schuur van het huis waar hij woont. Het past precies zoals je ziet. Er zijn trouwens veel katten hier in het dorp. En heel veel muizen om op te jagen. Ook ander ongedierte hoor. Je moet niet verbaasd zijn als je 's avonds het pad op rijdt en er verschijnt een haas voor je koplampen. Dat is al verschillende keren gebeurd. Nou ja, het hoort er allemaal bij als je in het buitengebied woont. Heb het goed met elkaar en geniet van al het moois.