Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder...

Een van jullie schreef me een mail met daarin deze woorden. Tineke, dit is het motto van je blog. Lees het nog maar eens goed en dan weet je wat te doen. Wijze woorden. Ik deed dat en ziehier, ik ben er weer/nog. Dank voor deze goede raad. En de raad van alle anderen die de moeite namen me een mail te sturen. Jullie weten zelf wie je bent. Ze zijn allemaal zorgvuldig gelezen en overdacht. Wat lief dat jullie zo meedenken en suggesties deden. Het heeft me echt goed gedaan. Nogmaals dikke dank. Echt! Terug naar het blog. Wat deed ik zoal de eerste week van het nieuwe jaar? Nou, dat was best wel veel. Het begon met het opruimen van de kerstspullen. Door het hele huis heen had ik de boel versierd. De logeerkamer op zolder waar de meisjes altijd slapen. De logeerkamer van kleine man. De kamer met de boekenkast (maar daarover later meer) Mijn werkkamer, het kantoor van de man, de hal met de reservepiano (op de foto), de woonkamer, de keuken, de bijkeuken, de winkel en buiten. Sommige dingen liet ik staan, de rest ging in dozen in de kelder tot volgend jaar. Het geeft altijd een beetje weemoedig gevoel om al die spullen op te bergen.

Verder heb ik ongelooflijk veel polswarmertjes gebreid de laatste maanden. Het was soms niet bij te houden. Mensen gingen op een wachtlijst (ja echt!) maar nu ben ik weer bij. Misschien kwam de enorme verkoop wel door de mooie handen van mijn fotomodel. Grootste meisje vond het wel een leuk idee om wat foto's te maken. Zo schattig was dat en ook zo grappig. We kregen de slappe lach om de malle grappen van haar zusje tijdens de fotoshoot en waren serieus toen ze over haar toekomst sprak en over wat ze wilde worden en zo. Alle kleurtjes toen aanwezig heeft ze aangedaan. Het was leuk om te doen. Ik ga door met breien tot eind januari en dan stop ik er mee voor dit seizoen,

Voor de winkel maakte ik een set van 24 Nieuwjaars/winterkaarten. Nadat de overgebleven kerstkaarten opgeborgen waren was het zo kaal in dat kaartenrekje. Inmiddels is van dat volle rek niet zoveel meer over. Zo gaat dat. Een nieuwe serie kaarten is in de maak. Ze zijn een stukje opzij geschoven om de laptop ertussen te zetten, ik ben er dus door omringd as we speak. Kijk ik naar links en rechts van het toetsenbord, dan zie ik ze liggen.

De kleine jongen slaapt in de logeerkamer met de boeken. De reserveboekenkast want oh, oh, de boeken nemen zo langzamerhand het huis over. Hij is dol op lezen, net als wij en vindt het fijn om voor het slapengaan te lezen. Of in de vroege ochtend, als hij nog niet op wil staan. Nu is dit een goedkoop boekenkastje van een bouwmarkt en niet al te stevig. Jullie kunnen vast raden wat er gebeurde... de boel stortte in. Nu kunnen we een nieuwe kast bouwen maar misschien kunnen er ook wel wat boeken weg. Hmm, dat idee beviel eigenlijk niemand. Maar aan de andere kant wil ik niet steeds een kast die instort. Daarom diep adem gehaald en nu breng ik elke dag een boek naar de bibliotheek annex telefooncel in het dorp. Dat combineer ik dan met een wandeling en zo sla ik twee vliegen in een klap. Ik ben benieuwd hoelang ik dit voornemen volhoud. Niet lang ben ik bang. Aan de kleine jongen geven is niet echt een optie want ook in zijn huis, nemen de boeken de overhand :-)

Elke dag een boek wegbrengen is een gruwel, maar elke dag een collage maken een fluitje van een cent. Een tijdje deed ik het niet, maar het was echt een gemis. Gewoon wat plaatjes uit tijdschriften knippen, ze leuk neerleggen en vastplakken is zo ontzettend ontspannend. Ik gebruik er de boeken voor die je een tijdlang bij Flow Magazine kreeg. Ze liggen voor een habbekrats te koop bij de kringloopwinkels. Naast dit formaat ben ik ook andere dingen aan het uit proberen. Als het wat wordt zal ik het hier delen. Het fijnst was het spelen met de spirograph. Ik vertelde er hier al eens eerder over. Twee tekeningen van de tekeningetjes die ik maakte heb ik in de collage geplakt.

Hierboven vertelde ik al over de winkel. Ook daar heb ik een besluit over genomen. 40 uur per week werk ik er aan en maak ik dingen waar ik blij van word en ik hoop anderen ook. Dit jaar is het mijn volledige baan en probeer ik het zo aan te pakken dat ik er niks anders bij ga doen. Dus geen lessen meer of workshopes. Het is mijn lust en mijn leven. Heerlijk om dit je werk te noemen. Dit jaar ga ik de winkel elke maand een ander thema geven. De maand Januari is dat winter. De decoratie is in de kleuren wit-ecru-grijs-ijsblauw en de spullen die ik verkoop zijn wintergerelateerd. Dus schaatsjes, warme mutsen, wantjes, en noem maar op; het is elke week weer anders. Dit keer zette ik de puddingvormen in het zonnetje. Ooit had ik een enorme verzameling. In het vorige huis hingen ze naast het fornuis. In dit huis zijn de keuken en de woonkamer in één ruimte en is het erg onrustig als ik ze neer zou hangen. Daarom neem ik er afscheid van. Opruimen via de voordeur noem ik het maar.

Ook maakte ik de eerste wandelingen dit jaar. Het eerste stukje naar de bibliotheek annex telefooncel en daarna kies ik elke dag een andere route. En allemaal even mooi. Het gaat nooit vervelen. Onderstaande foto maakte ik gisteren. Het leek wel lente. De eenden en kippen waren lekker op het gras aan het scharrelen. Een van de kippen vond een dikke pier, jammer genoeg net nadat ik deze foto maakte. Op de achtergrond zie je nog net een van de twee Friese paarden van de aardige meneer die hier woont. Je zal maar een kip zijn en hier wonen. Dan heb je een heel goed leven. Zo bracht ik de eerste dagen van het nieuwe jaar door. Hier en daar wat andere accenten bij de dingen die ik vorig jaar al deed. Nieuwe, haalbare doelen die best gehaald zouden kunnen worden. Alleen bij het boekenplan heb ik mijn twijfels, haha. Heb het goed allemaal. Hou veel van de mensen om je heen en ook een beetje van jezelf. Dagdag!

Twijfel...

Goedemiddag allemaal, Daar zit ik dan. Achter mijn laptop aan een verder lege heel erg opgeruimde tafel. Ik kijk naar buiten... Het is heel erg rustig. Af en toe vliegt er een vogel langs mijn raam. Verder stilte. Zelfs de wind die vannacht zo hard waaide is gaan slapen. Eigenlijk een beetje zoals het de laatste tijd hier op het blog ook was. Stil! En dat had verschillende redenen. Ik noem er een paar. Allereerst bekroop me het gevoel dat ik alles al eens verteld had. Dat er veel herhaling was en dat ik gewoon uitgepraat was. Niet dat er niks te beleven viel hier, maar het was allemaal zeer gewoontjes en niet wereldschokkend. Daar waar de wereld om ons heen steeds extremer wordt op alle gebied is bij mij juist een tegengestelde beweging aan de gang. Een uitermate boeiend proces maar of je er een blog mee kunt vullen? De blogfamilie van ooit toen ik begon bestaat niet meer. De meesten stopten en zij die wel doorgingen, specialiseerden zich. 2022 was voor mij het jaar van de blogtwijfel. Vaak dacht ik er maar mee te stoppen, maar weten jullie... ik vind schrijven zo leuk. Schrijven over van alles en nog wat. Niet specifiek over één en het zelfde onderwerp. Het schrijven van meer dan een paar regels zet iets aan in je hoofd wat prettig voelt. Het heeft iets onthaastens. Iets fijns. Schrijf je dan alleen voor jezelf? Voor je fijne gevoel? In de eerste plaats wel ja, anders lukt het sowieso niet, maar aan de andere kant is het ook prettig als je het kunt delen met gelijkgestemden. En dat laatste vereist investering. Niet alleen in het regelmatig schrijven, maar ook in het reageren op wat andere delen. En daar ben ik niet goed in. Dat hebben jullie vast wel gemerkt. Daar voel ik me schuldig over maar het veranderen lukt niet. De dag is gewoon te vol om het allemaal bij te houden. 40 uur per week werk ik aan het maken van dingen voor het winkeltje. Andere social media.De grote tuin vraagt in de zomer veel aandacht en het verwerken en oogsten van groente en fruit uit de tuin idem dito. Dan zijn er de logeerpartijen, de zorg voor mijn vader en de rest van de familie. Druk druk druk maar op een relaxte manier.

Veel nadelen en zeker ook voordelen werden de laatste maanden tegen elkaar afgewogen. Blijf ik schrijven hier op het blog? Blijf ik doen wat ik leuk vind, maar vinden anderen dat ook? 18 mensen volgen mij en sinds de laatste post zijn er 34 mensen die gekeken hebben. Heel weinig dus. Heeft het dan zin? Hoe kom ik aan meer volgers? Door zelf mensen te volgen. Snappen jullie mijn dilemma? Het is een cirkel waar ik in ronddraai. Nu al bijna een jaar lang. Moet ik doorgaan of toch stoppen? Zoals het nu gaat, werkt het niet. Lastig vind ik het. Heel lastig. Ondertussen is het oude jaar overgegaan in het nieuwe jaar en nog weet ik het antwoord er niet op. Het zal zich zeker een keer aandienen. Zo gaat het altijd. Het vertrouwen om daar op te wachten is er. De rust ook. Misschien past het schrijven van dit blog wel heel goed bij de eerste dag van het nieuwe jaar. Het jaar waarvan we niet weten hoe het zal gaan verlopen. Een lege tafel die nu nog leeg is maar misschien straks weer vol ligt met van alles en nog wat. Het is als de vogel die langsvliegt. Of niet. Een blog wat geschreven zal worden of niet. Het zal zich ontvouwen mettertijd. Met dat vertrouwen sluit ik dit bericht af. Of eigenlijk met de wens voor een Gelukkig Nieuwjaar voor jullie die dit lezen. In een zo goed mogelijke gezondheid. In vrede. Met lieve mensen om je heen. Met aandacht voor elkaar. Ach, eigenlijk wens ik jullie gewoon het allerbeste.