Hallo lieve mensen...

Hallo lieve mensen. Daar ben ik weer! Terug in blogland. Het duurde veel langer dan vooraf bedacht/gedacht maar ik ben weer terug. Hoera!

Mijn laatste blog schreef ik op vier november van het afgelopen jaar. Meer dan vier maanden geleden. Het ging toen even helemaal fout. Jullie hebben vast of een of ander moment in je leven wel eens een toren van blokjes gebouwd. Steeds twee dezelfde kant op en dan weer twee de andere kant op? En dan proberen een zo hoog mogelijk bouwwerk te maken? Het is zaak om de blokjes precies recht op elkaar te leggen anders gaat de boel scheefhangen en stort de boel in. Zo ongeveer zag het leven er voor mij uit op die vierde november. Mijn blokjes lagen allang niet meer recht op elkaar en ja...

Het ging helemaal mis. Een bijna burn-out en na Sinterklaas ook nog eens Corona (voor de tweede keer ondanks de vaccinaties). Veel meer dan op bed liggen ging niet. Liggen, staren, niks. Het grote niks. En wie mij kent, weet dat dat niet klopt. Het was gewoon teveel moeite om überhaupt maar na te denken. Tussen kerst en nieuwjaar ging het wat beter en kwam er ietwat meer energie.

De nieuwe lockdown was voor veel mensen een tegenvaller maar voor mij een zegen. In alle rust kon verder gewerkt worden aan het herstel en het herwinnen van dat wat ik mijn normale leven noem. Het was een wake-up call. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de mensen om mij heen. Laten we hopen dat het vanaf nu, beter gaat en dat ik eindelijk geleerd heb om nee te zeggen en te doseren.

Het plan was om op 1 januari naar de rivier te lopen. Op honderd meter van de voordeur. Het was iets waar ik hopeloos tegenop zag maar al hijgend en puffend lukte het de steile stoep op te lopen. Helemaal buiten adem ging ik op het bankje daar zitten en toen kwamen de tranen. Tranen van de afgelopen maanden, tranen ook van geluk. Het was zó fijn de rivier weer te zien. Het was koud, het waaide maar het voelde zo ontzettend goed om daar weer te zijn en genieten. Na een vijftal minuten liep ik weer terug. Voetje voor voetje, hijgend en wel, maar met een grote glimlach. Het was gelukt! Wat een hoopvol begin van het nieuwe jaar!

En nu is het nieuw jaar al lang niet nieuw meer. Het is al ruim twee maanden oud. Het is Valentijnsdag vandaag! Dag van de liefde. Als ik daarnaar kijk was het afgelopen tijd elke dag valentijnsdag voor mij. Er is zoveel liefde om mij heen. Zoveel mensen die van mij houden. Och, ik word alweer emotioneel lieve mensen. Laat ik maar snel stoppen want ik zie de toetsen van mijn laptop niet meer. Voor nu is het ook wel weer genoeg. De weg terug is ingezet en het voelt heel goed om hier weer te zijn. Hoe is het met jullie? Ik hoor het graag. Dagdag!