Zaterdag 24 februari. Er is momenteel niet veel te zien in de tuin. Alles is in diepe slaap. De bomen rusten uit en verzamelen kracht voor straks als het lente wordt. Ik vind dat steeds weer een wonder. Als ik nu uit het raam kijk zie ik de oude lindebomen. Grijs, grauw. En dan straks, als het warmer wordt, komen voorzichtig de nieuwe blaadjes te voorschijn. Het frisse groen van het voorjaar; vol belofte. Daarna het donkerdere groen van de zomer. In de zomer heeft de man het mooiste zonnescherm dat je je kunt voorstellen. In de zomer lijkt ons huis een beetje verstopt. En dan weer het najaar waarin de blaadjes verkleuren en langzaamaan naar beneden zweven en daar een mooi tapijt op het gras maken en het huis weer langzaam te voorschijn komt. Elk jaargetijde heeft zijn eigen pracht.
Ik weet nog precies wanneer ik deze foto's maakte. Twee dagen voor de operatie. Ik kwam thuis na een moeizame rit in de auto en had pijn. In mijn hoofd was het grijs en grauw. Net als de bomen nu in de tuin in de winter. Toch trof me in dat kleine stukje dat ik moest lopen van de auto naar de voordeur, de schoonheid van de zon op dat wat groeide in de al zo lang verwaarloosde tuin. Na de operatie keek ik er naar en door alle pijn heen en dacht... wie weet kan ik er volgend jaar zoveel meer van genieten.
En nu, een maand of vijf later, geloof ik warempel dat dat wel eens zou kunnen gaan lukken. Jullie horen, ik hou een slag om de arm, want het is afgelopen maanden al vaker niet gegaan zoals ik dat graag zag. Maar zelfs als het niet beter wordt dan wat het nu op dit moment is, heb ik al weer zoveel gewonnen. Ik ben al weer zoveel vooruit gegaan. Zeker als je het vergelijkt met voor de operatie.
Wat zou het mooi zijn om weer op de bank voor het huis te genieten van alles wat groeit en bloeit. Om weer in de tuin te werken (ik deed het in Januari) om weer bloemen te zaaien en ze te plukken en in vazen te zetten. Door het hele huis heen, zoals ik dat vroeger deed. Toen zette ik zelfs kleine boeketjes op de nachtkastjes van de kinderen. Oh wat zou dát fijn zijn. Voorlopig is de tuin aan het rusten. Aan het herstellen, Nieuwe energie aan het verzamelen. Ik kijk uit naar het wonder van de lente en ben benieuwd welke vogels hun nest gaan bouwen in de grote oude bomen. Ik ben benieuwd. Tot die tijd geniet ik van wat was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten