Het schrijven van een blog kost me over het algemeen weinig moeite. Ik maak een kop koffie of thee en ga zitten. Ik gedachten stel ik me jullie voor, zittend aan de keukentafel. We babbelen wat, drinken ons kopje leeg en gaan weer over tot de orde van de dag. Er is altijd wel iets om aan jullie te vertellen of met jullie te delen. Het is ook steeds leuk om een reactie terug te lezen. Via mail of via de reacties hier op het blog. Echt, dat is zo stoer! :-)
Een onderwerp om over te schrijven dient zich meestal aan tijdens het doen van huishoudelijke werkzaamheden. Je kunt je gedachten dan wat laten gaan en meestal komt het wel goed. Zo bedacht ik me vanmorgen ineens dat ik dit jaar weinig over de tuin geschreven heb. En als ik al over een tuin schreef, was dat vooral over die van een ander :-) De reden is simpel: ik was gewoon niet in de tuin. Het was te warm of te koud, of te nat. Het kwam er niet van. Of misschien bedenk ik dat nu zelf.
Want waar ik anders altijd een reden vind om buiten te zijn, was het dit seizoen vooral een ergernis om het achterstallig onderhoud te zien en onmachtig te zijn er iets aan te doen. Het veel te hoge onkruid. De troep tussen de steentjes. Het lange gras. De man maaide het af en toe maar verder heeft hij geen groene vingers. Hij deed zijn best. Ik wilde er maar het liefst niet te veel mee geconfronteerd worden. Volgend jaar, na de operatie en revalidatie hoop ik een tweede kans te krijgen.
Ik ben van plan om de tuin achter het huis weer eens in te zaaien met bloemenzaad. Dat deed ik in de tuin van mijn vorig huis ook en dat was een feestje. Het hele seizoen bloemen uit je eigen tuin plukken en daar mooie boeketten van maken. Want ook bloemen had ik niet meer in huis deze zomer na de rozen die ik van de kweker kreeg en ook dat is al maanden geleden.
Wat ook niet lukte was het bloedprikken op de poli vanmorgen. Wat een gedoe is dat toch steeds. Zes pogingen waren nodig om een paar buisjes af te tappen. Ik hield er een paar zere armen en een zere hand aan over. U bent zo moeilijk te prikken zei de mevrouw. Ik was het met haar eens. Dat belooft nog wat straks :-) We houden moed. Als het niet erger wordt dan dat. Het is wel indrukwekkend al die blauwe plekken. Ik krijg er veel commentaar op.
Ondertussen maakt het Caribisch gebied zich op voor de een lastige periode. Irma komt eraan. Er woont een nichtje van mij op St Eustatius. En ook de beste vriend van mijn lievelingszwager woont er. Stasia noemen ze het daar. Mij nichtje kwam ooit nog eens op televisie. Zij is een wereldverbeteraar en zorgt voor alle zwerfhonden daar. In een soort van golfkarretje rijdt ze over het eiland en probeert er wat aan te doen. Ze leek een beetje zonderling geworden. Althans, dat was het beeld wat van haar geschetst werd. Alleen de extreme dingen werden uitgezonden en dan ook nog in een volgorden die niet had plaatsgevonden. Jammer, want ze is echt een leuk mens.
Laten we hopen dat de bovenwindse eilanden in de West gespaard zullen blijven. Het is er zó mooi.
Laten we hopen dat de wind gaat liggen of in ieder geval wat afzwakt voor het te erg wordt. En de stormen die na Irma komen ook. Hier is het verder rustig vandaag. Dagdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten