Dinsdag 8 mei. De bezoeken aan het ziekenhuis en de nieuwe fysiotherapeut beginnen zijn vruchten af te werpen. Heel langzaam, echt heel langzaam voel ik verbetering. Het gaat met muizenstapjes maar toch.... het gaat vooruit. Het is een buitengewoon pijnlijk gebeuren om spieren die jarenlang gewend waren om kant A op te gaan, nu over te halen om kant B te kiezen. Het een verhoudt zich tot elkaar maar er is goede hoop dat het allemaal op zijn goede plek gaat vallen en we heel voorzichtig kunnen plannen om naar het land aan de andere kant van de wereld te gaan. Want als alles goed gaat komt er aan het eind van de zomer weer een kleinkind. Hoera!
De bezoeken aan de therapeut slaan wel een gat in de dingen van de dag. Ik wil altijd zoveel meer dan ik kan. Maar als ik nu maar rustig aan doorwerk, komt alles toch goed. Zo ruimde ik vandaag alles op van de logeerpartij van afgelopen weekend, draaide wasmachine lustig en streek ik een stapel overhemden voor de man die daar heel blij mee was want er was niet veel keuze meer in zijn kast. Ook de badkamer kreeg weer de wekelijkse schoonmaakbeurt en glom weer als een spiegeltje.
Ik werkte wat in de tuin. Onder het motto: elke dag tiental minuten probeer ik het allemaal netjes te houden. Soms lukt het om wat langer te werken en dan zie ik dat als een bonusdag. Soms lukt het helemaal niet en is dat maar zo. De foto hierboven is een stukje van de tuin van de overburen. Al dagenlang hangt daar een shirt/vestje aan het hek te wachten op zijn eigenaar. Het wordt niet opgehaald maar ook niet meegenomen door iemand anders. Ik ben zo benieuwd van wie het is. Vandaag was een dag als vele anderen maar het was een goede dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten