Oei! Wat heb ik jullie lang laten wachten op de uitslag van de weggever. Shame on me! Het ging hier even helemaal mis. Gelukkig niet met ernstige gevolgen, maar het hield me wel weg bij de computer. Er is zoveel gebeurd dat ik even niet weet waar ik moet beginnen.
Laat ik beginnen met de foto's die ik je hier laat zien. Dat was toch wel heel bijzonder. Ik kreeg van Albèrtje een heel mooi cadeau in de brievenbus. Een supermooi gemaakt gastendoekje. In een mooie kleur grijs met een vrolijke rozenrand er aan. Oh, Albèrtje, je wist me precies op het juiste moment blij te maken. Het was een dag zoals je die soms hebt, alles gaat mis. Alles zit tegen.... Ik weet zeker dat jullie er ook wel eens zo'n dag tussen hebben zitten. Ik liep aan het eind van de middag naar de brievenbus. Misschien zou de krant er al zijn. Dan zou ik die lezen tijdens het drinken van een kop koffie. Even rust. Even ademhalen. De krant was er. Maar ook een pakje.
Een zacht pakje nog wel. Ik legde het op tafel en terwijl ik af en toe een slokje koffie nam (een bakkie troost) maakte ik het open. Ach, zo lief! Dat iemand dat voor je maakt! Dikke dankjewel hoor! Het handdoekje lag hier in de keuken op tafel. En iedereen die het zag zei oh en ah en bewonderde je rechte steekjes. Veel mensen zeiden ook meteen: Wat fijn dat er een lusje aan zit. Natuurlijk was ik dat van harte met ze eens. Het hangt nu op zijn plekje in de wc op de eerste verdieping en het staat beeldig! De mooie kaart staat hier rechts van mij. Naast het Nijlpaardje wat ik ooit in Egypte kreeg van mijn liefste hartenvriend. Dat is voorlopig een mooi plekje.
Ja, het zijn rare dagen hier. Veel zorgen en verdriet naast veel gedoe en drukte van praktische aard. Het zijn lastige dingen. Er moeten beslissingen genomen worden die ik liever niet neem. Er spelen familiedingen. Er zijn zorgen om gezondheid. Niet levensbedreigend en ook allemaal op te lossen maar dat kost tijd, tact en overleg. En het houdt me weg bij de laptop om aan jullie te schrijven. En dat vind ik dan voor mezelf weer lastig want dan verbreek ik iets wat ik me had voorgenomen (elke werkdag een blogje). Ik kan dan een belofte niet nakomen (al een poos niet) en dat gaat mij niet goed af.
Ik moet mezelf niet zo hard vallen zegt de man. En de buren zeggen dat ook. Zeg eens nee. Laat mensen dingen zelf uitzoeken (vechten). Leg de lat niet zo hoog zeggen de kinderen. En de kleintjes zeggen heel simpel dat ik niet alles tegelijk kan. Om dat laatste moet ik dan ook weer lachen. Het is niet alleen dit blog maar ook alle andere social media, het is gewoon niet meer bij te houden. Het is geen droefenis hier hoor. Het is alleen te veel alles bij elkaar. De dingen in het echte leven gaan nu even voor. De jam moet gemaakt, de bloemen gedroogd, de appels tot moes gemaakt, taarten gebakken, eten gekookt, was gewassen, enz enz. Ik vind vreugde en troost in het doen van die simpele dingen. Terwijl ik daar mee bezig ben, komen vaak ook de oplossingen voor de probleemdingen. Als die balans verstoord is, gaat alles schuiven. En dat laatste is momenteel het geval.
Wat ik eigenlijk zeggen wil is dat ik hier even een pauze neem tot een en ander weer wat op orde is. Ik verwacht over niet al te lange tijd maar net als met de coronabesmettingen weet je het nooit. We gaan het zien. Maar terugkomen doe ik zeker want ik vind bloggen echt leuk! En dan nu eindelijk de uitslag van de weggever..... tadaaa.... het zal geen verrassing zijn ;-) Merel wil jij je huisadres sturen naar tinekehendrikse@hotmail.com dan stuur ik je de kaartjes toe. Dag lieve allemaal. Niet ongerust zijn. Alles komt goed! En ik kom terug. Als de storm weer wat is gaan liggen. Tot dan! Pas allemaal goed op jezelf! Dagdag!
Laat ik beginnen met de foto's die ik je hier laat zien. Dat was toch wel heel bijzonder. Ik kreeg van Albèrtje een heel mooi cadeau in de brievenbus. Een supermooi gemaakt gastendoekje. In een mooie kleur grijs met een vrolijke rozenrand er aan. Oh, Albèrtje, je wist me precies op het juiste moment blij te maken. Het was een dag zoals je die soms hebt, alles gaat mis. Alles zit tegen.... Ik weet zeker dat jullie er ook wel eens zo'n dag tussen hebben zitten. Ik liep aan het eind van de middag naar de brievenbus. Misschien zou de krant er al zijn. Dan zou ik die lezen tijdens het drinken van een kop koffie. Even rust. Even ademhalen. De krant was er. Maar ook een pakje.
Een zacht pakje nog wel. Ik legde het op tafel en terwijl ik af en toe een slokje koffie nam (een bakkie troost) maakte ik het open. Ach, zo lief! Dat iemand dat voor je maakt! Dikke dankjewel hoor! Het handdoekje lag hier in de keuken op tafel. En iedereen die het zag zei oh en ah en bewonderde je rechte steekjes. Veel mensen zeiden ook meteen: Wat fijn dat er een lusje aan zit. Natuurlijk was ik dat van harte met ze eens. Het hangt nu op zijn plekje in de wc op de eerste verdieping en het staat beeldig! De mooie kaart staat hier rechts van mij. Naast het Nijlpaardje wat ik ooit in Egypte kreeg van mijn liefste hartenvriend. Dat is voorlopig een mooi plekje.
Ja, het zijn rare dagen hier. Veel zorgen en verdriet naast veel gedoe en drukte van praktische aard. Het zijn lastige dingen. Er moeten beslissingen genomen worden die ik liever niet neem. Er spelen familiedingen. Er zijn zorgen om gezondheid. Niet levensbedreigend en ook allemaal op te lossen maar dat kost tijd, tact en overleg. En het houdt me weg bij de laptop om aan jullie te schrijven. En dat vind ik dan voor mezelf weer lastig want dan verbreek ik iets wat ik me had voorgenomen (elke werkdag een blogje). Ik kan dan een belofte niet nakomen (al een poos niet) en dat gaat mij niet goed af.
