Vandaag is er weer een tante jarig. Een tante die niet echt een tante is en die ik ook nooit tante genoemd heb (behalve als ik met mij broer of zus over haar praat) Zij is de tweede vrouw van een oom die ook niet een echte oom was maar die we wel zo noemden. Dat deed je vroeger vaak. Toen zij trouwde met de 'oom' was ik nét te oud om tante te gaan zeggen. Mijn broertje en zusje deden dat wel. Ze was een stuk jonger en modieuzer dan wij gewend waren en ik vond haar zo mooi. Mijn moeder was vooral praktisch en zuinig en zoiets als kleren kopen omdat je ze gewoon mooi vond, bestond ik haar ogen niet.
Zomaar uit eten gaan zonder dat er wat te vieren viel was ook niet bestaanbaar in mijn moeders ogen. Lekker gezond thuis eten met zijn allen aan de keukentafel was veel langer uit te houden dan al die liflafjes die je krijgt in een restaurant was haar motto. En al die wijn bij zo'n diner? Nergens voor nodig. Dan waardeer je het niet meer en wordt bijzonder gewoon zei ze altijd. En misschien is het wel waar. Met de komst van deze tante kwamen dit soort frivoliteiten (ook een woord van mijn moeder) in ons leven en ik vond het geweldig. Nu is de 'oom' allang dood en de tante een dame van 75 geworden. Ze gaat het groots en in stijl vieren over een paar weken. Ze is nog steeds mooi en geniet volop van het leven. Heerlijk om te zien en mooi om op die manier oud te worden. Lieve K van harte gefeliciteerd.
Ik bracht een bezoek aan de huisarts. De medicijnen moeten steeds aangepast worden en het is zoeken naar de goede verhouding. Dat duurt soms even maar ik denk dat we nu op de goede weg zitten. Bloedprikken voorafgaand aan het doktersbezoek is een drama. Ik ben zo moeilijk te prikken en het moet zo vaak gebeuren. Nee, dat is naar en pijnlijk. De week daarna zit ik onder de blauwe plekken. Dit keer viel het mee.
Na het bezoek aan de prikpoli en de huisarts volgt meestal ook een bezoek aan de apotheek. Gelukkig zit die in hetzelfde gebouw als de huisarts en is het een kwestie van de trap en in mijn geval nu de lift om daar aan te komen. Niet de trap nemen. Ik heb het zo lang mogelijk volgehouden maar nu lukt het niet meer.
De foto's bij dit bericht maakte ik al even geleden. Ik vond ze wel passen bij het blog voor vandaag. Zo is de eerste foto van de poli hier in het dorp. Ik heb er de afgelopen jaartjes al heel wat uren doorgebracht. Gelukkig is het een mooie lichte ruimte waar je altijd wel een 'bekende' tegenkomt. Het personeel is er vriendelijk en hulpvaardig en de dokters deskundig. Dat maakt veel goed. Het doosje voor de tomaatjes kreeg de man tijdens een rondleiding bij een tomatenkwekerij. Er passen precies 7 snoeptomaatjes in (tommies). Het is inmiddels volgens mij al ingepikt door een van de kinderen. Niet erg want tomaten eet ik zeer beperkt. Reuma en nachtschade gaat niet goed samen. Ik vind ze wel heel erg lekker. Maar net als mijn moeder al zei: als je ze elke dag eet, is het geen feestje meer ;-)
Ik ben altijd vol bewondering voor technische dingen en ik vind zo'n collectebus dan toch wel weer knap gemaakt. Je kon hem zo uitlezen en na het verwijderen van de sticker van het KWF werd hij een week later gebruikt voor het spierfonds. Misschien was hij wel bij een van jullie aan de deur. De stripjes hieronder maken deel uit van het verzegelen van de bus. Het was best een klusje om de bussen collecteklaar te maken. Deze vond ik achter de verwarming. Jaja. Kun je nagaan hoe ruig het er hier aan toe ging, haha. De dozen met spullen staan er toch nog, dus hup, in de doos ermee.
Huisarts, apotheek, fysiotherapeut, specialist, polikliniek, ziekenhuis, verpleegkundigen, assistenten in alle vormen en maten bepalen nu de hoofdlijnen van mijn bestaan. En hoewel ze echt allemaal zonder uitzondering hun best doen, ben ik er eigenlijk een beetje klaar mee. Maar dat is denk ik een natuurlijke reactie. Niemand wil met deze mensen te maken hebben. Het is niet zoals het zou moeten gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten