dinsdag 7 november 2017

Zielig...

Donderdag 5 oktober. Vandaag is het precies twee weken geleden dat ik geopereerd werd en is de stemming een beetje in mineur. Ik was vanmorgen al vroeg wakker door al het verkeer wat langs ons huis raast. Normaal is dat al niet zo weinig maar nu een van de doorgaande wegen is afgesloten, komt er veel extra verkeer langs. Beneden in de stilte van de vroege ochtend hoor je dat dubbel zo erg. Bovendien lijkt het wel of ik alle geluiden harder ervaar dan ze zijn. Ik was er vannacht weer veel te vaak uit. Steeds loop ik een rondje want ik heb veel last van kramp in knieholte en kuiten. Ook doen de blauwe plekken nog veel pijn en trekt de wond behoorlijk. Het regent buiten en het ziet er buiten troosteloos uit. Boven in zijn kantoor is de man bezig met een telefonische vergadering. Een mevr in Parijs, een meneer in Boekarest, een mevrouw in Caïro en een meneer hier boven. Wat een wonder van techniek. Ik kan niet horen wat ze zeggen maar wel dat zelfs in het Engels iedere persoon zijn eigen klankkleur aan de woorden geeft. Het is buiten ondertussen gaan waaien en niet te zuinig ook. Ik hoor later dat er windstoten zijn van 120 km per uur hier aan de kust. Och, wat zou ik nu graag even naar het strand gaan. Om mezelf af te leiden smeer ik mijn onderbenen nog maar weer eens in. De huid staat strak vanwege het opgehoopte vocht, de bloeduitstortingen en het is fijn ze met een verzachtende verzorgende crème zachtjes in te smeren. Ik moet mezelf maar eens een schop onder de spreekwoordelijke k... geven.


We drinken samen koffie. De man in de stoel en ik op de rand van het bed. Het is fijn om de benen wat te laten bungelen. Ik ben wat wazig van de medicijnen en na een van de wandelingen in het huis besluit ik nog wat te proberen te slapen. Iets wat wonderwel lukt en waar ik van opknap. De sufheid is niet verdwenen en ik heb ook wat last van hoofdpijn. Ik heb nog steeds geen zin in televisie, radio, tablet of boek. En dat laatste is raar want ik hou ontzettend veel van lezen. Tijdens het avondeten was ik weer alleen thuis. De man was weg voor werk en eigenlijk vond ik dat niet zo heel erg want ik stond de hele dag al in de mopperstand. Het hoort er allemaal bij heb ik me laten vertellen maar het is verre van prettig om jezelf zo mee te maken. Ik ging vroeg slapen want morgen wacht me een belangrijke dag. Daarover in een volgend blog meer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten